...LIFE after grief...
...όταν λέμε δεν αντέχουμε την "κρίση" και τα προβλήματα της ...τι ακριβώς εννοούμε ?...
τι δεν αντέχουμε τα προβλήματα που γεννάει η κρίση , δεν αντέχουμε τους άλλους ή δεν αντέχουμε τη σχέση που έχουμε με όλα αυτά ? ...ή μήπως δεν αντέχουμε τον Εαυτό μας ?....
το ίδιο ισχύει και στους χωρισμούς και στα διαζύγια.....τι δεν αντέχουμε ?
Και γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν σε τέτοιες περιόδους, ενώ άλλοι "πέφτουν" σε δυστυχία και μαύρη κατάθλιψη...? Και γιατί όταν χάνουμε κάτι συναισθηματικό σε οποιοδήποτε επίπεδο, κάνουμε λες και καταστράφηκε ο κόσμος ? Και που πάει η περίφημη αυτογνωσία μας σε τέτοιες στιγμές...
και το ερώτημα είναι,υπάρχει Ζωή μετά τη θλίψη ?
Να είχαμε τουλάχιστον έναν οδηγό life after grief, αλλά που ούτε αυτό το διδασκόμαστε....Οι αστρολόγοι είναι τέλειοι να σου πουν ότι φταίει το τετράγωνο του ουρανού με του πλούτωνα, το transit chiron or pluto και πολλές άλλες μαθηματικές ενδείξεις, που δεν είμαι τόσο σίγουρος πόσο βοηθάνε σαν ορθολογιστική προσέγγιση σε τέτοια ζητήματα.Και οι ψυχολόγοι να αποδεχτείς το γεγονός, και στο λένε με τέτοιο στωικό ύφος, και εσυ φυσικά είσαι έτοιμος να ετοιμαστείς να πας σε party...και αν το πετύχεις, μπορείς να λες μέσα σου :"γέλα παλιάτσο" και να το καταπιείς....
Οι γιατροί δεν πάνε πίσω, αν τύχουν σε σπάνια αρρώστεια, σε φωτογραφίζουν περήφανοι για τη διάγνωση τους, αφού εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους, άσε που τους καρκίνους τους ανακοινώνουν λες και δίνουν τη πτυχιακή τους, στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη δίνουν διάρκεια ζωής με ύφος 1000 καρδιναλίων....
Δεν θα αναφέρω πολιτικούς, είναι χαμένος κόπος, εξ ορισμού....
Θυμάμαι παλιά, μια φίλη που μου έλεγε, (born mid60s),προσπαθώντας να την τονώσω σαν αστρολόγος, "άφησε με να το θρηνήσω"...η ψυχή μου θέλει να κλάψει, όσο περισσότερο μπορεί, για να απελευθερωθώ...
Φυσικά είχε απόλυτο δίκιο, αλλά μια απ τις παρενέργειες των Σύγχρονων Κοινωνιών, είναι να πάμε παρακάτω, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, ξέχωρα το έργο της " τσαλαπάτησης" των συναισθημάτων μας για λόγους δύναμης, έργο που "παίχτηκε" κυρίως τα τελευταία 25 χρόνια...
Όμως η απώλεια και το χάσιμο, είναι αναπόφευκτο μέρος της ζωής, και η θλίψη όπως και το πένθος είναι ένα φυσικό μέρος της διαδικασίας επούλωσης των πληγών, που προκύπτουν απόλα αυτά τα παραπάνω. Οι λόγοι για το πένθος είναι πολλοί, όπως η απώλεια ένα αγαπημένου, η απώλεια της υγείας , ή ακόμα και η παραίτηση απο παλιά όνειρα. Και φυσικά μέσα σ αυτά προσθέτω ανεργία, ή χάσιμο εργασίας, και ο κατάλογος έτσι μπορεί να γίνει αμέτρητος.
Το να ασχοληθεί κάποιος με μια σημαντική απώλεια μπορεί να είναι μία από τις πιο δύσκολες φάσεις στη ζωή μας.
Το πιο χειρότερο ακόμα είναι το ξαφνικό χάσιμο ή η απώλεια, γιατί δεν υπάρχει χρόνος να προετοιμαστείς.
Γιατί επίσης προκαλεί το αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης στην προβλεψιμότητα της ζωής.
Αλλά όμως ούτε οι προβλέψιμες απώλειες είναι λιγότερο επώδυνες, αλλά ίσως να σου επιτρέπουν μερικές φορές περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστείς για την απώλεια. Ωστόσο, δημιουργούν δύο επίπεδα πένθους: τον πόνο που σχετίζεται με την αναμονή της απώλειας, και τον πόνο που σχετίζεται με την απώλεια την ίδια.
Ο χρόνος της διαδικασίας θλίψης είναι διαφορετικές για όλους. Δεν υπάρχει κανένα προβλέψιμο χρονοδιάγραμμα για το πένθος. Αν και μπορεί να είναι αρκετά επίπονη μερικές φορές, δεν θα πρέπει να επισπεύδει κάποιος τη διαδικασία θλίψης.Το πιο σημαντικό απόλα είναι κάποιος να είναι ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΣ με τον εαυτό του,καθώς οι αντιδράσεις είναι τελείως προσωπικές.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ : επειδή ακριβώς οι αντιδράσεις είναι προσωπικές, σ αυτές τις αντιδράσεις, βρίσκει κάποιος το μελλοντικό σπέρμα της πιο individual ανάπτυξης.Βέβαια το δεύτερο στάδιο μετά την υπομονή, είναι η φροντίδα του Εαυτού μας, ο οποίος αφού κατορθώσει να αποδεχτεί τέτοια συναισθήματα να δώσει όσο χρόνο και υποστήριξη χρειάζεται προκειμένου, τα πράγματα γενικά να πάνε καλύτερα.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου που ήταν "μοιρολογίστρα", περνώντας μια ζωή στις στάχτες του Εμφύλιου, κλαίγοντας για όλα της τα αδέλφια που χάθηκαν, κατόρθωσε να επιβιώσει κάνοντας τα παραπάνω με έναν τρόπο μοναδικό, χωρίς να αφήνει τα δημιουργήματα της, τα παιδιά της, και όχι μόνο αυτό αλλά και στα εγγόνια της, και κυρίως σε μένα που είχε ιδιαίτερη αδυναμία, να με εκπαιδεύει ασυνείδητα και με το ένστικτο πάνω στα θέματα της απώλειας και στο χάσιμο.
Εκεί καταλήγει κάποιος να αναρωτηθεί, ποιό είναι το κεντρικό νόημα της Ζωής προσωπικά, και ποιός σοβαρός λόγος υπάρχει για να ζεί, ακόμα και όταν χαθούν όλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα.Ακόμα και τότε υπάρχει σοβαρός λόγος για να ζήσουμε.
Αλλά απαιτεί κάτι απλό :να μην ζούμε μέσα απ τους άλλους, αλλά απ το κέντρο μας, που δεν είναι τίποτε άλλο , παρά η καρδιά μας, ο Ήλιος μας...
Μέσα απ το μοιρολόγι, που σου σπάραζε τη ψυχή, όταν το άκουγες, η γιαγιά μου, άφηνε τη κατάθλιψη και τη μαυρίλα στο Θεό Απόλλωνα και τις Μούσες του, και αυτές τη συνέδεαν για λίγο, με την αιώνια χαρά και τη συνέχεια της ζωής,τόσο όσο της επέτρεπε να παίρνει ενέργεια και να συνεχίζει.
Απ αυτό προκύπτει τελικά, και πρέπει να σημειωθεί ότι η διαδικασία πένθους δεν είναι γραμμική, αλλά πιο συχνά δοκιμάζεται με τη διαδικασία των κύκλων. Το πένθος μερικές φορές μπορεί να συγκρίνεται με την ανάβαση σε μια spiral σκάλα, όπου μπορείς να κοιτάς τα πράγματα, και να αισθάνεσαι σαν να είσαι στους κύκλους του, κάνοντας σιγά- σιγά μια αληθινή πρόοδο.Διαθέτοντας υπομονή με την διαδικασία μπορεί να επιτρέψεις στον εαυτό σου να έχεις όποια συναισθήματα γύρω απο το χάσιμο και την απώλεια που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
Ένα σημαντικό επίσης είναι η ομαδοποίηση, με ανθρώπους που έχουν πάθει την ίδια απώλεια.Εκεί μοιράζονται πιο εύκολα τα συναισθήματα.Βέβαια υπάρχει και το παρατεταμένο κόλλημα.Και αυτό είναι μέσα στη Ζωή.Το χειρότερο είναι να πας σε ειδικό, για να σου κάνει διάγνωση στις αντιιδράσεις σου.
Γιατί απο εκεί κάνουν διάγνωση, οι πιο πολλοί.
Και αυτό γιατί στη ψυχιατρική υπάρχει ένας κανόνας : Η πιο γενναία ψυχή μπορεί να καταρρεύσει κάτω απ το βάρος των πιο σκληρών συνθηκών.Δηλ.Η Δήμητρα χάνοντας την Περσεφόνη της έπρεπε να πάει σε ψυχίατρο ?
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, πως ξεπερνούσαν τις απώλειες και τη θλίψη που τη συνόδευε ?
Αλλά είπαμε ότι ο James Hillman ιδρυτής της αρχετυπικής ψυχοιλογίας το είχε θέσει σωστά :The power of myth, its reality, resides precisely in its power to seize and influence psychic life. The Greeks knew this so well, and so they had no depth psychology and psychopathology such as we have. They had myths. And we have no myths as such—instead, depth psychology and psychopathology.
Therefore…psychology shows myths in modern dress and myths show our depth psychology in ancient dress....
Κατά την ταπεινή μου γνώμη και εμπειρία σαν αστρολόγος,αντι η Γενιά με τον pluto in leo, να βοηθήσει να ψάξουμε να βρούμε απαντήσεις απ το μυστήριο του θανάτου, μας οδήγησε και μας εγκλώβισε ψυχολογικά να έχουμε "χάσει τα αυγά και τα πασχάλια" και να μην ξέρουμε που "πατάμε και που βρισκόμαστε" και συμπεριφέρεται λες και εαν πεθάνει αυτή η γενιά, δεν υπάρχει άλλη ζωή μετά.
Αυτή είναι η παράνοια του πλούτωνα τους, και αφορά αυτούς όχι τους υπόλοιπους."Στο καλό και να μας γράφουν", τώρα που πλησιάζει η ώρα τους...
Ίσως τηλεπαθητικά τότε, να μας πούν το μυστικό της μεταθανάτιας Ζωής.Αλλά ως γνωστόν ο Πλούτωνας αποφασίζει γι αυτό το ταξίδι, και αυτοί σαν γνήσιοι παρανοικοί υπηρέτες του,φροντίζουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες να φύγουν τελευταίοι...Και φυσικά δεν είναι όλοι ίδιοι και ίδιες.Έτσι το βάρος τους, πέφτει σε μια άλλη γενιά, που θα δούμε ποιά είναι.
Αστρολογικά όλα αυτά μπορεί να φαίνονται απ transits όλου του εξωκρόνιου περιβάλλοντος συν του Χείρωνα, ακόμα και απ τον ίδιο το Κρόνο.Πριν μπούμε σε αναλύσεις στο τι μας περιμένει με το uranus square pluto, είναι καλό να γνωρίζουμε τι έχει γίνει με τη γενιά uranus conj pluto των sixties.Και αυτό γιατί το τετράγωνο "κλονίζει και αλλάζει τροχιά σε εκείνη την πρωτοεμφανιζόμενη σύνοδο, σαν έναρξη της χρονικής περιόδου που συμβολίζει.
Και απ την άλλη επειδή είναι μια ψυχεδελική γενιά, εκτός απ το χάρισμα της σεξουαλικότητας, η οποία σεξουαλικότητα πάντα έχει ένα μεταφυσικό τρόπο να συνδέεται και με το θάνατο, έχουν σαν γενιά ένα σύνδρομο που έχει να κάνει με την αιώνια εφηβεία, και πάσχουν βεβαίως απ αυτό , κατέχουν και το τεράστιο δώρο της επούλωσης των πληγών απ το θλίψη και το πένθος.
Είναι μια γενιά που γεννήθηκαν φυσικοί "χήρες και χήροι"...είναι μια γενιά που μπορεί να κάνει sex και γυμναστική, επάνω στις "στάχτες" ενός νεκρού...και φυσικά πέρα απ την grotesque εικόνα αυτή, υπάρχει και ένα χάρισμα επούλωσης του συναισθήματος του χασίματος.
Και αυτό γιατί έχουν γενέθλια σημάδια όχι μόνο την uranus conj pluto, αλλά και opposition με τη σύνοδο αυτή, μια άλλη σύνοδο saturn conj chiron, κάνοντας τη μοναδική γενιά, σε μια περίοδο 2500 ετών όπως αναφέρει η Darby Costello, αστρολόγος του CPA...
Φυσικά δεν εννοώ τις Διονυσιακές τους διαφυγές.Υπάρχουν και άλλα μέσα τους, που δεν τα γνωρίζουν, που με την return of Chiron, σιγά-σιγά θα γίνονται πιο ανθρώπινοι και συνεπώς πραγματικά όμορφοι.....
Έτσι "ποντάρουμε" τουλάχιστον, εαν αραιώσει η Lusy in Sky with Diamonds στο μυαλό τους....
Η Περσεφόνη, όταν έρχεται ή φεύγει για το ταξίδι της,στον Κάτω Κόσμο και σαν η μικρή μου Μούσα,μου στέλνει messages στο inbox of my own unconscious,με κάτι απλό :Για τη θλίψη και το πένθος όχι μόνο υπάρχει χρόνος κυκλικός σαν τις Εποχές, αλλά μπορούμε να γράφουμε και να συνδεόμαστε με αυτό που ειναι πανω απο εμας, το οποίο θα μας κανει να νιωθουμε ανάλαφροι και μοναδικοί.
Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό είναι και το κεντρικό νόημα της θλίψης και πένθους....
Βιβλιογραφία :απ το υπέροχο βιβλίο της Darrelyn Gunzburg :LIFE after grief.An astrological guide to dealing with loss...
...όταν λέμε δεν αντέχουμε την "κρίση" και τα προβλήματα της ...τι ακριβώς εννοούμε ?...
τι δεν αντέχουμε τα προβλήματα που γεννάει η κρίση , δεν αντέχουμε τους άλλους ή δεν αντέχουμε τη σχέση που έχουμε με όλα αυτά ? ...ή μήπως δεν αντέχουμε τον Εαυτό μας ?....
το ίδιο ισχύει και στους χωρισμούς και στα διαζύγια.....τι δεν αντέχουμε ?
Και γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν σε τέτοιες περιόδους, ενώ άλλοι "πέφτουν" σε δυστυχία και μαύρη κατάθλιψη...? Και γιατί όταν χάνουμε κάτι συναισθηματικό σε οποιοδήποτε επίπεδο, κάνουμε λες και καταστράφηκε ο κόσμος ? Και που πάει η περίφημη αυτογνωσία μας σε τέτοιες στιγμές...
και το ερώτημα είναι,υπάρχει Ζωή μετά τη θλίψη ?
Να είχαμε τουλάχιστον έναν οδηγό life after grief, αλλά που ούτε αυτό το διδασκόμαστε....Οι αστρολόγοι είναι τέλειοι να σου πουν ότι φταίει το τετράγωνο του ουρανού με του πλούτωνα, το transit chiron or pluto και πολλές άλλες μαθηματικές ενδείξεις, που δεν είμαι τόσο σίγουρος πόσο βοηθάνε σαν ορθολογιστική προσέγγιση σε τέτοια ζητήματα.Και οι ψυχολόγοι να αποδεχτείς το γεγονός, και στο λένε με τέτοιο στωικό ύφος, και εσυ φυσικά είσαι έτοιμος να ετοιμαστείς να πας σε party...και αν το πετύχεις, μπορείς να λες μέσα σου :"γέλα παλιάτσο" και να το καταπιείς....
Οι γιατροί δεν πάνε πίσω, αν τύχουν σε σπάνια αρρώστεια, σε φωτογραφίζουν περήφανοι για τη διάγνωση τους, αφού εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους, άσε που τους καρκίνους τους ανακοινώνουν λες και δίνουν τη πτυχιακή τους, στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη δίνουν διάρκεια ζωής με ύφος 1000 καρδιναλίων....
Δεν θα αναφέρω πολιτικούς, είναι χαμένος κόπος, εξ ορισμού....
Θυμάμαι παλιά, μια φίλη που μου έλεγε, (born mid60s),προσπαθώντας να την τονώσω σαν αστρολόγος, "άφησε με να το θρηνήσω"...η ψυχή μου θέλει να κλάψει, όσο περισσότερο μπορεί, για να απελευθερωθώ...
Φυσικά είχε απόλυτο δίκιο, αλλά μια απ τις παρενέργειες των Σύγχρονων Κοινωνιών, είναι να πάμε παρακάτω, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, ξέχωρα το έργο της " τσαλαπάτησης" των συναισθημάτων μας για λόγους δύναμης, έργο που "παίχτηκε" κυρίως τα τελευταία 25 χρόνια...
Όμως η απώλεια και το χάσιμο, είναι αναπόφευκτο μέρος της ζωής, και η θλίψη όπως και το πένθος είναι ένα φυσικό μέρος της διαδικασίας επούλωσης των πληγών, που προκύπτουν απόλα αυτά τα παραπάνω. Οι λόγοι για το πένθος είναι πολλοί, όπως η απώλεια ένα αγαπημένου, η απώλεια της υγείας , ή ακόμα και η παραίτηση απο παλιά όνειρα. Και φυσικά μέσα σ αυτά προσθέτω ανεργία, ή χάσιμο εργασίας, και ο κατάλογος έτσι μπορεί να γίνει αμέτρητος.
Το να ασχοληθεί κάποιος με μια σημαντική απώλεια μπορεί να είναι μία από τις πιο δύσκολες φάσεις στη ζωή μας.
Το πιο χειρότερο ακόμα είναι το ξαφνικό χάσιμο ή η απώλεια, γιατί δεν υπάρχει χρόνος να προετοιμαστείς.
Γιατί επίσης προκαλεί το αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης στην προβλεψιμότητα της ζωής.
Αλλά όμως ούτε οι προβλέψιμες απώλειες είναι λιγότερο επώδυνες, αλλά ίσως να σου επιτρέπουν μερικές φορές περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστείς για την απώλεια. Ωστόσο, δημιουργούν δύο επίπεδα πένθους: τον πόνο που σχετίζεται με την αναμονή της απώλειας, και τον πόνο που σχετίζεται με την απώλεια την ίδια.
Ο χρόνος της διαδικασίας θλίψης είναι διαφορετικές για όλους. Δεν υπάρχει κανένα προβλέψιμο χρονοδιάγραμμα για το πένθος. Αν και μπορεί να είναι αρκετά επίπονη μερικές φορές, δεν θα πρέπει να επισπεύδει κάποιος τη διαδικασία θλίψης.Το πιο σημαντικό απόλα είναι κάποιος να είναι ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΣ με τον εαυτό του,καθώς οι αντιδράσεις είναι τελείως προσωπικές.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ : επειδή ακριβώς οι αντιδράσεις είναι προσωπικές, σ αυτές τις αντιδράσεις, βρίσκει κάποιος το μελλοντικό σπέρμα της πιο individual ανάπτυξης.Βέβαια το δεύτερο στάδιο μετά την υπομονή, είναι η φροντίδα του Εαυτού μας, ο οποίος αφού κατορθώσει να αποδεχτεί τέτοια συναισθήματα να δώσει όσο χρόνο και υποστήριξη χρειάζεται προκειμένου, τα πράγματα γενικά να πάνε καλύτερα.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου που ήταν "μοιρολογίστρα", περνώντας μια ζωή στις στάχτες του Εμφύλιου, κλαίγοντας για όλα της τα αδέλφια που χάθηκαν, κατόρθωσε να επιβιώσει κάνοντας τα παραπάνω με έναν τρόπο μοναδικό, χωρίς να αφήνει τα δημιουργήματα της, τα παιδιά της, και όχι μόνο αυτό αλλά και στα εγγόνια της, και κυρίως σε μένα που είχε ιδιαίτερη αδυναμία, να με εκπαιδεύει ασυνείδητα και με το ένστικτο πάνω στα θέματα της απώλειας και στο χάσιμο.
Εκεί καταλήγει κάποιος να αναρωτηθεί, ποιό είναι το κεντρικό νόημα της Ζωής προσωπικά, και ποιός σοβαρός λόγος υπάρχει για να ζεί, ακόμα και όταν χαθούν όλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα.Ακόμα και τότε υπάρχει σοβαρός λόγος για να ζήσουμε.
Αλλά απαιτεί κάτι απλό :να μην ζούμε μέσα απ τους άλλους, αλλά απ το κέντρο μας, που δεν είναι τίποτε άλλο , παρά η καρδιά μας, ο Ήλιος μας...
Μέσα απ το μοιρολόγι, που σου σπάραζε τη ψυχή, όταν το άκουγες, η γιαγιά μου, άφηνε τη κατάθλιψη και τη μαυρίλα στο Θεό Απόλλωνα και τις Μούσες του, και αυτές τη συνέδεαν για λίγο, με την αιώνια χαρά και τη συνέχεια της ζωής,τόσο όσο της επέτρεπε να παίρνει ενέργεια και να συνεχίζει.
Απ αυτό προκύπτει τελικά, και πρέπει να σημειωθεί ότι η διαδικασία πένθους δεν είναι γραμμική, αλλά πιο συχνά δοκιμάζεται με τη διαδικασία των κύκλων. Το πένθος μερικές φορές μπορεί να συγκρίνεται με την ανάβαση σε μια spiral σκάλα, όπου μπορείς να κοιτάς τα πράγματα, και να αισθάνεσαι σαν να είσαι στους κύκλους του, κάνοντας σιγά- σιγά μια αληθινή πρόοδο.Διαθέτοντας υπομονή με την διαδικασία μπορεί να επιτρέψεις στον εαυτό σου να έχεις όποια συναισθήματα γύρω απο το χάσιμο και την απώλεια που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
Ένα σημαντικό επίσης είναι η ομαδοποίηση, με ανθρώπους που έχουν πάθει την ίδια απώλεια.Εκεί μοιράζονται πιο εύκολα τα συναισθήματα.Βέβαια υπάρχει και το παρατεταμένο κόλλημα.Και αυτό είναι μέσα στη Ζωή.Το χειρότερο είναι να πας σε ειδικό, για να σου κάνει διάγνωση στις αντιιδράσεις σου.
Γιατί απο εκεί κάνουν διάγνωση, οι πιο πολλοί.
Και αυτό γιατί στη ψυχιατρική υπάρχει ένας κανόνας : Η πιο γενναία ψυχή μπορεί να καταρρεύσει κάτω απ το βάρος των πιο σκληρών συνθηκών.Δηλ.Η Δήμητρα χάνοντας την Περσεφόνη της έπρεπε να πάει σε ψυχίατρο ?
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, πως ξεπερνούσαν τις απώλειες και τη θλίψη που τη συνόδευε ?
Αλλά είπαμε ότι ο James Hillman ιδρυτής της αρχετυπικής ψυχοιλογίας το είχε θέσει σωστά :The power of myth, its reality, resides precisely in its power to seize and influence psychic life. The Greeks knew this so well, and so they had no depth psychology and psychopathology such as we have. They had myths. And we have no myths as such—instead, depth psychology and psychopathology.
Therefore…psychology shows myths in modern dress and myths show our depth psychology in ancient dress....
Κατά την ταπεινή μου γνώμη και εμπειρία σαν αστρολόγος,αντι η Γενιά με τον pluto in leo, να βοηθήσει να ψάξουμε να βρούμε απαντήσεις απ το μυστήριο του θανάτου, μας οδήγησε και μας εγκλώβισε ψυχολογικά να έχουμε "χάσει τα αυγά και τα πασχάλια" και να μην ξέρουμε που "πατάμε και που βρισκόμαστε" και συμπεριφέρεται λες και εαν πεθάνει αυτή η γενιά, δεν υπάρχει άλλη ζωή μετά.
Αυτή είναι η παράνοια του πλούτωνα τους, και αφορά αυτούς όχι τους υπόλοιπους."Στο καλό και να μας γράφουν", τώρα που πλησιάζει η ώρα τους...
Ίσως τηλεπαθητικά τότε, να μας πούν το μυστικό της μεταθανάτιας Ζωής.Αλλά ως γνωστόν ο Πλούτωνας αποφασίζει γι αυτό το ταξίδι, και αυτοί σαν γνήσιοι παρανοικοί υπηρέτες του,φροντίζουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες να φύγουν τελευταίοι...Και φυσικά δεν είναι όλοι ίδιοι και ίδιες.Έτσι το βάρος τους, πέφτει σε μια άλλη γενιά, που θα δούμε ποιά είναι.
Αστρολογικά όλα αυτά μπορεί να φαίνονται απ transits όλου του εξωκρόνιου περιβάλλοντος συν του Χείρωνα, ακόμα και απ τον ίδιο το Κρόνο.Πριν μπούμε σε αναλύσεις στο τι μας περιμένει με το uranus square pluto, είναι καλό να γνωρίζουμε τι έχει γίνει με τη γενιά uranus conj pluto των sixties.Και αυτό γιατί το τετράγωνο "κλονίζει και αλλάζει τροχιά σε εκείνη την πρωτοεμφανιζόμενη σύνοδο, σαν έναρξη της χρονικής περιόδου που συμβολίζει.
Και απ την άλλη επειδή είναι μια ψυχεδελική γενιά, εκτός απ το χάρισμα της σεξουαλικότητας, η οποία σεξουαλικότητα πάντα έχει ένα μεταφυσικό τρόπο να συνδέεται και με το θάνατο, έχουν σαν γενιά ένα σύνδρομο που έχει να κάνει με την αιώνια εφηβεία, και πάσχουν βεβαίως απ αυτό , κατέχουν και το τεράστιο δώρο της επούλωσης των πληγών απ το θλίψη και το πένθος.
Είναι μια γενιά που γεννήθηκαν φυσικοί "χήρες και χήροι"...είναι μια γενιά που μπορεί να κάνει sex και γυμναστική, επάνω στις "στάχτες" ενός νεκρού...και φυσικά πέρα απ την grotesque εικόνα αυτή, υπάρχει και ένα χάρισμα επούλωσης του συναισθήματος του χασίματος.
Και αυτό γιατί έχουν γενέθλια σημάδια όχι μόνο την uranus conj pluto, αλλά και opposition με τη σύνοδο αυτή, μια άλλη σύνοδο saturn conj chiron, κάνοντας τη μοναδική γενιά, σε μια περίοδο 2500 ετών όπως αναφέρει η Darby Costello, αστρολόγος του CPA...
Φυσικά δεν εννοώ τις Διονυσιακές τους διαφυγές.Υπάρχουν και άλλα μέσα τους, που δεν τα γνωρίζουν, που με την return of Chiron, σιγά-σιγά θα γίνονται πιο ανθρώπινοι και συνεπώς πραγματικά όμορφοι.....
Έτσι "ποντάρουμε" τουλάχιστον, εαν αραιώσει η Lusy in Sky with Diamonds στο μυαλό τους....
Η Περσεφόνη, όταν έρχεται ή φεύγει για το ταξίδι της,στον Κάτω Κόσμο και σαν η μικρή μου Μούσα,μου στέλνει messages στο inbox of my own unconscious,με κάτι απλό :Για τη θλίψη και το πένθος όχι μόνο υπάρχει χρόνος κυκλικός σαν τις Εποχές, αλλά μπορούμε να γράφουμε και να συνδεόμαστε με αυτό που ειναι πανω απο εμας, το οποίο θα μας κανει να νιωθουμε ανάλαφροι και μοναδικοί.
Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό είναι και το κεντρικό νόημα της θλίψης και πένθους....
Βιβλιογραφία :απ το υπέροχο βιβλίο της Darrelyn Gunzburg :LIFE after grief.An astrological guide to dealing with loss...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου