mysterious ways...

mysterious ways...

Μυστήριος καιρός …μυστήριες μέρες…
αλλά ο καιρός μπερδεύεται με τον kairo
Που σημαίνει Χρόνος…αλλά και μετεωρολογικά φαινόμενα….
Και αυτά μας δείχνουν την ώρα στα χειρότερα της…
Την ώρα του κόσμου στα σημεία καμπής του….
Αλλά καιρός είναι και ο χρόνος στα καλύτερα του …
Είναι η ώρα ενός Νέου Πνεύματος …
Εμείς υπάρχουμε στο χρόνο, αλλά λαχταρούμε για τον Καιρό…
Αυτή η δυαδικότητα μας «σκίζει» στα δύο…
Σε παρελθόν και μέλλον…
Και ξεχνάμε τον τρίτο δρόμο που είναι το παρόν…
Δώσε μου λίγο χρόνο…
Γιατί να στον δώσω…?....
Αφού είναι το πλαίσιο που υπάρχω….
Και μου τον ζητάς…επειδή δεν υπάρχεις….

Αυτό μας κάνει ο καιρός…
με τη βροχή του προσπαθεί να μας Σκοτώσει το καλοκαίρι…
προσπαθεί να φέρει πιο γρήγορα το φθινόπωρο…
Μόνο που, όπως λέει και ο αγαπημένος μου Albert Camus,
το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη
όπου το κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι.... 
το Φθινόπωρο είναι η φυσική θέση στη ψυχολογία του βάθους,
εκεί που κατοικεί ο your inner partner....
και σ αυτή τη φάση εσωτερικά αποχωρίζεσαι απ αυτόν ή απ αυτή,
για να μπορείς να τον δεις εξωτερικά...
Αρα δεν «πονάει» ο καιρός, αλλά ο χωρισμός…
Αλλά τι είναι χωρισμός ? ...
"χωρισμός είναι να μην με βλέπω στα μάτια σου..." ...
έτσι τα μάτια σου είναι βουρκωμένα γι αυτά που διαισθάνεσαι ότι έρχονται….
έτσι μπορεί να τρέμεις, και το τρέμουλο είναι chill out,
ένας ρυθμός που σε κάνει να ψάχνεις με αγωνία
να εκφράσεις την υποκειμενική σου
διάσταση του δικού σου...εσύ....

Αλλά μέσα μας κάτι σιγοκαίει
κάτι είναι έτοιμο να εκραγεί….
Κάτι είναι ακόμα έτοιμο να ανθίσει…
Είναι ακόμα καλοκαίρι…..
Και αυτό δημιουργεί ένταση και πόλεμο….
Μέσα μας, αλλά και έξω μας…
Μάχεται το συλλογικό παρελθόν μας, το παρελθόν από όπου καταγόμαστε
Με το Μέλλον που δεν έχει εμφανιστεί σαν σχήμα ακόμα…
Αυτό το παρελθόν μοιάζει με τη λερναία ύδρα, που προσπαθεί
Να ρίξει το δηλητήριο για να μην δεις το σχήμα του….
Μοιάζει με χταπόδι για να «κολλάει» επάνω σου
Για να μην μπορείς να δεις το θησαυρό
που κρύβεται πίσω απ αυτό το σχήμα…

Το Μόνο παρελθόν που αντέχω, είναι αυτό της μικρής μου αγάπης…
Αλλά αυτή είναι με τη θάλασσα στα χείλη
Και μου μιλάει με ένα κοχύλι….
Και ανοίγω τα μάτια μου
Και βλέπω ότι στον αφρό μου χαμογελά….
Και στο βυθό της κάτω με τραβά…
Και στα μάτια της με κλείνει ….
Κλείνεις τα μάτια σου και αυτή η νύχτα αλλάζει Εποχές…
Χορεύει η ανάσα σου στο σώμα μου γιορτές….

Μόνο έτσι μπορώ να ξεφύγω, απόλους αυτές και αυτούς,
Που με κυνηγάνε…
δεν ξέρω αν έχουν διαλέξει το δρόμο της παράνοιας
Ή εγώ είμαι τόσο ευαίσθητος και ευγενικός….
Και όπως έλεγε και ο μεγάλος σκηνοθέτης Νίκος Νικολαίδης
Θέλουν να με πιάσουν….
«Πιάστε τον, αλλά μην τον σκοτώσετε, γιατί χρειαζόμαστε τα όνειρά του.»….
Αλλά εάν με πιάσουν θα με σκοτώσουν….
Γιατί δεν είναι και σύνηθες να μπορείς να δίνεις όλο το σκιαγράφημα της
Ανθρώπινης Ψυχής…
Θέλει έναν ερασιτεχνισμό…
Θέλει να είσαι επαγγελματίας χομπύστας
Που σημαίνει να παίζεις όλη την ώρα…
σαν παιδί….

Γιατί να νοιάζομαι για τους άλλους ?
Αφού το μόνο που κερδίζεις όταν νοιάζεσαι συνέχεια τους άλλους,
είναι να κάνεις άσκοπους σταθμούς, όπως λέει η Αλκυόνη στη σελίδα της
The page of the black Moon
Και Αλκυόνη και Lilith…
Προχώρα και μη φλυαρείς.
Αυτοί που δεν μπορούν να σ' ακολουθήσουν,
είναι μάταιο,να προσπαθείς να τους πείσεις.
Κι αν υποκριθούν μια στιγμή πως σε κατάλαβαν,
αυτοί είναι που θα σ' τη φέρουν χειρότερα.
Μην αναλώνεσαι...
Να δίνεσαι, αλλά να μην σκορπίζεσαι...

Να έχετε ένα όμορφο απόγευμα…..