the golden age syndrome : η αρχαϊκή ουτοπία στη ζωή σας

the golden age syndrome : η αρχαϊκή ουτοπία στη ζωή σας Νοσταλγία είναι να αναπολείς την ευχαρίστηση χωρίς να ξαναζείς τον πόνο : του δικού μας backward-looking dream. Νοσταλγώντας κάτι παρελθοντικό,βρίσκεσαι πίσω στη δεκαετία των ονείρων σου, στα 1920,και ερωτεύεσαι τη γυναίκα των ονείρων σου, η οποία όμως θέλει να ζεί στην belle epoque ακόμα πιο πίσω, και εκεί η παρέα των ονείρων της ήθελε να ζεί στην Αναγέννηση... ... και καταλήγουμε απ τις πιο υπέροχες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια, που μόνο ένας Woody Allen θα μπορούσε να σκηνοθετήσει,το midnight in paris… Μόνο που αυτό είναι ένα είδος "Χρυσής Εποχής" σε ένα ψυχικό επίπεδο που είναι όμως τελείως διαφορετική εποχή για τον καθένα μας... όλο αυτό προέρχεται απ την άρνηση,για την αλλαγή του παρόντος στη ζωή μας... Ο Arnold Toynbee στη Μελέτη της Ιστορίας προτείνει ότι υπάρχει ένας τύπος ενός κοινωνικού αμυντικού συστήματος, το οποίο το ονομάζει αρχαϊκή ουτοπία, η οποία ανακατεύει μια φαντασία η οποία σε πάει πίσω σε πιο αγνή και φυσική.. Αυτό επίσης δεν έχει καμία διαφορά με την Κοσμογονία του Ησίοδου και τη Χρυσή Εποχή, όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε αρμονία με τους φυσικούς κύκλους... Μόνο που η Χρυσή Εποχή σε ψυχικό επίπεδο είναι τελείως διαφορετική εποχή για τον καθένα μας.... Η Αρχαϊκή ουτοπία απ την οποία πάσχουμε οι πολλοί μας, και ιδίως αυτοί που είναι γονείς, που by the way, όσο πιο full συναισθηματικοί είμαστε τόσο σ αυτό το κίνδυνο της ψευδαίσθησης είμαστε επιρρεπείς... H Αρχαϊκή ουτοπία είναι μια διαφυγή απ τις πραγματικότητες του κόσμου στον οποίο ζούμε, ο οποίος είναι με πολλούς τρόπους ατελής, ο οποίος όμως έχει πολλά να προσφέρει εαν κάποιος ή κάποια μπορέσει να συναντήσει τις προκλήσεις του ρεαλιστικά... Του Ησίοδου η Χρυσή Εποχή έχει γίνει ένας μύθος διαφυγής για πολλές κουλτούρες. Οπουδήποτε τα πράγματα πάνε λάθος,εμείς τείνουμε να κοιτάμε πίσω, χωρίς στην ουσία να πολυκαταλαβαίνουμε για το τι αληθινά μιλάμε... Και φτάνουμε σε ένα σημείο να λέμε σαν γονείς : Κοίτα πόσο δίκιο είχε ο πατέρας μου ή μητέρα μου...τώρα που έγινε γονιός το κατάλαβα... Αν τα έκαναν και πόσο καλά τα έκαναν, οι γονείς μας, δεν θα είμασταν σ αυτό το χάλι σήμερα, και "εν πάσει περιπτώσει" δεν με ενδιαφέρει τι έκαναν αυτοί : "με ενδιαφέρει τι κάνω εγώ και τι προσφέρω..." Και για να αρχίσει να εργάζεται δημιουργικά αυτό, θα πρέπει να είμαι ο εαυτός μου, την ίδια ώρα που έχω κάποιες υποχρεώσεις επάνω σ αυτό και στην ομάδα που ανήκω.... Και αυτό είναι πολύ Κρόνιο, και με τον ήλιο στους Ιχθεις,και Neptune εκει επισης, όλοι και όλες ονειροβατούν στο παρελθον τους, και αντι να μάθουμε να κάνουμε μια synthesis of opposites, και όσο μεγαλώνουμε σε ηλικία, μπαίνουμε σ αυτό το trip χωρίς να το καταλαβαίνουμε ότι εναντιοδρομούμε, με τη φαντασία να βρίσκεται ότι σ αυτές τις καλές χρυσές ημέρες, ο καθένας είχε μια σειρά και μια υποταγή σε έναν νόμο, που του υπαγορεύει η δική του ψυχή. Αυτός είναι ο αληθινός πυρήνας του δικού μας backward-looking dream. sorry αλλά δεν θα πάρω... με ενδιαφέρει το ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ... Sorry αλλά ελπιζω να το βλεπετε στην Πολιτικη Κατασταση του κοσμου : τοσο καθαρα όλο αυτό… Αριστεροι που θυμιζουν την «παιδική χαρά» απ τα χρονια των 70s, να μην συνειδητοποιουν σε τι κοσμο ζουν … Δεξιοί που «μετρανε» συνεχώς τι χασουρα εχουν ή θα έχουν με τις κοσμογονικες αλλαγες που ερχονται με βημα ταχύ… Αντρες και Γυναικες που τρεχουν στο παρελθον τους να «βρουν καταφύγιο» συναισθηματικο, γιατι δεν αντεχουν τις σημερινες τους επιλογες… Διανοούμενοι και κουλτουριαρηδες που ζουν με τις αναθυμιασεις του «ψυχικου τους οπίου» αναβιωνοντας μουσικες και γιορτες που οι παραγωγες τους φαινονται σαν το ρεμπετικο σημερα.. Ομαδες απ τα 70s,80s,90s κοκ… Και αν τους ρωτησεις πες μου επιγραμματικα την ουσια απ αυτές τις δεκαετιες, θα σου περιγραφουν με αυτιστικο τροπο πως ενιωθαν, τι εκαναν και ποσο ομορφα ήταν στην παιδικη τους χαρά ... Και κανενας στο Σημερα…. Λοιπον «σκατά» ήταν και τοτε όπως σήμερα… γιατι : Εμείς αντιμετωπίζουμε το χάος, και είμαστε φοβισμένοι, και αρχίζουμε να μιλάμε για έναν χρόνο που το οτιδήποτε κάποτε ήταν σε σειρά. Μην πω τι σειρα ήταν και τοτε… γιατι Τώρα εαν κατά πόσο υπήρχε αληθινά ένας τέτοιος χρόνος είναι φυσικά αμφισβητήσιμο, εκτός και εαν απόλυτα πιστεύεις στην ΕΔΕΜ.... ή πινεις ουσίες που δεν μας δίνεις … Λοιπον για να τελειωνουμε μ αυτή την Αρχαικη Ουτοπία ... Γιατι στο τέλος θα ζηταμε και αποζημιωσεις και απ την Περσια για τους περσικους πολεμους για να δικαιολογουμε την σημερινη ανεπαρκεια μας…. Στα 70s "ξεστραβωσε" το ματακι μας απ την αισθητικη της πορνογραφιας που μαθαμε και την αισθητικη της ηδονης, την ιδια ωρα που οι πλουσιες διασκεδασεις μας ηταν τα διπλανα ταβερνακια και καποιοι κινηματογραφοι… και αυτά στις γειτονιες των σπιτιων μας… και κατεβαιναμε σε καμια Γλυφαδα μια φορα το μηνα να δουμε καμια Αμερικανα… που τη βλεπαμε μονο απ τα σηριαλς της TV... Στα 80s η επαναστατική πρακτική DIY (Do It yourself), περασε στην καθημερινοτητα μας, και μας οδήγησε σε μια αυτοδιαχείριση του ψυχικου μας αποθεματος, με μια απευθείας επίθεση στις πιο διαστρεβλωμένες κονφορμιστικες εμπορικά εικόνες μας… και μαζι μ αυτά των πιο καλλιτεχνικων μας αναζητήσεων…. ειμασταν ικανοι να «παντρευτουμε» τη γκομενα επειδη ακουγε φανατικα depeche mode… η δικια μου ακουγε cure και Siouxsie…by the way… πω πω πω θριαμβος για την κάθε «ξενερωτη», τωρα που το σκεφτομαι, τοτε «τύλιγε» όποιον ήθελε με το μανδυα του dark new wave… ειμασταν τοσο στη "τυφλα" μας..για να μην πω άλλη λεξη... Τοσο καλά που τα καναμε τότε, εκει που ήρθαν τα 90s και «ξεφουσκωσαν» όλα αυτά τοσο αποτομα και θαυμαζαμε τον Κωστοπουλο και το Θεμο , τα καναλια της Ιδιωτικης Τηλεόρασης που είναι ακομα παρανομα στις αδειες τους, και που μας εδειχναν το δρομο :οσο πιο πολύ κυνικοί και «γλειφτες» τοσο πιο in, « η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερη» και άλλα τέτοιες μαλακιες «ξεγανωτες», για να τσιμπησουμε στο party που ειχαν αρχισει… και φυσικα «τσιμπήσαμε» και επιλεξαμε και συναισθηματικα το μελλον μας και σημερα ουτε ανασα δεν μπορουμε να παρουμε με τις επιλογες μας αυτές… Λοιπον κανενας δεν αντέχει το παρον που είναι η μοναδικη οαση και το οξυγονο του σημερα..αν δεν αναπνεεις πεθαινεις και το παρελθον είναι ο προθάλαμος της αιωνιας ναρκωσης… Γιατι ξέρετε τι είναι η επιτυχία ? Ένα μπαλόνι που φουσκώνει συνεχώς μέχρις να σπάσει...Και μετά ? Εκεί φαίνεται το Μεγαλείο μας...Στην Πτώση... Πως αντιδρούμε.. πάντα μου άρεσαν οι έκπτωτοι πρίγκηπες, που συνέχιζαν να είναι πρίγκηπες, όχι πια στα μάτια των άλλων... αλλά στη δική τους Ψυχή.. το αντίτιμο της διάλυσης των ναρκισσιστικών σου ψευδαισθήσεων είναι η Γνώση... Στον «Ξενο» του Αλμπέρ Καμύ, ρώτησαν το γιατρό που χρωστάει την τόση σοφία του, και αυτός απάντησε : ''Στον πόνο!"... Ξερετε πως θα μετρησετε την Επιτυχια σας… όταν θα φτασει η στιγμη που θα σας ρωτησει το παιδι σας να του δωσετε συναισθηματικες συμβουλες για τις σχεσεις που θελει να κανει, σαν πιο εμπειρος γονιος…. Και τοτε θα συνειδητοποιησεις ότι δεν μετραει καμια μα καμια πειρα… αλλα θα συνειδητοποιεις ποσο μπορει ακομα να «κοβεται» η ανασα σου, όταν θα δεις την αγαπημενη σου και θα μπερδευεσαι στο τι λεξεις θα χρησιμοποιησεις για να την εντυπωσιασεις… και εκει χρειαζεται μεγαλη επαφή με το Παρον… και εκει χρειάζονται τα λόγια του μεγαλυτερου στρατηλάτη όλων των Εποχων, του μονου ανικητου στις Μαχες των Μαχών, του Μ.Αλεξανδρου : νικητης στη μαχη είναι αυτος απου ακουει το «ποδοβολητό» του Αλόγου του … συνεπως πως μπορεις να «αφουγκραστεις» την ανασα της αγαπημενης σου… αλλα αυτό σε θελει με όλη σου την προσοχη : ΕΚΕΙ…στο απόλυτο παρον… Δεν σου χρειαζεται κανενα παρελθοντικο συναισθηματικο βιογραφικο… Τι με νοιαζει και τι τη νοιαζει με ποια ήμουνα στο παρελθον… Με νοιαζει με ποια μπορει να ειμαι τώρα…. Θα είναι η μεγαλυτερη Θεα μου απολες τις άλλες…. Τα άλλα είναι Υστερίες που οδηγουν σε απιθανα ξεσπασματα καθόσον οι νοσταλγίες σιγα σιγα οδηγουν σε άπειρες αναμνήσεις και ο Υστερικός πασχει από αυτές του ειδους τις αναμνήσεις σημειωνει ο πατερας της Ψυχανάλυσης Sigmund Freud.... καλημέραααααα :) ♥