ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ : When Color and I become one !
Γι` αυτό σου κλείνω ανοικτό ραντεβού στο Ακτιο....
this is our secret from full moon in aquarius-leo ...
εκεί που λάμπει με εναν dazzling τρόπο
τα καλύτερα χρώματα της συναστρίας μας....
εκεί που συναντιέται η αυτοκράτειρα και ο βασιλιάς...
ειδες απόψε όλα τα χρώματα που ειχε η πανσέληνος
εκεί στό ουράνιο τόξο που έστρωσε για εμας η Ιριδα...
εκεί που έγινε η ναυμαχία στο Ακτιο...
Η Ναυμαχία του Ακτίου (2 Σεπτεμβρίου 31 π.Χ.) ήταν ναυτική αναμέτρηση ανάμεσα στον Οκταβιανό από τη μια πλευρά και τον Μάρκο Αντώνιο και το ναυτικό της Κλεοπάτρας από την άλλη, που έγινε στο Άκτιο, λίγο έξω από τη σημερινή πόλη της Πρέβεζας.
Η ναυμαχία ήταν συνέπεια του εμφύλιου πόλεμου ανάμεσα στον Γάιο Οκτάβιο και τον Μάρκο Αντώνιο, που διεκδικούσαν, μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, την εξουσία στο απέραντο κράτος της Ρώμης.
Τελείωσε με την ήττα του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας και τη διαφυγή τους...
«Ο έρωτας έχει πάντα ως αφετηρία μια συνάντηση.
Και σε αυτή τη συνάντηση προσδίδω το καθεστώς, κατά κάποιο τρόπο μεταφυσικό, ενός συμβάντος, δηλαδή κάποιου πράγματος που δεν εμπίπτει στην άμεση δικαιοδοσία του νόμου των πραγμάτων…
Αλλά ο έρωτας δεν μπορεί να αναχθεί αποκλειστικά στη συνάντηση, γιατί είναι μια κατασκευή.
Υπάρχει βέβαια η έκσταση των απαρχών, αλλά ένας έρωτας είναι πρωτίστως μια διαρκής κατασκευή...
Ο αληθινός έρωτας είναι εκείνος που θριαμβεύει διαρκώς, ενίοτε με δυσκολία, στα εμπόδια που ο χώρος, ο κόσμος και ο χρόνος βάζουν μπροστά του»
( Alain Badiou, φιλόσοφος, ομότιμος καθηγητής της École normale supérieure του Παρισιού και συγγραφέας του «Éloge de l’amour»«Εγκώμιο για τον έρωτα», Εκδ. Πατάκη).....
τελικα τι λες υπάρχει χαμένος και νικητής στον έρωτα ....
τρομάρα σου...
εκεί στον απέραντο δρομο της route 66, θα βρείς τη ψυχή που έχασες...
do it…εκει στον απεραντο δρομο της national street βρηκα τη Μαρια τη Μαγδαληνη ...
να αφησεις τα παντα και να κανουμε ερωτα στην εθνικη οδο...
ενω οι ηχοι απ τα αυτοκινητα να λυσσανε...
Η ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΕΓΩ.....
Τα επτά αμαρτωλά πνεύματα της Μαρίας Μαγδαληνής
Που έδιωξε από μέσα της ο Δάσκαλος με την προσευχή του
Πλανώνται στον ουρανό σαν νυχτερίδες,
Ενώ εκείνη με το ένα πόδι διπλωμένο,
Και το άλλο γονατιστό κάθεται κοιτάζοντας επίμονα
Το δάχτυλο του ποδιού της και το κορδόνι στο πέδιλο
Σα να ’βλεπε για πρώτη φορά τέτοιο περίεργο πράγμα.
Τα καστανά μαλλιά της σγουρά σαν δαχτυλίδια
Σκεπάζουν τη ράχη της, δυνατή, σχεδόν αντρική,
Αναπαύονται στον ώμο της, σε ένα φόρεμα βαθύ μπλε
Που από μέσα του φωσφορίζει το γυμνό της σώμα.
Το πρόσωπο αδρό, στο λαιμό φωλιάζει
Μια φωνή χαμηλή, πνιχτή, σχεδόν βραχνή.
Όμως, δεν λέει τίποτα. Πάντοτε ανάμεσα
Στο στοιχείο της σάρκας και στο στοιχείο
Της ελπίδας, μένει σιωπηλή. Στη γωνία του πίνακα
Το όνομα του ζωγράφου που την ποθούσε.
(Τσέσλαβ Μίλος -Πολωνία 1911 – 2004) ...
Η Μαρια η Μαγδαληνη μου σιγοψυθιριζει στο αυτι τις εικοσι προτασεις που πρεπει να εχετε υποψη σας για να μπορεσετε να συνεχισετε από εδώ και περα….
Η Μαρια η Μαγδαληνή ειναι η προσωποποίηση της Αφροδιτης
αναδρομης για μενα αυτο τον καιρό....
και το εργο που παιζει μεσα μου, αλλά και μεσα σας ειναι :
the marriage Heaven and hell.... (William blake)
" Τον καιρο της σπορας μαθαινε,τον καιρο του θερισμου διδασκε,τον χειμωνα απολαμβανε.
Οδηγησε το καρο και το αλετρι σου πανω απο τα κοκκαλα των νεκρων.
Ο δρομος της υπερβολης οδηγει στο παλατι της σοφιας.
Η Συνεση ειναι μια πλουσια ασχημη γεροντοκορη,που τη φλερταρει η Ανικανοτητα.
Αυτος που επιθυμει αλλα δεν πραττει,γενναει την πανουκλα.
Το κομμενο σκουληκι δινει αφεση στο αλετρι.
Ριξε στο ποταμι εκεινον που αγαπαει το νερο.
Ο ηλιθιος δε βλεπει το ιδιο δεντρο που βλεπει κι ο σοφος.
Αυτος που το προσωπο του δεν αναδιδει φως,δεν θα γινει ποτε αστρο.
Η Αιωνιοτητα ειναι ερωτευμενη με τους καρπους του χρονου.
Η εργατικη μελισσα δεν εχει καιρο για θλιψη.
Τις ωρες της τρελας τις μετραει το ρολοι,της σοφιας ομως κανενα ροοι δε μπορει να μετρησει.
Οι τροφες που χορταινουν δεν πιανονται με διχτυ η παγιδα.
Την κακη χρονια βγαλε το τεφτερι,το ζυγι και το μετρο.
Κανενα πουλι δεν ανεβαινει στα υψη, αν πεταει με τις δικες του φτερουγες.
Το νεκρο κορμι δεν παιρνει εκδικηση για τις πληγες του.
Η πιο υψηλη πραξη ειναι να επιδιωκεις μιαν αλλη.
Αν ο τρελος επεμενε στην τρελα του,θα γινοταν σοφος.
Η τρελα ειναι ο μανδυας της απατης.
Η Ντροπη ειναι ο μανδυας της Επαρσης...."
........
συνεπως όταν λες οτι ντρέπεσαι, στην ουσια δεν σε αφήνει η Επαρση σου
να χαρεις...
αυτο που αληθινα θέλεις μεσα σου γιατι δεν μπορεις να επιμεινεις στην τρέλα σου....
γιατι δεν μπορεις να μιλήσεις σε μένα αυτο που θαθελες να πεις
γιατι μια breaking heart μοιαζει έναν falling sky
που τη φωτια απ τα αστερια του τη βλέπεις εξω απο σενα
και συ μεσα σου εισαι τοσο παγωμενη
που φαινεται στα ανεκφραστα ματια σου
γιατι η
Fire go out and friendship die ...
και ειναι Αυγουστος....
οσο για μενα, για πρωτη φορα στη ζωη μου ένας Αυγουστος με
βρισκει αληθινα Ελευθερο...με απασχολει πως και που να ταξιδεψω,,,
αλλαξα με καινουργιο radio-cd στο αυτοκινητο και με το στικακι
εχω γραψει χιλιαδες τραγουδια για χιλιαδες χιλιομετρα που με περιμενουν...
δεν θα τρωω, αλλα με βενζινη θα γεμιζω το αυτοκινητο...
Αιγιο-Ακτιο-Πρεβεζα-Εθνικη Εγνατια-Θεσσαλονικη-Χαλκιδικη....
αυτο ειναι το πρωτο πλανο μου....
τωρα μπορει να συνεχισω μεχρι Θρακη....
μια gipsy heart που το μονο που της λειπει
ειναι κατι χερακια να στριβουν κανενα στριφτο τσιγαρο
ετσι για τη γευση, αν και δεν καπνιζω.....
για τα σφηνακια που θα πινουμε στον καθε σταθμο μας....
:) ♥
2/8
Γι` αυτό σου κλείνω ανοικτό ραντεβού στο Ακτιο....
this is our secret from full moon in aquarius-leo ...
εκεί που λάμπει με εναν dazzling τρόπο
τα καλύτερα χρώματα της συναστρίας μας....
εκεί που συναντιέται η αυτοκράτειρα και ο βασιλιάς...
ειδες απόψε όλα τα χρώματα που ειχε η πανσέληνος
εκεί στό ουράνιο τόξο που έστρωσε για εμας η Ιριδα...
εκεί που έγινε η ναυμαχία στο Ακτιο...
Η Ναυμαχία του Ακτίου (2 Σεπτεμβρίου 31 π.Χ.) ήταν ναυτική αναμέτρηση ανάμεσα στον Οκταβιανό από τη μια πλευρά και τον Μάρκο Αντώνιο και το ναυτικό της Κλεοπάτρας από την άλλη, που έγινε στο Άκτιο, λίγο έξω από τη σημερινή πόλη της Πρέβεζας.
Η ναυμαχία ήταν συνέπεια του εμφύλιου πόλεμου ανάμεσα στον Γάιο Οκτάβιο και τον Μάρκο Αντώνιο, που διεκδικούσαν, μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, την εξουσία στο απέραντο κράτος της Ρώμης.
Τελείωσε με την ήττα του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας και τη διαφυγή τους...
«Ο έρωτας έχει πάντα ως αφετηρία μια συνάντηση.
Και σε αυτή τη συνάντηση προσδίδω το καθεστώς, κατά κάποιο τρόπο μεταφυσικό, ενός συμβάντος, δηλαδή κάποιου πράγματος που δεν εμπίπτει στην άμεση δικαιοδοσία του νόμου των πραγμάτων…
Αλλά ο έρωτας δεν μπορεί να αναχθεί αποκλειστικά στη συνάντηση, γιατί είναι μια κατασκευή.
Υπάρχει βέβαια η έκσταση των απαρχών, αλλά ένας έρωτας είναι πρωτίστως μια διαρκής κατασκευή...
Ο αληθινός έρωτας είναι εκείνος που θριαμβεύει διαρκώς, ενίοτε με δυσκολία, στα εμπόδια που ο χώρος, ο κόσμος και ο χρόνος βάζουν μπροστά του»
( Alain Badiou, φιλόσοφος, ομότιμος καθηγητής της École normale supérieure του Παρισιού και συγγραφέας του «Éloge de l’amour»«Εγκώμιο για τον έρωτα», Εκδ. Πατάκη).....
τελικα τι λες υπάρχει χαμένος και νικητής στον έρωτα ....
τρομάρα σου...
εκεί στον απέραντο δρομο της route 66, θα βρείς τη ψυχή που έχασες...
do it…εκει στον απεραντο δρομο της national street βρηκα τη Μαρια τη Μαγδαληνη ...
να αφησεις τα παντα και να κανουμε ερωτα στην εθνικη οδο...
ενω οι ηχοι απ τα αυτοκινητα να λυσσανε...
Η ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΕΓΩ.....
Τα επτά αμαρτωλά πνεύματα της Μαρίας Μαγδαληνής
Που έδιωξε από μέσα της ο Δάσκαλος με την προσευχή του
Πλανώνται στον ουρανό σαν νυχτερίδες,
Ενώ εκείνη με το ένα πόδι διπλωμένο,
Και το άλλο γονατιστό κάθεται κοιτάζοντας επίμονα
Το δάχτυλο του ποδιού της και το κορδόνι στο πέδιλο
Σα να ’βλεπε για πρώτη φορά τέτοιο περίεργο πράγμα.
Τα καστανά μαλλιά της σγουρά σαν δαχτυλίδια
Σκεπάζουν τη ράχη της, δυνατή, σχεδόν αντρική,
Αναπαύονται στον ώμο της, σε ένα φόρεμα βαθύ μπλε
Που από μέσα του φωσφορίζει το γυμνό της σώμα.
Το πρόσωπο αδρό, στο λαιμό φωλιάζει
Μια φωνή χαμηλή, πνιχτή, σχεδόν βραχνή.
Όμως, δεν λέει τίποτα. Πάντοτε ανάμεσα
Στο στοιχείο της σάρκας και στο στοιχείο
Της ελπίδας, μένει σιωπηλή. Στη γωνία του πίνακα
Το όνομα του ζωγράφου που την ποθούσε.
(Τσέσλαβ Μίλος -Πολωνία 1911 – 2004) ...
Η Μαρια η Μαγδαληνη μου σιγοψυθιριζει στο αυτι τις εικοσι προτασεις που πρεπει να εχετε υποψη σας για να μπορεσετε να συνεχισετε από εδώ και περα….
Η Μαρια η Μαγδαληνή ειναι η προσωποποίηση της Αφροδιτης
αναδρομης για μενα αυτο τον καιρό....
και το εργο που παιζει μεσα μου, αλλά και μεσα σας ειναι :
the marriage Heaven and hell.... (William blake)
" Τον καιρο της σπορας μαθαινε,τον καιρο του θερισμου διδασκε,τον χειμωνα απολαμβανε.
Οδηγησε το καρο και το αλετρι σου πανω απο τα κοκκαλα των νεκρων.
Ο δρομος της υπερβολης οδηγει στο παλατι της σοφιας.
Η Συνεση ειναι μια πλουσια ασχημη γεροντοκορη,που τη φλερταρει η Ανικανοτητα.
Αυτος που επιθυμει αλλα δεν πραττει,γενναει την πανουκλα.
Το κομμενο σκουληκι δινει αφεση στο αλετρι.
Ριξε στο ποταμι εκεινον που αγαπαει το νερο.
Ο ηλιθιος δε βλεπει το ιδιο δεντρο που βλεπει κι ο σοφος.
Αυτος που το προσωπο του δεν αναδιδει φως,δεν θα γινει ποτε αστρο.
Η Αιωνιοτητα ειναι ερωτευμενη με τους καρπους του χρονου.
Η εργατικη μελισσα δεν εχει καιρο για θλιψη.
Τις ωρες της τρελας τις μετραει το ρολοι,της σοφιας ομως κανενα ροοι δε μπορει να μετρησει.
Οι τροφες που χορταινουν δεν πιανονται με διχτυ η παγιδα.
Την κακη χρονια βγαλε το τεφτερι,το ζυγι και το μετρο.
Κανενα πουλι δεν ανεβαινει στα υψη, αν πεταει με τις δικες του φτερουγες.
Το νεκρο κορμι δεν παιρνει εκδικηση για τις πληγες του.
Η πιο υψηλη πραξη ειναι να επιδιωκεις μιαν αλλη.
Αν ο τρελος επεμενε στην τρελα του,θα γινοταν σοφος.
Η τρελα ειναι ο μανδυας της απατης.
Η Ντροπη ειναι ο μανδυας της Επαρσης...."
........
συνεπως όταν λες οτι ντρέπεσαι, στην ουσια δεν σε αφήνει η Επαρση σου
να χαρεις...
αυτο που αληθινα θέλεις μεσα σου γιατι δεν μπορεις να επιμεινεις στην τρέλα σου....
γιατι δεν μπορεις να μιλήσεις σε μένα αυτο που θαθελες να πεις
γιατι μια breaking heart μοιαζει έναν falling sky
που τη φωτια απ τα αστερια του τη βλέπεις εξω απο σενα
και συ μεσα σου εισαι τοσο παγωμενη
που φαινεται στα ανεκφραστα ματια σου
γιατι η
Fire go out and friendship die ...
και ειναι Αυγουστος....
οσο για μενα, για πρωτη φορα στη ζωη μου ένας Αυγουστος με
βρισκει αληθινα Ελευθερο...με απασχολει πως και που να ταξιδεψω,,,
αλλαξα με καινουργιο radio-cd στο αυτοκινητο και με το στικακι
εχω γραψει χιλιαδες τραγουδια για χιλιαδες χιλιομετρα που με περιμενουν...
δεν θα τρωω, αλλα με βενζινη θα γεμιζω το αυτοκινητο...
Αιγιο-Ακτιο-Πρεβεζα-Εθνικη Εγνατια-Θεσσαλονικη-Χαλκιδικη....
αυτο ειναι το πρωτο πλανο μου....
τωρα μπορει να συνεχισω μεχρι Θρακη....
μια gipsy heart που το μονο που της λειπει
ειναι κατι χερακια να στριβουν κανενα στριφτο τσιγαρο
ετσι για τη γευση, αν και δεν καπνιζω.....
για τα σφηνακια που θα πινουμε στον καθε σταθμο μας....
:) ♥
2/8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου