December children : " ένα παιδί που μετράει τα άστρα"

" ένα παιδί που μετράει τα άστρα"

Dionysus is my father...
Dionysus is my art....
Dionysus is my music
Dionysus is my spirit....
"Teach me half the gladness
That thy brain must know,
Such harmonious madness
From my lips would flow"...
The world should listen then, as I am listening now. ".
(To a Skylark By Percy Bysshe Shelley)....

Dionysus is a Jupiter of all women or JOVE....
i wish me a wonderful new life....

December children : " ένα παιδί που μετράει τα άστρα"

Περασε ενας χρόνος, που εκλεισε μια ολόκληρη φαση της ζωής μου, στην επιχείρηση που λέγεται ΟΤΕ....
Τωρα λεγεται αλλιως…
και για να καταλάβει κάποιος πόσα χρόνια ειχα ζήσει εκει ηταν 50 χρόνια...
πενήντα χρόνια, απ το 1964...
όλη η ιστορία της μεταπολιτευτικής περίοδου απο μπροστά μου...
και βάζω 1964, γιατί τότε διορίστηκε ο πατέρας μου, ο οποίος με έπαιρνε κοντά του, γιατί δεν με άντεχε η μάνα μου σπίτι...
απ τη φασαρία που της έκανα σπίτι...
είχε μωρά τα αδέλφια μου...
όλες οι μνήμες κατοικούν καθαρά μέσα απ`το Ασυνείδητο...
και όπως λέει και το τραγούδι απ το comment, "δεν με βλέπω στα μάτια σου"...
το πρωτοάκουσα όταν χώρισα με την πρώην γυναίκα μου, τέλη του 2001, απ`το ραδιόφωνο του τοτε best radio...
όλα παρελθόν και o best radio μαζί...
και τα μάτια μου ήταν συνεχώς βουρκωμένα για αυτά που διαισθανόμουνα ότι θάρθουν...
τις νύκτες που δούλευα στον ΟΤΕ...
Το 2003, πάλι νύκτα στη δουλειά το ξανάκουσα, γνωρίζοντας πια τι έχει γίνει...
Το ξανάκουσα τέλη του 2007, όταν είχα γνωρίσει τι σημαίνει πια να ζεις μέσα στην κρίση ...

Θυμάμαι πάντα τα λόγια της κόρης μου, μ`αυτό το τραγούδι
"μπαμπά γιατί τρέμεις? "
στην προσπάθεια μου να πνίγω τα δάκρυα...
το τρέμουλο στη μουσική λέγεται chill out και αυτό είναι ένα υπέροχο chill out τραγούδι...
Είχα μπεί τόσο βαθιά στο μουσικό ρυθμό...
του Ωκεανού...
και απο τότε δεν ξαναβγήκα....
γι αυτό ερωτεύομαι όλα τα ξωτικά του βυθού....
αφού τα μάτια μου ήταν και είναι συνεχώς θολά....
Μόνος με συντροφιά τη μουσική του Ασυνείδητου,there was a time,
που ήμουνα στην αγκαλιά της γιαγιάς μου, που ένιωθα το χάδι της μάνας μου,
και κάποτε απ αυτές που με αγάπησαν......
και τις λάτρεψα...
και ένα παιδί μικρό να χορεύει απ`την ευτυχία...there was a time...
Σήμερα, ξέροντας ότι δεν υπάρχειά άλλη επιλογή :μπορείς να συνεργάζεσαι με αυτά που σου φέρνει η Ζωή, ή το Ασυνείδητο...

Ξέρετε τι είναι η επιτυχία ?
Ένα μπαλόνι που φουσκώνει συνεχώς μέχρις να σπάσει...
Και μετά ?
Εκεί φαίνεται το Μεγαλείο μας...
Στην Πτώση...Πως αντιδρούμε..
Για να δω τωρα τη δικη σας Πτωση, όλα σαν μπαλονια θα «σκασουν» πάλι…
εμενα πάντως, παντα μου άρεσαν οι έκπτωτοι πρίγκηπες, που συνέχιζαν να είναι πρίγκηπες,
όχι πια στα μάτια των άλλων...
αλλά στη δική τους Ψυχή...
Και το κυριότερο : πως αντιδράς να βλέπεις step by step τη δική σου την πτώση...
το αντίτιμο της διάλυσης των ναρκισσιστικών σου ψευδαισθήσεων είναι η Γνώση...
και όλο αυτό στη διάρκεια των 50 χρόνων μου...
να γίνεται ξανά και ξανά...

Στον ''Ξένο" του Αλμπέρ Καμύ, ρώτησαν το γιατρό που χρωστάει την τόση σοφία του, και αυτός απάντησε : ''Στον πόνο!"...
σήμερα δεν μου χρειάζονται όλα αυτά, γιατί αφού άπλωσα τα χέρια μου και πετάω...
δεν χρειάζομαι τίποτε απ το ταξίδι που πέρασε....
γιατί μπορώ να νιώθω το πάθος σου απο μακριά,
αφού δεν έχω δικό μου...
επειδη οι μυθολογίες μου το έχουν πνευματικοποιήσει.....
και εχουν μεταφερει το παθος μου εκει…

Χρειάστηκε να περάσουν 50 χρόνια για να μαζευτεί αυτή η εμπειρία....
Πηγα πολύ μακριά...
Ζεσταθηκα και σε άλλους αστερισμούς..
Γευτηκα λύπη και άλλη λύπη...
ειπα κι άλλα "τετέλεσται", επιανα τα χέρια μου και να νομίζα οτι υπήρχαν καρφια στα χερια μου ..και καταλαβα, ότι δεν είναι ανάγκη να τρελαθεί κανείς για να γίνει ή να νομίζει ότι έγινε ευτυχισμένος...
Ευτυχισμένος δεν θα γίνεις ούτε σαν τρελός ούτε σαν γνωστικός..
στον κόσμο αυτό πρέπει να το πάρεις απόφαση :και καλλιτέχνης κι ευτυχισμένος δε θα γίνεις.....
μας το λέει ο Μενέλαος Λουντέμης....

ο αγαπημένος μου, επειδή έγραψε για μένα :" ένα παιδί που μετράει τα άστρα"
Την ευτυχία ή θα την γευτείς ή θα την προετοιμάσεις για τους άλλους.
και τα δύο μαζί δε γίνεται..Η Ζωή σε διάλεξε να την υπηρετήσεις .όχι για να την απολάψεις...
Αλλά τότε ...αν είναι έτσι όπως λες πως μπόρεσες εσύ χωρίς ευτυχία να σύρεις ως εδώ την ύπαρξη σου ?
Μήπως ανακάλυψες μέσα απ`τα ρουμάνια της ζωής,
κανένα μονοπάτι που μπορείς να το περάσεις χωρίς να ξεσκιστείς?
Οχι. Ανεκάλυψες όμως κάτι άλλο : τη μέθοδο να δίνεις λίγη ευτυχία στους άλλους....
τα λεξικά δεν τη γράφουν έτσι...τη λένε μαρτύριο, αλλά ποιός ξέρει ?
μπορεί αυτή να είναι η πραγματική -και η μόνη-ecstasy...

Αλλά καθώς περπάταγα στους ερημικούς του δρόμους στο Γαλατσι , περνωντας εξω απ το παλιο σχολειο της κορης μου, και ήμουνα κομμάτια, αλλά ελεύθερος και ανάλαφρος συνειδητοποίησα τα λόγια του πιο αγαπημένου μου συγγραφέα Albert Camus....: Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας που αντιμετώπισα στην ζωή μου απ τους ανθρώπους που συναναστράφηκα, και μέσα εκεί βρίσκεται και η οικογένεια μου, ήταν η λύσσα και η ποταπή τους επιθυμία να με δούνε να υποκύπτω, γιατί ήμουνα αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που τους συνέθλιβε......

οι ματιές τους ήταν μπροστά μου και μου το επιβεβαίωναν ....
αλλα τα ματια μου υγρα πολύ υγρα…

Υπομονή George μου....αφου ξερεις ότι εισαι τελεια ελεύθερος απόλες, απόλους και απόλα ...
τι σημασία έχει που θα περπατας και τι θα κανεις ...άλλωστε η τέχνη σου είναι να μιλας με τη Ψυχή..... :♥ και αυτή δεν έχει ούτε μέρος ούτε χρόνο.....

Καλημερααααα smile emoticon heart emoticon

υγ : ακουστε και τα δυο τραγουδια, ειναι οτι πιο ομορφο κυκλοφορησε στα 00s....
μπορει να νιωσετε ποσο αισιοδοξια εχετε μεσα σας, ακομα και στους "γκριζους" χαλεπους καιρους μας,....