mercury retrograde : σκέψεις για ενδοσκόπηση....
...είναι περίεργο μερικές φορές το συναίσθημα που σου "βγάζει" κάποια περιοχή στην οποία έχεις μείνει για πολλά χρόνια...
χθες το βράδυ βρέθηκα στο Παγκράτι, εκεί που "σύχναζα" για πολύ καιρό, ιδίως early 80s...
Λέντζος σήμερα δεν υπάρχει, αλλά ΑΤΤΙΚΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ και Eurobank....
Μετά τα επαγγελματικά μου ραντεβού, άφησα κάπου το αυτοκίνητο, και άρχισα να κάνω βόλτες στους δρόμους, που κάποτε τα κορίτσια αυτής της περιοχής με έκαναν να νιώθω σαν rock star....
Και η πλάκα ήταν ότι απ τη Ν.Σμύρνη και την Καλλιθέα που είχα έλθει, ήμουνα με επιδόσεις επιτυχίας πολύ κάτω του μετρίου....
άρχισα απο πολύ νωρίς να υποψιάζομαι κάτι απ την ψυχολογία του χώρου και τα wipes του....
η Θ.Ντάκου μου είχε πεί ότι εκεί κοντά στο Mets, ήμουνα κάποιος Ιεροφάντης και ξεκινούσα τα Ελευσίνια Μυστήρια....αλλά αυτές τις εξηγήσεις όσο αγάπη και να μου είχε, κάπου έχανα τη συνέχεια....
γιατί όσο και περίεργα συναισθήματα, ξωτικές αύρες να βλέπουν επάνω μου, οι άνθρωποι, εγώ στην ουσία είμαι ένα τόσο πειθαρχημένο άτομο μέσα μου, που δεν ξεκολλάω καθόλου όσο και αν η σαγήνη των εξωτερικών ερεθισμάτων με προκαλεί.....
ήταν το παράπονο και της μητέρας μου...έφευγα απο κοντά της ...
το παράπονο με όσες ήμουνα μαζί τους....δεν μπορούσα για πολύ....
ακολουθούσα την εσωτερική μου φωνή...και ναι με οδηγούσε σε μοναχικές καταστάσεις....ένας καλόγερος που κυνηγούσε ένα όραμα....
είναι θαύμα πως έκανα οικογένεια....όσο την έκανα....
όμως βυθισμένος σε σκέψεις και συναισθήματα διεπίστωσα ότι εκείνη η πορεία μου στην εξατομίκευση, να είμαι μόνο εγώ .....πάντα είχε διακοπές...
με έκοψε ο ΟΤΕ, με την μετάθεση μου στην Αμοργό.....
αφού πριν την είχα κοπανήσει απ το πατρικό μου σπίτι....και εκει έκανα οικογένεια μαζί με ένα απ τα πιο όμορφα κορίτσια της εποχής...
γιατί δεν έψαχνα συναισθήματα, αλλά μόνο ομορφιά....τα συναισθήματα τα είχα εγώ...
και αφού ξαναγύρισα απ τις Κυκλάδες με οικογένεια και παιδί....
ξανάρχισα την πορεία προς την εξατομίκευση...πάλι στο Παγκράτι ....
αλλά στα τέλη των 90s και early 00s, πάλι με σταμάτησαν ....
το διαζύγιο, η δουλειά...όλοι και όλες ήθελαν να ζήσουν το μαγικό κόσμο του να είναι οι εαυτοί τους...
σκέψου πόσο παρακολουθούσαν τον τρόπο ζωής μου....
Και έτσι βρέθηκα στο Γαλάτσι, με την κόρη μου αντι στη Μύκονο που λογάριαζα...Και τότε το Γαλάτσι ήταν χωριό....
και εγώ τα έχασα με τον μικροαστισμό του...και ένιωθα σαν την Μ.Κοντού σε ελληνικές ταινίες που ήθελαν να τη φάνε όλοι οι άντρες σαν ζωντοχήρα που ήταν, και οι γυναίκες να τη ξεμαλλιάσουν....
μόνο που άλλαζαν οι ρόλοι στα φύλα....
Το Γαλάτσι με βοήθησε κοινωνικά, αλλά σταμάτησε τελείως τη συναισθηματική μου ζωή....
είμαι για πάντα μόνος μου...
ίσως αυτό να ήθελα, κατά βάθος και να μην τολμούσα να το παραδεχτώ....
Και τώρα κλείνοντας οι κύκλοι μιας ζωής, στο τέλος του χρόνου θα είμαι συνταξιούχος ...δεν ξέρω που θα μείνω...που θα πάω...το Παγκράτι δεν έχει καμιά σχέση με τις αναμνήσεις μου-πως έμενα Θεέ μου εκεί....
τι ζωή και αυτή σκεφτόμουν, όταν ήμουνα ελεύθερος να νοσταλώ την πιο κλειστή αγκαλιά σου, και όταν ήμουνα στην αγκαλιά σου να νοσταλγώ την πιο τέλεια ελευθερία μου...
αλλά καθώς περπάταγα στους ερημικούς του δρόμους και ήμουνα κομμάτια, αλλά ελεύθερος και ανάλαφρος συνειδητοποίησα τα λόγια του πιο αγαπημένου μου συγγραφέα Albert Camus....: Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας που αντιμετώπισα στην ζωή μου απ τους ανθρώπους που συναναστράφηκα, και μέσα εκεί βρίσκεται και η οικογένεια μου, ήταν η λύσσα και η ποταπή τους επιθυμία να με δούνε να υποκύπτω, γιατί ήμουνα αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που τους συνέθλιβε......
οι ματιές τους ήταν μπροστά μου και μου το επιβεβαίωναν ....
Υπομονή George μου....μερικοί μήνες έμειναν....θα είμαι τέλειος ελεύθερος απόλες, απόλους και απόλα ...τι σημασία έχει που θα μένω.....και τι θα κάνω....άλλωστε η τέχνη μου είναι να μιλάω με τη Ψυχή..... :♥ και αυτή δεν έχει ούτε μέρος ούτε χρόνο.....
Καλό απόγευμα .....
...είναι περίεργο μερικές φορές το συναίσθημα που σου "βγάζει" κάποια περιοχή στην οποία έχεις μείνει για πολλά χρόνια...
χθες το βράδυ βρέθηκα στο Παγκράτι, εκεί που "σύχναζα" για πολύ καιρό, ιδίως early 80s...
Λέντζος σήμερα δεν υπάρχει, αλλά ΑΤΤΙΚΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ και Eurobank....
Μετά τα επαγγελματικά μου ραντεβού, άφησα κάπου το αυτοκίνητο, και άρχισα να κάνω βόλτες στους δρόμους, που κάποτε τα κορίτσια αυτής της περιοχής με έκαναν να νιώθω σαν rock star....
Και η πλάκα ήταν ότι απ τη Ν.Σμύρνη και την Καλλιθέα που είχα έλθει, ήμουνα με επιδόσεις επιτυχίας πολύ κάτω του μετρίου....
άρχισα απο πολύ νωρίς να υποψιάζομαι κάτι απ την ψυχολογία του χώρου και τα wipes του....
η Θ.Ντάκου μου είχε πεί ότι εκεί κοντά στο Mets, ήμουνα κάποιος Ιεροφάντης και ξεκινούσα τα Ελευσίνια Μυστήρια....αλλά αυτές τις εξηγήσεις όσο αγάπη και να μου είχε, κάπου έχανα τη συνέχεια....
γιατί όσο και περίεργα συναισθήματα, ξωτικές αύρες να βλέπουν επάνω μου, οι άνθρωποι, εγώ στην ουσία είμαι ένα τόσο πειθαρχημένο άτομο μέσα μου, που δεν ξεκολλάω καθόλου όσο και αν η σαγήνη των εξωτερικών ερεθισμάτων με προκαλεί.....
ήταν το παράπονο και της μητέρας μου...έφευγα απο κοντά της ...
το παράπονο με όσες ήμουνα μαζί τους....δεν μπορούσα για πολύ....
ακολουθούσα την εσωτερική μου φωνή...και ναι με οδηγούσε σε μοναχικές καταστάσεις....ένας καλόγερος που κυνηγούσε ένα όραμα....
είναι θαύμα πως έκανα οικογένεια....όσο την έκανα....
όμως βυθισμένος σε σκέψεις και συναισθήματα διεπίστωσα ότι εκείνη η πορεία μου στην εξατομίκευση, να είμαι μόνο εγώ .....πάντα είχε διακοπές...
με έκοψε ο ΟΤΕ, με την μετάθεση μου στην Αμοργό.....
αφού πριν την είχα κοπανήσει απ το πατρικό μου σπίτι....και εκει έκανα οικογένεια μαζί με ένα απ τα πιο όμορφα κορίτσια της εποχής...
γιατί δεν έψαχνα συναισθήματα, αλλά μόνο ομορφιά....τα συναισθήματα τα είχα εγώ...
και αφού ξαναγύρισα απ τις Κυκλάδες με οικογένεια και παιδί....
ξανάρχισα την πορεία προς την εξατομίκευση...πάλι στο Παγκράτι ....
αλλά στα τέλη των 90s και early 00s, πάλι με σταμάτησαν ....
το διαζύγιο, η δουλειά...όλοι και όλες ήθελαν να ζήσουν το μαγικό κόσμο του να είναι οι εαυτοί τους...
σκέψου πόσο παρακολουθούσαν τον τρόπο ζωής μου....
Και έτσι βρέθηκα στο Γαλάτσι, με την κόρη μου αντι στη Μύκονο που λογάριαζα...Και τότε το Γαλάτσι ήταν χωριό....
και εγώ τα έχασα με τον μικροαστισμό του...και ένιωθα σαν την Μ.Κοντού σε ελληνικές ταινίες που ήθελαν να τη φάνε όλοι οι άντρες σαν ζωντοχήρα που ήταν, και οι γυναίκες να τη ξεμαλλιάσουν....
μόνο που άλλαζαν οι ρόλοι στα φύλα....
Το Γαλάτσι με βοήθησε κοινωνικά, αλλά σταμάτησε τελείως τη συναισθηματική μου ζωή....
είμαι για πάντα μόνος μου...
ίσως αυτό να ήθελα, κατά βάθος και να μην τολμούσα να το παραδεχτώ....
Και τώρα κλείνοντας οι κύκλοι μιας ζωής, στο τέλος του χρόνου θα είμαι συνταξιούχος ...δεν ξέρω που θα μείνω...που θα πάω...το Παγκράτι δεν έχει καμιά σχέση με τις αναμνήσεις μου-πως έμενα Θεέ μου εκεί....
τι ζωή και αυτή σκεφτόμουν, όταν ήμουνα ελεύθερος να νοσταλώ την πιο κλειστή αγκαλιά σου, και όταν ήμουνα στην αγκαλιά σου να νοσταλγώ την πιο τέλεια ελευθερία μου...
αλλά καθώς περπάταγα στους ερημικούς του δρόμους και ήμουνα κομμάτια, αλλά ελεύθερος και ανάλαφρος συνειδητοποίησα τα λόγια του πιο αγαπημένου μου συγγραφέα Albert Camus....: Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας που αντιμετώπισα στην ζωή μου απ τους ανθρώπους που συναναστράφηκα, και μέσα εκεί βρίσκεται και η οικογένεια μου, ήταν η λύσσα και η ποταπή τους επιθυμία να με δούνε να υποκύπτω, γιατί ήμουνα αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που τους συνέθλιβε......
οι ματιές τους ήταν μπροστά μου και μου το επιβεβαίωναν ....
Υπομονή George μου....μερικοί μήνες έμειναν....θα είμαι τέλειος ελεύθερος απόλες, απόλους και απόλα ...τι σημασία έχει που θα μένω.....και τι θα κάνω....άλλωστε η τέχνη μου είναι να μιλάω με τη Ψυχή..... :♥ και αυτή δεν έχει ούτε μέρος ούτε χρόνο.....
Καλό απόγευμα .....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου