...the inevitable end : i `m waiting here..

...the inevitable end : i `m waiting here..

έχουμε χρόνια απο εδώ στις στήλες μια vurt media σεντόνας
μιας εικονικής πραγματικότητας επικοινωνίας, που νομίζεις
οτι όλα σου ανήκουν : που σας προειδοποιώ απ το 2012,
με συνεχή άρθρα
για το απίστευτο τετράγωνο uranus and pluto
που μέχρι τον επόμενο Μάρτη θα έχει το δικό του
inevitable end ...το δικό μας inevitable end σε όλα...
που διαλύει τις ζωές μας, που ισοπεδώνει τα πάντα
που δεν αφυπνίζει κανέναν και καμιά γιατί όλοι και όλες
θέλουν να σου επιβάλλουν τον τρόπο που εσύ θα ζεις και θα τους υπηρετείς...
είναι τέτοια η πόλωση και το μπλοκάρισμα που όταν
αντιδράς και θέλεις να μείνεις μόνος σου για να προστατευτείς,
σου "πετάνε" στο πρόσωπο το αναισθητικό της χημικής διάλυσης
του Ποσειδώνα και Χείρωνα για να σε ισοπεδώσουν...

πάρε μια ανάσα : δες το στην κοινωνική πραγματικότητα...
όλο αυτό το πιο επάνω...
δες το στην πολιτική πραγματικότητα...
δες το στην προσωπική σου ζωή...
δες το με τους φίλους σου....
όσο και τα λόγια τους να βγαίνουν
απ τις ψυχεδελικές ουσίες της ύπαρξης τους....
το μόνο που νοιάζει : που θα σου επιβληθεί ένας τρόπος ζωής επάνω σου
για να κυνηγάνε το Big Dream τους, ατάραχοι παραμυθιάζοντας σε
ότι είσαι κομμάτι του δικού τους Big dream ....
Και ότι το δικό τους big dream αφορά και σένα μέσα απ την Αγάπη
αλλά αν όντως στο δικό μας big dream αφορά και την Αγάπη
η Αγάπη όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει σχήμα...
γιατί η Αγάπη είναι το όνομα του ανέμου και του αγέρα
την έχει στα χέρια του ο Αίολος
και ο άνεμος φυσάει και λυσσομανάει μέσα απ τα δέντρα
και τα αστέρια ....
Και όποια επιθυμία και ευχή να κάναμε για να είμαστε μαζί
και όποια όνειρα κάναμε μαζί
όταν ονειρευόμασταν τις νύχτες μαζί...
λέγαμε λέξεις και φράσεις, για να χτίσουμε το big dream μας
λέγαμε μελωδίες που θέλαμε να ακούμε
για να δημιουργήσουμε το δικο μας big dream....
να σπάσουμε τις φυλακες και να πετάξουμε στο νυχτερινό ουρανό
εκεί που βρίσκεται το αληθινό μας σπίτι.....

Αλλά αγάπη μου γλυκειά για αναρωτήσου ότι δεν πετύχαμε τίποτε...
για σκέψου ότι είμαστε αιχμάλωτοι ακόμα, άλλοι σε χρυσά κλουβιά
με περισσότερο καναβούρι .....
και άλλοι σε μίζερους τοίχους μιας οθόνης εικονικής πραγματικότητας
κυνηγώντας το big dream τους
Δεν υπάρχει κανένας αγάπη μου που να πέτυχε κάτι όλα αυτά τα χρονια...
ακόμα και αυτοί που θησαύρισαν πουλώντας τις ψυχές ολόκληρων λαών σε
μνημονια και οργανισμούς ...
φυσικά ούτε και εσύ ...
αλλά και ουτε και εγώ....
ο χρόνος μόνο κατεδάφισε το χαμόγελο σου....
η αρχική σκέψη που πρέπει να κάνεις ....
δεν είναι τι έχω κερδίσει....
αλλά τι έχω χάσει για να είμαι σ αυτό το περιβάλλον
που επέλεξαν οι άλλοι για μένα να είμαι,

γιατί έχουμε πόλεμο μωρό μου ....
και όπως τραγουδούσε παλιότερα ο Τζιμάκος
" Πλέκω στιχάκια με κάποιο χιούμορ
μ’ αρχή και τέλος σαν τον Αίσωπο
Νιώθω σαν κάτι γκομενούλες του σαράντα
που πλέκαν κάλτσες για το μέτωπο...
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου...
Πλέκω στιχάκια κι έχω ένα φόβο
να μη χτυπήσει το τηλέφωνο
και ειν’ ο τύπος απ’ το κράτος που ελέγχει
αν υπακούει το φερέφωνο
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,
να μην αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό
Κοίτα πώς κρέμονται οι αυτόχειρες φαντάροι
με τις θηλιές απ’ της σημαίας τον ιστό
Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν
κουνώντας μαντηλάκι καλαματιανό
Παίζουμε μόνοι μας στο θέατρο, μωρό μου,
κι οι θεατές θα βλέπουν κάποιο τελικό..."..

γιατί έχουμε πόλεμο μωρό μου...
και εγώ είμαι ακόμα εδώ ...
και το ταξίδι μου γίνεται ακόμα πιο μοναχικό
για να δημιουργήσω μια αγάπη
κάτω απ τη σκοτεινή σελήνη
μέσα στο σκοτεινό σου φεγγάρι....
για να βρω τον τρόπο να "κάψω τις γέφυρες"
γιατι στον πόλεμο αν θες να νικήσεις
ανατινάζεις τις γέφυρες ανεφοδιασμού του εχθρού
για να μπορέσω να δώ ποια κάστρα σου είναι
φτιαγμένα απο άμμο
και μόνο τότε αγάπη μου
μπορώ να κοιτάω τον ουρανό να βλέπω το αστέρι που πέφτει
για να κάνω μια ευχή, την ευχή που μου ψιθύριζες τις νύχτες
να ανάψει πάλι, να την ανάψω ...να την ανάψουμε
να ανάψει η αγάπη μας και να φτάσει στο άπειρο.....
αλλά μέχρι τότε αναλογίσου τι εχει κατεδαφιστεί στη ζωή σου
τι έχει χαθεί απ τη ζωή σου
τι παρέδωσες στον εχθρό σου για να είσαι εκεί...
και μέχρι το Μάρτη που η κατεδάφιση θα συνεχίζεται
σε όλους και όλες ...σε όλα και παντού
δεν θα χρειάζεσαι κανένα ψέμα να σε παρηγορεί
γιατί θα πονάς όλο και περισσότερο.....
για να μπορείς να βλέπεις την αγάπη μας στο άπειρο....
και εγώ θα περιμένω ακόμα εδώ....

υγ : το παραπάνω κείμενο είναι το αστρολογικό σενάριο για τους επόμενους
εξι μήνες...ελπίζω να μην το πάρετε σαν κάποιο ποίημα ...
πιο πραγματικότητα δεν γίνεται....
:) ♥