αφιέρωμα στον αγαπημένο μας Μάνο...

αφιέρωμα στον αγαπημένο μας Μάνο...

..πανάρχαια βούληση του ανθρώπου να υποτάξει το χρόνο, να τόνε βάλει στο χέρι του, για να μπορέσει η επιλεγμένη στιγμή, να παραμείνει αιώνια και μετέωρη στον ορίζοντα,σημάδι κολακευτικό από το πέρασμά του, μια και η στιγμή, η επιλεγμένη, τον φανερώνει, πρώτη φορά ολόκληρο.Πόσες φορές δεν ζήτησα να να θανατώσω το χρόνο, για να κρατήσω τη μια στιγμή, ετούτη τη μοναδική, απόλυτα δική μου....
-δοκίμασε, μου λέει, και θα δείς -ο χρόνος....
-θα δοκιμάσω και ας μην δω-λέω του χρόνου...
Και έτσι, ο αγώνας αρχινάει αστόχαστος και σπρώχνομαι να αγκιστρωθώ στο λεπτοδείχτη για να μην προχωρήσει η στιγμή, τούτη που με φωτίζει ολόκληρο,συμπληρωμένο με το άλλο πρόσωπο που αύριο, θα `ναι μακριά μου.Και όλο το πάθος μου, δεν με βοηθάει παρά να σπάσω το άγκιστρο του ρολογιού και να βρεθώ στο πάτωμα πεσμένος,με ένα ασημένιο τόξο στο λαιμό, και με το χέρι κόκκινο απο το αίμα.Η ώρα προχωράει αμείλικτη,-καθώς και η αποσύνθεση μου.

Πως να δεχτώ ότι κάποτε εγώ δεν θα σ αγγίζω και ο Χρόνος δεν θα σε περιέχει ? και ακόμα πως να αποδεχτώ τον κόσμο σαν πραγματικό, όταν δεν θα τον βλέπω, δεν θα τον αισθάνομαι και δεν θα με περιέχει ?

Η άσκηση του νου και της ψυχής, με στόχο το βαθμιαίο αφανισμό μας,αρχίζει με τχνική οδυνηρή για να συνθέσει την οριστική εξαφάνιση.
Να ένα παιγνίδι ελκυστικό που καίει τα χέρια και το άισθημα και καθιστά τους εραστές του Χρόνου ανάπηρους και διαπλανητικούς....

(Μ.Χατζιδάκις-οδός πανός)

υγ: όπου και να βρίσκεσαι είμαι σίγουρος ότι θα σ αρέσει αυτή η εκτέλεση όπως την ακούγαμε στα τέλη του 84,στο party στο Παγκράτι, το τραγούδι των depeche mode ..
εξ άλλου ακούγοντας την πάλι, δεν θα πρέπει να εκπλήσσομαι ....
το τραγούδι είναι μεν experimental για τότε, αλλά η κλίμακα του είναι Χατζιδακική..