"Αρμονία αφανής φανερής κρείτων εστί" (Ηράκλειτος)
Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι (4 Απριλίου 1932 Ζαβράγιε, Ρωσία – 29 Δεκεμβρίου 1986, Γαλλία) αναφορά σε ένα βιβλίο-ταινία σταθμό.
Σολάρις (1972), σκηνοθεσία Α. Ταρκόφσκι, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στάνισλαβ Λεμ (12 Σεπτεμβρίου 1921, Λβιβ Πολωνία – Κρακοβία 26 Σεπτεμβρίου 2006).
Στην ταινία παρουσιάζονται τα μέλη μιας διαστημικής αποστολής που παρακολουθούν τον εξω-ηλιακό πλανήτη Solaris από ένα διαστημικό σταθμό. Ο πλανήτης αποτελείται μόνο από νερό, ένας απέραντος ωκεανός που διαθέτει νοημοσύνη –ένα γιγαντιαίων διαστάσεων «πλάσμα», μια εξελιγμένη οργανική οντότητα αγνώστων προθέσεων απέναντι στο ανθρώπινο είδος. Για χρόνια όλες οι προσπάθειες επαφής μαζί του έχουν αποτύχει. Ο ωκεανός μοιάζει να μας αγνοεί.
Ο αστροναύτης Κρις Κέλβιν καταφθάνει στον διαστημικό σταθμό όπου βρίσκει τον επιστήμονα μέντορα του νεκρό και τους άλλους δύο μισοτρελαμένους. Ξαφνικά ο ωκεανός έχει αποφασίζει να ασχοληθεί πειραματιζόμενος μαζί μας. Εισχωρεί στο μυαλό μας, αντλεί υλικό από τα όνειρά μας, τις φοβίες και τις ενοχές μας. Τις μορφοποιεί και μας τις … ξανασερβίρει. «Ανασταίνει» τη νεαρή γυναίκα του Κέλβιν τη Χάρει, που είχε αυτοκτονήσει 10 χρόνια πριν. Σε κάθε απόπειρα του Κέλβιν να απαλλαγεί από το αντίγραφο, αυτό επιστρέφει πιο ενδυναμωμένο και βελτιωμένο από πριν. Ο ωκεανός δεν χρησιμοποιεί μόνο το 2% των συνειδητών αναμνήσεων του ανθρώπινου εγκεφάλου αλλά και το υπόλοιπο 98% του ασυνείδητου.
Μακριά από τη Γη και τους υπόλοιπους ανθρώπους, έχοντας μια δεύτερη ευκαιρία, πόσο μπορούμε να συζήσουμε με παρόμοιους επισκέπτες;
Μήπως τελικά ο Σολάρις δεν είναι παρά ένας ατελής θεός, ένας θεός σε φάση ανάπτυξης που μαθαίνει από τα λάθη του πειραματιζόμενος πάνω μας; Κι ο Κέλβιν που αποφασίζει να παραμείνει τελικά στον πλανήτη, με την ελπίδα της επιστροφής της Χάρει, επιμένοντας να πιστεύει ότι δεν έχει παρέλθει η εποχή των αμείλικτων θαυμάτων;
(Finis vitae sed non amoris – Το τέλος της ζωής αλλά όχι της αγάπης)
Για τον Λεμ το ίδιο κάνουμε κι εμείς σαν μαθητευόμενοι μάγοι του Διαστήματος
«Ξεκινάμε για το Διάστημα έτοιμοι για όλα: για τη μοναξιά, για τις κακουχίες, για την εξάντληση και τον θάνατο. Αν και η ταπεινοφροσύνη δεν μας επιτρέπει να το δηλώσουμε, κατά κανόνα έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Κι όμως, αν το εξετάσουμε πιο προσεχτικά, όλος αυτός ο ενθουσιασμός μας είναι κάλπικος και υποκριτικός. Δεν θέλουμε να κατακτήσουμε το Σύμπαν, θέλουμε να επεκτείνουμε τα σύνορα της Γης μέχρι τα όρια του Σύμπαντος(…)
Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους. Καθρέφτες χρειαζόμαστε. Πρέπει πρώτα να εξερευνήσουμε το δικό μας λαβύρινθο, με τους σκοτεινούς διαδρόμους και τα μυστικά δωμάτια, να ανοίξουμε πόρτες που οι ίδιοι έχουμε κλειδαμπαρώσει. Με λίγα λόγια, ο δικός μας κόσμος είναι αρκετός, δεν μπορούμε όμως να τον δεχθούμε ως έχει.»
(απ το wall του φίλου μου Ηλία Λυμπερόπουλου) ....
Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους. Καθρέφτες χρειαζόμαστε......
Γι αυτό είναι μαγεία ο καθρέφτης.......
Γι αυτό ο Κρόνος δοκιμάζει την ικανότητα μας συνειδητά να καταλάβουμε ποιές ασυνείδητες πεποιθήσεις γύρω απ την πραγματικότητα δημιουργούνται...( Edmond Wollmann)
Γι αυτό, υπάρχει η αναγνώριση ότι τα όρια είναι απλά ορθολογιστικές εξηγήσεις, ένας αμυντικός μηχανισμός στην απειλή των αγαπημένων σου παραισθήσεων ή υποθέσεων που ταρακουνούνται συγκλονιστικά απ τους άνετους σου εφησυχασμούς .......
Γι αυτό και σήμερα άκουσα ένα τέτοιο βάθος φωνής, όπως τότε....
όλα είναι αλήθεια στο solaris......όλα ήταν αλήθεια τότε......μόνο που η αλήθεια είναι τόσο βαθιά......
Και αγαπιόμασταν συγκλονιστικά στο solaris........και φάνηκε απ το βάθος της χροιάς της φωνής σου.....
"Reflektor"
Trapped in a prism, in a prism of light
Alone in the darkness, darkness of white
We fell in love, alone on a stage
In the reflective age
Entre la nuit, la nuit et l’aurore
Entre le royaume, des vivants et des morts
If this is heaven
I don't know what it’s for
If I can’t find you there
I don't care
I thought I found a way to enter
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
I thought I found the connector
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
Now, the signals we send, are deflected again
We're still connected, but are we even friends?
We fell in love when I was nineteen
And now we're staring at a screen
Entre la nuit, la nuit et l’aurore
Entre les voyants, les vivants et les morts
If this is heaven
I need something more
Just a place to be alone
Because you're my home
I thought I found a way to enter
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
I thought I found the connector
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
It’s just a reflection of a reflection
Of a reflection of a reflection
Will I see you on the other side?
We all got things to hide
It’s just a reflection of a reflection
Of a reflection of a reflection
Will I see you on the other side?
We all got things to hide
All right, let's go back
Our song escapes on little silver discs
Our love is plastic, we'll break it to bits
I want to break free, but will they break me?
Down, down, down
Don't mess around
I thought I found a way to enter
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
I thought I found the connector
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
Thought you were praying to the resurrector
Turns out it was just a Reflektor (It’s just a Reflektor)
Thought you were praying to the resurrector
Turns out it was just a Reflektor (It’s just a Reflektor)
Thought you were praying to the resurrector
Turns out it was just a Reflektor (It’s just a Reflektor)
It’s a Reflektor
It’s just a Reflektor
Just a Reflektor
Will I see you on the other side?
It’s just a Reflektor
Will I see you on the other side?
We all got things to hide
It’s just a Reflektor
Will I see you on the other side?
Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι (4 Απριλίου 1932 Ζαβράγιε, Ρωσία – 29 Δεκεμβρίου 1986, Γαλλία) αναφορά σε ένα βιβλίο-ταινία σταθμό.
Σολάρις (1972), σκηνοθεσία Α. Ταρκόφσκι, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στάνισλαβ Λεμ (12 Σεπτεμβρίου 1921, Λβιβ Πολωνία – Κρακοβία 26 Σεπτεμβρίου 2006).
Στην ταινία παρουσιάζονται τα μέλη μιας διαστημικής αποστολής που παρακολουθούν τον εξω-ηλιακό πλανήτη Solaris από ένα διαστημικό σταθμό. Ο πλανήτης αποτελείται μόνο από νερό, ένας απέραντος ωκεανός που διαθέτει νοημοσύνη –ένα γιγαντιαίων διαστάσεων «πλάσμα», μια εξελιγμένη οργανική οντότητα αγνώστων προθέσεων απέναντι στο ανθρώπινο είδος. Για χρόνια όλες οι προσπάθειες επαφής μαζί του έχουν αποτύχει. Ο ωκεανός μοιάζει να μας αγνοεί.
Ο αστροναύτης Κρις Κέλβιν καταφθάνει στον διαστημικό σταθμό όπου βρίσκει τον επιστήμονα μέντορα του νεκρό και τους άλλους δύο μισοτρελαμένους. Ξαφνικά ο ωκεανός έχει αποφασίζει να ασχοληθεί πειραματιζόμενος μαζί μας. Εισχωρεί στο μυαλό μας, αντλεί υλικό από τα όνειρά μας, τις φοβίες και τις ενοχές μας. Τις μορφοποιεί και μας τις … ξανασερβίρει. «Ανασταίνει» τη νεαρή γυναίκα του Κέλβιν τη Χάρει, που είχε αυτοκτονήσει 10 χρόνια πριν. Σε κάθε απόπειρα του Κέλβιν να απαλλαγεί από το αντίγραφο, αυτό επιστρέφει πιο ενδυναμωμένο και βελτιωμένο από πριν. Ο ωκεανός δεν χρησιμοποιεί μόνο το 2% των συνειδητών αναμνήσεων του ανθρώπινου εγκεφάλου αλλά και το υπόλοιπο 98% του ασυνείδητου.
Μακριά από τη Γη και τους υπόλοιπους ανθρώπους, έχοντας μια δεύτερη ευκαιρία, πόσο μπορούμε να συζήσουμε με παρόμοιους επισκέπτες;
Μήπως τελικά ο Σολάρις δεν είναι παρά ένας ατελής θεός, ένας θεός σε φάση ανάπτυξης που μαθαίνει από τα λάθη του πειραματιζόμενος πάνω μας; Κι ο Κέλβιν που αποφασίζει να παραμείνει τελικά στον πλανήτη, με την ελπίδα της επιστροφής της Χάρει, επιμένοντας να πιστεύει ότι δεν έχει παρέλθει η εποχή των αμείλικτων θαυμάτων;
(Finis vitae sed non amoris – Το τέλος της ζωής αλλά όχι της αγάπης)
Για τον Λεμ το ίδιο κάνουμε κι εμείς σαν μαθητευόμενοι μάγοι του Διαστήματος
«Ξεκινάμε για το Διάστημα έτοιμοι για όλα: για τη μοναξιά, για τις κακουχίες, για την εξάντληση και τον θάνατο. Αν και η ταπεινοφροσύνη δεν μας επιτρέπει να το δηλώσουμε, κατά κανόνα έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Κι όμως, αν το εξετάσουμε πιο προσεχτικά, όλος αυτός ο ενθουσιασμός μας είναι κάλπικος και υποκριτικός. Δεν θέλουμε να κατακτήσουμε το Σύμπαν, θέλουμε να επεκτείνουμε τα σύνορα της Γης μέχρι τα όρια του Σύμπαντος(…)
Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους. Καθρέφτες χρειαζόμαστε. Πρέπει πρώτα να εξερευνήσουμε το δικό μας λαβύρινθο, με τους σκοτεινούς διαδρόμους και τα μυστικά δωμάτια, να ανοίξουμε πόρτες που οι ίδιοι έχουμε κλειδαμπαρώσει. Με λίγα λόγια, ο δικός μας κόσμος είναι αρκετός, δεν μπορούμε όμως να τον δεχθούμε ως έχει.»
(απ το wall του φίλου μου Ηλία Λυμπερόπουλου) ....
Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους. Καθρέφτες χρειαζόμαστε......
Γι αυτό είναι μαγεία ο καθρέφτης.......
Γι αυτό ο Κρόνος δοκιμάζει την ικανότητα μας συνειδητά να καταλάβουμε ποιές ασυνείδητες πεποιθήσεις γύρω απ την πραγματικότητα δημιουργούνται...( Edmond Wollmann)
Γι αυτό, υπάρχει η αναγνώριση ότι τα όρια είναι απλά ορθολογιστικές εξηγήσεις, ένας αμυντικός μηχανισμός στην απειλή των αγαπημένων σου παραισθήσεων ή υποθέσεων που ταρακουνούνται συγκλονιστικά απ τους άνετους σου εφησυχασμούς .......
Γι αυτό και σήμερα άκουσα ένα τέτοιο βάθος φωνής, όπως τότε....
όλα είναι αλήθεια στο solaris......όλα ήταν αλήθεια τότε......μόνο που η αλήθεια είναι τόσο βαθιά......
Και αγαπιόμασταν συγκλονιστικά στο solaris........και φάνηκε απ το βάθος της χροιάς της φωνής σου.....
"Reflektor"
Trapped in a prism, in a prism of light
Alone in the darkness, darkness of white
We fell in love, alone on a stage
In the reflective age
Entre la nuit, la nuit et l’aurore
Entre le royaume, des vivants et des morts
If this is heaven
I don't know what it’s for
If I can’t find you there
I don't care
I thought I found a way to enter
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
I thought I found the connector
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
Now, the signals we send, are deflected again
We're still connected, but are we even friends?
We fell in love when I was nineteen
And now we're staring at a screen
Entre la nuit, la nuit et l’aurore
Entre les voyants, les vivants et les morts
If this is heaven
I need something more
Just a place to be alone
Because you're my home
I thought I found a way to enter
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
I thought I found the connector
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
It’s just a reflection of a reflection
Of a reflection of a reflection
Will I see you on the other side?
We all got things to hide
It’s just a reflection of a reflection
Of a reflection of a reflection
Will I see you on the other side?
We all got things to hide
All right, let's go back
Our song escapes on little silver discs
Our love is plastic, we'll break it to bits
I want to break free, but will they break me?
Down, down, down
Don't mess around
I thought I found a way to enter
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
I thought I found the connector
It’s just a Reflektor (It's just a Reflektor)
Thought you were praying to the resurrector
Turns out it was just a Reflektor (It’s just a Reflektor)
Thought you were praying to the resurrector
Turns out it was just a Reflektor (It’s just a Reflektor)
Thought you were praying to the resurrector
Turns out it was just a Reflektor (It’s just a Reflektor)
It’s a Reflektor
It’s just a Reflektor
Just a Reflektor
Will I see you on the other side?
It’s just a Reflektor
Will I see you on the other side?
We all got things to hide
It’s just a Reflektor
Will I see you on the other side?
reflector -arcade fire
..εγώ την είδα .....νομίζω και εσύ πια......
να έχετε μια όμορφη νύχτα .........
..εγώ την είδα .....νομίζω και εσύ πια......
να έχετε μια όμορφη νύχτα .........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου