A FORESHADOWED uncertain FUTURE : strange days
Να υπενθυμίσουμε ότι διανυουμε τις πιο παράξενες μερες από πλευράς συναισθηματων και μιας αβεβαιότητας του τι θα μας συμβει, σε πολλά επιπεδα διαστάσεων των ζωών μας..
φαινεται ότι το πρόβλημα να είναι χειρότερο σ αυτους και σ αυτές, που μεχρι τωρα περνoύσαν καλύτερα απ τους άλλους.
όμως άλλη μια φορά ένα παλιό αναρχικό σύνθημα εχει μια διαχρονική αξία : "εκτός απ τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξια" …
Και αυτό το τελευταίο δεν «παλεύεται» από κανέναν και καμια, με όσους και όσες εχω ελθει σε επαφή…
οι καλυτεροι από αποψης ψυχικής κατάστασης , είναι τσακισμένοι από ιώσεις..
Μια βαλσαμική Σελήνη επιτείνει την αγωνία των πιο πολλών αφού ενας δεμένος Νότιος Δεσμός με τον Ουρανό στον Κριό, Πλούτωνα stationary και Δία κάνει την κατάσταση πολύ δύσκολη να χαλαρώσουμε…
Εχουμε πρόβλημα να δουμε το τέλος, έχουμε προβλημα με το τέλος...
και ο χορός της Εκάτης, ειναι ενα thriller….
Ένα τέλος που γράφεται με μεγάλα γράμματα στην οθόνη της internet ψυχής μας…
στην καλύτερη ετοιμαζόμαστε να σηκωθούμε με μια μελαγχολία από μια ταινια που παρακολουθούσαμε και μας αρεσε, και τελείωσε και στην χειρότερη καθόμαστε με μια παρανοική αδράνεια περιμένοντας να τη ξαναδούμε, ενώ ο κινηματογράφος κλείνει…
(λέγε με Λέοντα και Δίδυμο : το εχετε παρακάνει ετσι ? ..το εχουμε ξαναπεί μονο τα Ψαρια και οι Κριοί το κατορθώνουν αυτό, εάν δεν είναι πτώματα απ την εξαντληση…οπότε προσπαθείτε να τους εξαντλήσετε για να νιωθουμε όλοι το ιδιο μιζερα σαν και εσας…)
Ε, προσέξτε : όλο το εργο παιζεται στο ποιος θα βρεθει ή θα αναγκαστει να θυσιασει τον Εαυτό του και όλα τα ενδεχόμενα του, προκειμένου οι άλλοι να συνεχίζουν να ζουν αυτή τη « μιζερη μιρλα τους» .
.Ειναι απλα τα πράγματα, ποιος αλλάζει ο ναρκισσος, ο ψευτης, ο παρανοικός ή αυτός και αυτή που δεν εχουν χαρακτήρα…?
Ασφαλως και αυτοί δεν αλλάζουν με όλες τις φιλοτιμες προσπαθειες που καταβάλαμε τα τελευταια χρονια …
όποιος και όποια είναι ωριμος και ωριμη δεν υποφέρει αυτή την περιοδο….
γιατι γνωρίζει τι εχει κατορθώσει και που είναι…
γιατι προσπαθεί να δει με ψυχραιμια τι του εχει φερει μπροστα του η ζωή…
και τι του εχει παρει βέβαια…
και πως θα το διαχειριστεί…
δεν είναι ευκολο…
για παράδειγμα για σκεφτείτε να εχεις μπροστά σου «γεννημένη» την ιδια τη νεα ζωή, ειτε με την αληθινή της μορφή, ειτε με τη μορφή μιας νεας συναρπαστικής γνωριμίας, ειτε με τη μορφή ενός νεου project,
και να την κοιτάς με κυνικότητα και απελπισία, και όχι με το χαμόγελο και τη νεα αγωνια που θα τη λενε αισιοδοξία…
αλλά να τα «βαζεις» με τους άλλους επειδή δεν μπορείς να κάνεις σύνθεση…
τελικά υποφερει το παιδι που εχεις μεσα σου…
το παιδι, το παιδι του αρχοντα, το παιδι του σακάτη, το παιδι του εργάτη, το παιδι του ζαβού, το παιδι του Μάγου, το παιδι που γεννιεται με τις εικοσιδυο διπλες…
Το ζητημα είναι να ξεδιπλωθούν.
Τότε η ζωή του ανθρώπου είναι τέλεια, μας λέει ο Henri Michaux …
το παιδι ερχεται κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται κάποτε πως τα φυτά και τα ζώα του γυρω πεθαίνουν…
μας λέει o Bertrand Russell και κάπου εδώ ειμαστε…
Περνωντας απ το σπιτι του καλύτερου μου φιλου του Ηλία, δίπλα στο δικό μου, χθες τον συνελαβα να «φιλοσοφεί»…
και ασφαλώς αφου το σπιτι του είναι μια Απεραντη Βιβλιοθήκη, του «βούτηξα» πάλι μερικά βιβλία..
Εμας δεν μας ενδιαφέρει η κριση αλλα οι φιλοσοφίες μας…
ούτως ή άλλως μαζι θα «γεράσουμε»…
είναι σιγουρο αυτό..
Ένα απ αυτά που μου εδωσε είναι του Ευγένιου Αρανιτση : το ξενοδοχείο των ντελικάτων εραστών…
δεν λεω για το άλλο, του Αρανιτση πάλι, είναι πολύ προχωρημένο με τις photo που εχει, παρόλο που εχει εκδοθει τελη 80s…
εχει πλάκα να βλεπεις αντρες σ αυτή την ηλικία να μιλάνε και να κάνουν αναλύσεις ενώ είναι και οι δυο bachelors…
εχει πλακα να τους βλεπεις να κάνουν ονειρα…
αν και εγω κάνω ονειρα, αυτός προτιμαει να θαυμαζει τα λουλούδια του βουνού του…
Στο ξενοδοχείο των ντελικάτων εραστών που απόφασισα να μένω μόνιμα από εδώ και περα, παιζονται συναρπαστικά εργα…
η ωραια και το τέρας, ή αλλιως το τέρας που εχει μεσα της η ωραία, πως τιμωρησε ο διαβολος τη γυναίκα που έλεγε τη μοίρα, εκεινος που αγάπησε την αδελφή του ψυχή και αυτή νόμιζε ότι της μιλαει ο Σατυρος…
ετσι εκει μέσα αρχίζεις να μαθαινεις την προσευχή που λένε οι κλέφτες στις τρεις πριγκίπισσες …
Στο ξενοδοχειο των ντελικάτων εραστών μαθαινω να τραγουδάω τη μπαλάντα της σκονης και να εχω αγωνία αν η Ομορφιά είναι ένα ειδος πολυτελείας…
Όχι δεν είναι…
Ποτέ δεν μετάνοιωσα για τα διαμάντια και μαργαριτάρια φιλους που ειχα και εχω ..
ο καθένας που μου δίνει ένα μαργαριτάρι απ τη δική του ψυχη,
μου το καταθέτει και εγω τα συνθέτω…
και αυτοι όλοι αντανακλούν μεσα σ αυτό το τραγουδι τη δική τους νοτα…
Τι θα γινει ρε Ηλια αν πτωχεύσουμε ?
και μου απαντάει στωικά : τι θα άλλαξει σε σένα, πάλι θα συνεχίσεις να γραφεις…
ίσως τοτε αναγκαστουν όλοι αυτοί έξω να σε διαβάζουν όλο και πιο περισσοτεροι….
και καθησαμε και ειδαμε τις 10 καλύτερες ντρίπλες όλων των Εποχών στο ποδόσφαιρο as original mars types…
Όμως εγω κόλλησα, στο ξενοδοχείο των ντελικάτων εραστών…
είναι η ομορφια ένα ειδος πολυτελείας…?
Όχι…δεν είναι ..είναι η εμπνευση μου…
Ιδιαιτερα όταν τελευταια, εχω γνωρισει την πιο μεγαλοπρεπή εκδοχή της….
έτσι μπήκε ξαφνικα στη ζωή μου....εκει που εγραφα πάλι για την Ομορφιά...
Η μεγάλυτερη εξελιξη της Ομορφιας και της ομορφιας της, είναι η ευγένεια της…
και η τρυφερότητα της…
αντε πες το στις Λέαινες αυτο, που σε κοιτάνε "γρυλλίζοντας", πες το στις Σκορπινες αυτό, θα τους φυγει το μαχαιρι που κρατάνε για να σε χτυπήσουν πισωπλατα....
αντε πες το στις Καρκίνες...
όχι αυτές χαλαρώνουν τουλάχιστον...
Ναι υπάρχουν ακομα αυτά….
Νόμιζα ότι αυτή του ειδους η Ομορφιά, ηταν της φαντασίας μου,
αυτό το σκαλί της ιεραρχίας της…
Και όμως είναι πραγματικότητα και είναι μπροστά μου…
Μόνο που θέλω τεράστια εκπαιδευση ακόμα για να την «αγγίξω»…
Θέλω μια εκπαιδευση να «βγει» προς τα έξω όλο αυτό που μου εμπνέει…
Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος θαμμένος και ξεχασμένος …
ενας κόσμος χρυσού εκει …
που θέλει ανασκαφές….
Μονο σε μένα και τον Αρανίτση συμβαινουν όλα αυτά…?
Σε σας όχι…?
Τόσο δεσμιοι της ματαιοδοξίας σας ειστε ?
και αν δεν ειναι αυτό για σκεφτείτε λίγο, τον εσωτερικό διάλογο, που ερχεται στο αυτί σας σαν ερωτικός ψίθυρος διαμάχης ανάμεσα σ αυτό που νομίζετε ότι ειστε και στην πυξιδα της καρδιας σας, που προσπαθει να σας απελευθερώσει απ αυτή τη ματαιότητα...
ο εσωτερικός αγώνας σας ειναι ο ιδιος για όλους μας : μια μάχη ανάμεσα σ αυτό που νομιζαμε ότι ειμαστε, και σ αυτό που μας πιεζει να προχωρήσουμε ο Αληθινός μας Εαυτός....
αφου ξέρεις που θελεις να πας....
γιατι σταματάς...?
Και όπως λεει και ο ίδιος ο Αρανίτσης, " Οι εμπειρίες που σε σημαδεύουν πραγματικά είναι αυτές που δεν θυμάσαι, εκείνες δηλαδή που αποτυπώνονται μέσα σου στις τρυφερές ηλικίες. Όλες οι άλλες –αγάπες, έρωτες, χωρισμοί, απώλειες, λύπες, χαρές, ταξίδια κ.λπ. βιώματα– είναι διαχειρίσιμες.
Το σημαντικότερο είναι να θεραπευτούμε από την τρέλα μας, διατηρώντας, ωστόσο, τα θετικά της. Κατά τα άλλα, δεν με τρομάζουν ούτε τα γεράματα, ούτε η φτώχεια, ούτε η μοναξιά. Φλερτ, σχέσεις, αγάπες εφήμερες, απ' όλα είχα, πλέον όμως πιο πολύ τα σκέφτομαι, παρά τα κάνω.
Ο μονήρης βίος νομίζω μου πάει. Οι σχέσεις, εξάλλου, απαιτούν μια κατανάλωση ψυχικής ενέργειας που, αν προηγηθεί, παύεις να ονειρεύεσαι.»….
Εμένα μπορεί να μου παει ο μονηρης βιος, αλλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την Ομορφια…
Εάν δεν αναπνεω από αυτή θα πεθάνω….
Αυτή με οδηγεί στο σκληρό δισκο του Πνευματος κατευθείαν…
θέλω να ακουω τη χροιά της φωνής της και να φαντάζομαι τις μυρωδιές της…
Καλημερααααα και καλο Σαββατοκύριακο......smile emoticon
Να υπενθυμίσουμε ότι διανυουμε τις πιο παράξενες μερες από πλευράς συναισθηματων και μιας αβεβαιότητας του τι θα μας συμβει, σε πολλά επιπεδα διαστάσεων των ζωών μας..
φαινεται ότι το πρόβλημα να είναι χειρότερο σ αυτους και σ αυτές, που μεχρι τωρα περνoύσαν καλύτερα απ τους άλλους.
όμως άλλη μια φορά ένα παλιό αναρχικό σύνθημα εχει μια διαχρονική αξία : "εκτός απ τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξια" …
Και αυτό το τελευταίο δεν «παλεύεται» από κανέναν και καμια, με όσους και όσες εχω ελθει σε επαφή…
οι καλυτεροι από αποψης ψυχικής κατάστασης , είναι τσακισμένοι από ιώσεις..
Μια βαλσαμική Σελήνη επιτείνει την αγωνία των πιο πολλών αφού ενας δεμένος Νότιος Δεσμός με τον Ουρανό στον Κριό, Πλούτωνα stationary και Δία κάνει την κατάσταση πολύ δύσκολη να χαλαρώσουμε…
Εχουμε πρόβλημα να δουμε το τέλος, έχουμε προβλημα με το τέλος...
και ο χορός της Εκάτης, ειναι ενα thriller….
Ένα τέλος που γράφεται με μεγάλα γράμματα στην οθόνη της internet ψυχής μας…
στην καλύτερη ετοιμαζόμαστε να σηκωθούμε με μια μελαγχολία από μια ταινια που παρακολουθούσαμε και μας αρεσε, και τελείωσε και στην χειρότερη καθόμαστε με μια παρανοική αδράνεια περιμένοντας να τη ξαναδούμε, ενώ ο κινηματογράφος κλείνει…
(λέγε με Λέοντα και Δίδυμο : το εχετε παρακάνει ετσι ? ..το εχουμε ξαναπεί μονο τα Ψαρια και οι Κριοί το κατορθώνουν αυτό, εάν δεν είναι πτώματα απ την εξαντληση…οπότε προσπαθείτε να τους εξαντλήσετε για να νιωθουμε όλοι το ιδιο μιζερα σαν και εσας…)
Ε, προσέξτε : όλο το εργο παιζεται στο ποιος θα βρεθει ή θα αναγκαστει να θυσιασει τον Εαυτό του και όλα τα ενδεχόμενα του, προκειμένου οι άλλοι να συνεχίζουν να ζουν αυτή τη « μιζερη μιρλα τους» .
.Ειναι απλα τα πράγματα, ποιος αλλάζει ο ναρκισσος, ο ψευτης, ο παρανοικός ή αυτός και αυτή που δεν εχουν χαρακτήρα…?
Ασφαλως και αυτοί δεν αλλάζουν με όλες τις φιλοτιμες προσπαθειες που καταβάλαμε τα τελευταια χρονια …
όποιος και όποια είναι ωριμος και ωριμη δεν υποφέρει αυτή την περιοδο….
γιατι γνωρίζει τι εχει κατορθώσει και που είναι…
γιατι προσπαθεί να δει με ψυχραιμια τι του εχει φερει μπροστα του η ζωή…
και τι του εχει παρει βέβαια…
και πως θα το διαχειριστεί…
δεν είναι ευκολο…
για παράδειγμα για σκεφτείτε να εχεις μπροστά σου «γεννημένη» την ιδια τη νεα ζωή, ειτε με την αληθινή της μορφή, ειτε με τη μορφή μιας νεας συναρπαστικής γνωριμίας, ειτε με τη μορφή ενός νεου project,
και να την κοιτάς με κυνικότητα και απελπισία, και όχι με το χαμόγελο και τη νεα αγωνια που θα τη λενε αισιοδοξία…
αλλά να τα «βαζεις» με τους άλλους επειδή δεν μπορείς να κάνεις σύνθεση…
τελικά υποφερει το παιδι που εχεις μεσα σου…
το παιδι, το παιδι του αρχοντα, το παιδι του σακάτη, το παιδι του εργάτη, το παιδι του ζαβού, το παιδι του Μάγου, το παιδι που γεννιεται με τις εικοσιδυο διπλες…
Το ζητημα είναι να ξεδιπλωθούν.
Τότε η ζωή του ανθρώπου είναι τέλεια, μας λέει ο Henri Michaux …
το παιδι ερχεται κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται κάποτε πως τα φυτά και τα ζώα του γυρω πεθαίνουν…
μας λέει o Bertrand Russell και κάπου εδώ ειμαστε…
Περνωντας απ το σπιτι του καλύτερου μου φιλου του Ηλία, δίπλα στο δικό μου, χθες τον συνελαβα να «φιλοσοφεί»…
και ασφαλώς αφου το σπιτι του είναι μια Απεραντη Βιβλιοθήκη, του «βούτηξα» πάλι μερικά βιβλία..
Εμας δεν μας ενδιαφέρει η κριση αλλα οι φιλοσοφίες μας…
ούτως ή άλλως μαζι θα «γεράσουμε»…
είναι σιγουρο αυτό..
Ένα απ αυτά που μου εδωσε είναι του Ευγένιου Αρανιτση : το ξενοδοχείο των ντελικάτων εραστών…
δεν λεω για το άλλο, του Αρανιτση πάλι, είναι πολύ προχωρημένο με τις photo που εχει, παρόλο που εχει εκδοθει τελη 80s…
εχει πλάκα να βλεπεις αντρες σ αυτή την ηλικία να μιλάνε και να κάνουν αναλύσεις ενώ είναι και οι δυο bachelors…
εχει πλακα να τους βλεπεις να κάνουν ονειρα…
αν και εγω κάνω ονειρα, αυτός προτιμαει να θαυμαζει τα λουλούδια του βουνού του…
Στο ξενοδοχείο των ντελικάτων εραστών που απόφασισα να μένω μόνιμα από εδώ και περα, παιζονται συναρπαστικά εργα…
η ωραια και το τέρας, ή αλλιως το τέρας που εχει μεσα της η ωραία, πως τιμωρησε ο διαβολος τη γυναίκα που έλεγε τη μοίρα, εκεινος που αγάπησε την αδελφή του ψυχή και αυτή νόμιζε ότι της μιλαει ο Σατυρος…
ετσι εκει μέσα αρχίζεις να μαθαινεις την προσευχή που λένε οι κλέφτες στις τρεις πριγκίπισσες …
Στο ξενοδοχειο των ντελικάτων εραστών μαθαινω να τραγουδάω τη μπαλάντα της σκονης και να εχω αγωνία αν η Ομορφιά είναι ένα ειδος πολυτελείας…
Όχι δεν είναι…
Ποτέ δεν μετάνοιωσα για τα διαμάντια και μαργαριτάρια φιλους που ειχα και εχω ..
ο καθένας που μου δίνει ένα μαργαριτάρι απ τη δική του ψυχη,
μου το καταθέτει και εγω τα συνθέτω…
και αυτοι όλοι αντανακλούν μεσα σ αυτό το τραγουδι τη δική τους νοτα…
Τι θα γινει ρε Ηλια αν πτωχεύσουμε ?
και μου απαντάει στωικά : τι θα άλλαξει σε σένα, πάλι θα συνεχίσεις να γραφεις…
ίσως τοτε αναγκαστουν όλοι αυτοί έξω να σε διαβάζουν όλο και πιο περισσοτεροι….
και καθησαμε και ειδαμε τις 10 καλύτερες ντρίπλες όλων των Εποχών στο ποδόσφαιρο as original mars types…
Όμως εγω κόλλησα, στο ξενοδοχείο των ντελικάτων εραστών…
είναι η ομορφια ένα ειδος πολυτελείας…?
Όχι…δεν είναι ..είναι η εμπνευση μου…
Ιδιαιτερα όταν τελευταια, εχω γνωρισει την πιο μεγαλοπρεπή εκδοχή της….
έτσι μπήκε ξαφνικα στη ζωή μου....εκει που εγραφα πάλι για την Ομορφιά...
Η μεγάλυτερη εξελιξη της Ομορφιας και της ομορφιας της, είναι η ευγένεια της…
και η τρυφερότητα της…
αντε πες το στις Λέαινες αυτο, που σε κοιτάνε "γρυλλίζοντας", πες το στις Σκορπινες αυτό, θα τους φυγει το μαχαιρι που κρατάνε για να σε χτυπήσουν πισωπλατα....
αντε πες το στις Καρκίνες...
όχι αυτές χαλαρώνουν τουλάχιστον...
Ναι υπάρχουν ακομα αυτά….
Νόμιζα ότι αυτή του ειδους η Ομορφιά, ηταν της φαντασίας μου,
αυτό το σκαλί της ιεραρχίας της…
Και όμως είναι πραγματικότητα και είναι μπροστά μου…
Μόνο που θέλω τεράστια εκπαιδευση ακόμα για να την «αγγίξω»…
Θέλω μια εκπαιδευση να «βγει» προς τα έξω όλο αυτό που μου εμπνέει…
Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος θαμμένος και ξεχασμένος …
ενας κόσμος χρυσού εκει …
που θέλει ανασκαφές….
Μονο σε μένα και τον Αρανίτση συμβαινουν όλα αυτά…?
Σε σας όχι…?
Τόσο δεσμιοι της ματαιοδοξίας σας ειστε ?
και αν δεν ειναι αυτό για σκεφτείτε λίγο, τον εσωτερικό διάλογο, που ερχεται στο αυτί σας σαν ερωτικός ψίθυρος διαμάχης ανάμεσα σ αυτό που νομίζετε ότι ειστε και στην πυξιδα της καρδιας σας, που προσπαθει να σας απελευθερώσει απ αυτή τη ματαιότητα...
ο εσωτερικός αγώνας σας ειναι ο ιδιος για όλους μας : μια μάχη ανάμεσα σ αυτό που νομιζαμε ότι ειμαστε, και σ αυτό που μας πιεζει να προχωρήσουμε ο Αληθινός μας Εαυτός....
αφου ξέρεις που θελεις να πας....
γιατι σταματάς...?
Και όπως λεει και ο ίδιος ο Αρανίτσης, " Οι εμπειρίες που σε σημαδεύουν πραγματικά είναι αυτές που δεν θυμάσαι, εκείνες δηλαδή που αποτυπώνονται μέσα σου στις τρυφερές ηλικίες. Όλες οι άλλες –αγάπες, έρωτες, χωρισμοί, απώλειες, λύπες, χαρές, ταξίδια κ.λπ. βιώματα– είναι διαχειρίσιμες.
Το σημαντικότερο είναι να θεραπευτούμε από την τρέλα μας, διατηρώντας, ωστόσο, τα θετικά της. Κατά τα άλλα, δεν με τρομάζουν ούτε τα γεράματα, ούτε η φτώχεια, ούτε η μοναξιά. Φλερτ, σχέσεις, αγάπες εφήμερες, απ' όλα είχα, πλέον όμως πιο πολύ τα σκέφτομαι, παρά τα κάνω.
Ο μονήρης βίος νομίζω μου πάει. Οι σχέσεις, εξάλλου, απαιτούν μια κατανάλωση ψυχικής ενέργειας που, αν προηγηθεί, παύεις να ονειρεύεσαι.»….
Εμένα μπορεί να μου παει ο μονηρης βιος, αλλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την Ομορφια…
Εάν δεν αναπνεω από αυτή θα πεθάνω….
Αυτή με οδηγεί στο σκληρό δισκο του Πνευματος κατευθείαν…
θέλω να ακουω τη χροιά της φωνής της και να φαντάζομαι τις μυρωδιές της…
Καλημερααααα και καλο Σαββατοκύριακο......smile emoticon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου