το παρελθόν....

το παρελθόν.... οι μεμβράνες του έρωτα ειναι εύθραυστες μπορεί να τις διαλύσει το πιο τυχαίο άγγιγμα... Αν οι υποψίες μου τις ειχαν πλήξει, εκθέτοντάς τες σ αυτή την μόλυνση που για κάθε ερωτευμένο παραμονεύει στον πειρασμό να ζήσει μια ζωή διαφορετική απο αυτή που ζει, η εμπειρία της καταστροφής ήταν αρκετή να της ξαναγεννήσει. Ίσως αυτός να είναι ο αληθινός ρόλος ετούτων των απίθανων τραγουδιών που συμβαίνουν μονάχα σ`έναν κόσμο κι ένα χρόνο πλασμένους απο την αναδρομική φαντασία : να τον βυθίζουν στον τρόμο και να τον λυτρώνουν αμέσως μετά... να τον εξοντώνουν και να τον σώζουν και να τον υποτιμούν, μέχρι της γελοιοποίησης σχεδόν, τα ανεπιθύμητα ενδεχόμενα που στο μέλλον θα μπορούσαν να θαμπώσουν την ερωτική μου ζωή. Η ερωτευμένη μου δεν ειχε εξαφανιστεί, δεν είχε πεθάνει, ήταν μαζι μου και μ αγαπούσε πάντα ... τι ήταν τα υπόλοιπα, τα οποιαδήποτε υπόλοιπα, αν όχι καθαρή επιπολαιότητα ? (Alan Pauls : το παρελθόν, εκδοσ. Πάπυρος) η ερωτευμενη με σένα, ζει πάντα μέσα σου... όσο και αν την έχουν ζωγραφίσει οι κατα καιρούς έρωτες σου.. ειναι ένα αρχετυπικό σχημα στη ζωή σου και κάποιους καιρους θα θέλεις να την καθρεφτίζεις σε ένα πραγματικό πρόσωπο που θα ενσωματώνει τις αντιφάσεις σου... Η ερωτευμένη σου εξαγριώνεται και διαλύει τη μάσκα σου ρουφώντας όλη την ενεργεια του εγώ σου, όταν η προσοχή της αγάπης σου δινεται στον καθρέφτη... καλημέρααααα :) ♥