" Walking into a storm : Welcome to the future..."

" Walking into a storm : Welcome to the future..."

η μέρα τρέχει πιο γρήγορα,
και η νύχτα τη φτάνει σιγα σιγα...
τα λουλούδια συνεχίζουν να μυρίζουν έντονα...
η μέρα έχει άγχος και
η νύχτα έχει άλλες μυρωδιές...
αυτές που κοιτάς πιο καθαρά τα αστέρια
και έχουν να σου πουν πιο καθαρά για τα όνειρα σου πια...

Υπάρχουν συμβιώσεις με τις αγάπες σου, που σε οδηγούν κάπου,
έχω έντεκα χρόνια που μένω μόνο με το παιδί μου,
και μπορεί σε κάποια σημεία καμπής στη ζωή μας
να αποφάσιζα εγώ, δεν γινόταν αλλιώς...
αλλά στην ουσία ο στρατηγός και η βασίλισσα της ψυχής μου
ήταν και είναι αυτή...
και ήξερα βλέποντας τα μάτια της,
ότι εκεί ήταν my own big animus
που δεν είχα αλλιώς πρόσβαση...
και μην ακούτε ότι πρέπει να πειθαρχήσετε αυστηρά τα παιδιά σας...
όταν το κάνετε τον εαυτό σας προσπαθείτε να πειθαρχήσετε..
αυτά είναι βλακείες...
το σπίτι πρέπει να είναι παιδική χαρα...
απ το μέγεθος της αγάπης σας...
για να είναι ελεύθερα και να σας εκφράζουν
τις φρέσκες ιδέες της Εποχής...
ποιός είσαι εσύ, που θα τους μάθεις τι ....
το περιβάλλον τους δημιουργείς για να εκφράζονται καλύτερα...

αλλά μια συμβίωση μαζί της, δεν άφηνε όρθιο τίποτε...
απο κοινωνικά εμπόδια...
όλοι οι στόχοι επιτεύχθηκαν ...
και έμειναν λίγο πίσω οι συναισθηματικοι...
αλλά και αυτό στο composite μας...
βλέπεις δύο θεραπευτές...
πατέρας και κόρη...πως έγινε αυτό αλήθεια...
ούτε κατάλαβα...όπως παλιά
η μάνα μου θεραπεύτρια, η μόνη που με άκουγε...
αυτή και η γιαγιά μου....

Και το πιο δύσκολο είναι να χωρίζουν οι δρόμοι μας...
μαζί της, μαζί με τη δουλειά μου που ζω πενήντα χρόνια...
βλέπω ότι έχω βγάλει πολλά φτερά...
και δεν γίνεται να μην πετάξω...
Αυτή τη φορα στον πυρήνα του δικού μου Εαυτού...
αλλά έτσι ξεσηκώνεις όλες τις θύελες μέσα σου,
και το ταξίδι σου γίνεται πιο συναρπαστικό και απ την Οδύσσεια
και ξέρω ότι δίνοντας τα δάκρυα μου στη μικρή μου αγάπη
θα μου δίνει το φιλί της αράχνης...
γιατί πάσχει απ τη φτώχεια της λαγνειας...
και κανείς δεν μπορεί να σε ολοκληρωνει
όχι μόνο η μικρή σου αγάπη, αλλά ούτε το ίδιο το παιδί σου,
γιατί ποτέ δεν προσπαθείς να αλλάξεις αληθινά...
έστω σ αυτό που μπορείς...όπως οι Εποχές του χρόνου...
Δρόσισε δεν το πήρατε χαμπάρι....
Για να κάνει ένα διάλειμμα απ τη φωτιά που θα σου
ανάψει το Μεγάλο Φθινόπωρο...

Και αν δεν μπορείς να αγαπάς τη σειρά σου και τον τρόπο
που εκφράζεσαι..
τότε καλύτερα να περπατήσω στο αστέρι μου
στο δικό μου αστέρι ....
που είναι άλλο,απ τα μάτια που βλέπω στο παιδί μου
είναι της μητέρας του, της μητέρας μου, της γιαγιάς μου
όλες οι γυναίκες που με μεγάλωσαν ...
που είναι το δικό του....
Γιατί εγω περπατώντας να βρω το δικό μου αστέρι
πέφτω στην αγκαλιά σου
κάπου στην στρατόσφαιρα,
κάπου διπλα σου και δίπλα μου ...
Απο εκεί που έρχονται τα όνειρα....


Να έχετε μια όμορφη νύχτα....