Grand Cross in Mutable Signs : navigating the timescape :
το σπασιμο της Οικογενειακης Καταρας...
H Μοίρα στη Ζωή μας : αποτέλεσμα του Θυμού και της ανησυχίας που μας διακρίνει
Παντα φοβομουνα τις διεργασιες της Μοιρας, οσο “μαυρος σκυλος” και να ημουνα, που ποτε δεν το εβαζα κατω…Και που παντα γινοταν αυτό για το οποιο παυλευα σκληρα στη ζωη μου, κατω απ την επιφανεια ζουσα σε μια διαρκη αγωνια ότι δεν ειχα τιποτε απ τον Ελεγχο της Ζωης…Εσεις φοβαστε τη Μοιρα…?
Και αν ναι, τι ακριβως φοβαστε ότι θα παθετε…?
Ακομα πιο σπουδαιο, όταν την εγραφα κανονικα τη Μοιρα και τις αγωνιες της και πηγαινα βαρκαδα με τις επιταγες της δικης μου ψυχης, η Ζωη μου εφερνε ότι ηθελα Αληθινα…
Η οικογενεια μου και δη ο πατερας μου με θεωρουσαν Τυχερο…Καποια φορα προσπαθησαν να συζητησω μαζι τους τι ακριβως είναι η Τυχη, και ειδα τις κολλημενες απαντησεις τους και το εγκατελειψα οριστικα το θεμα…
Τα γραφω σε σας όμως, με την ευκαιρια του επερχομενου μεγαλυτερου Ανατρεπτικου και Αποκαλυπτικου καλοκαιριου , για να διερευνησετε τις διεργασιες της επερχομενης Μοιρας…
Εαν τα συνειδητοποιησετε ισως να σας χαμογελασει πολυ καλυτερα και να αφησει τα “ντορτια” της μονο στους Ασυνειδητους και τους “Φουσκωμενους” …
Μοίρα είναι κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν και δεν μπορεί να αλλάξει, συνεπώς ερχόμαστε με τα συνεπακόλουθα των πράξεων
και των λόγων μας, όταν σ αυτό το παρελθόν συμμετέχουμε και εμείς...
γιατί υπάρχει και παρελθόν που μας έχει καθορίσει αλλά δεν συμμετείχαμε
"φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα...."
αλλά στην ουσία αυτό που υπάρχει είναι : φοβάμαι όλα αυτά που έγιναν χωρίς εμένα γιατί καθορίζουν αυτά που θα γίνουν...
Όταν ερχόσαστε σε επαφή με γεγονότα που μοιάζουν με αόρατα, ότι έρχονται απ το πουθενά, τότε το μυαλό "πάει" στο μύθο του Πλούτωνα και της Περσεφόνης, και κάθε φορά που έκανε την εμφάνιση του ή "άνοιγε" η Γη στην κυριολεξία για να "καταπιεί" την ανυποψίαστη και αθώα Περσεφόνη ή "σόκαρε" με διάφορα γεγονότα προκειμένου να αρχίσει η διαδρομή στον Κάτω Κόσμο.
Και αυτά τα γεγονότα συνήθως τα εισπράττουμε σαν μοίρα.
Και η μοίρα είναι αμφότερα οριστική και τελεσίδικη και ακόμα πιο παράδοξα στηρίζεται επάνω σε ανθρώπινες επιλογές για την καρποφορία της.
Σαν έννοια συχνά είναι απεχθής για τη συνειδητότητα του Δυτικού Νού, υποδηλώνοντας στους πιο πολλούς,ένα συναίσθημα αδυναμίας,ανικανότητας και ταπείνωσης, αναφέρει η Liz Greene.
Μοίρα σημαίνει "αυτό που έχει γραφτεί".
Αν και μπορούμε να βρίσκουμε επιστημονικούς η θρησκευτικούς λόγους
να κάνουμε τους φυσικούς ρυθμούς της ζωής και του θανάτου πιο "εύγεστους'',
δεν έχουμε χάσει το φόβο μας σ αυτό που εμφανίζεται γραμμένο, πριν πούμε το οτιδήποτε γι αυτό το θέμα.
Έτσι το θέμα της μοίρας ανάγεται σε θέμα ανησυχίας και θυμού, αποτελέσματα συνήθως της ανυπομονησίας μας, γιατί το ίδιο το θέμα της μοίρας τα προκαλεί.
Σαν ανθρωπιστής αστρολόγος, πάντα τονίζω ότι στην individual ανάπτυξη,
δεν υπάρχει μοίρα, συνεπώς μια ιδιαιτερότητα έχει την ελευθερία και την ευχέρεια, να εργαστεί επάνω σε ένα δύσκολο χαρακτηριστικό ή περιστατικό, και να αποφύγει τη διεργασία της μοίρας…
Αλλά με το συλλογικό τι γίνεται ? Εκεί τα πράγματα είναι πιο ανελαστικά, και συνεπώς η μοίρα είναι δύσκολο να αποφευχθεί…
Και συλλογικό εννοώ κράτη, ομάδες, οικογένειες..
Συνήθως αυτή την ευθύνη την αναλαμβάνουν οι ηγεσίες των κοινωνιών, οι οποίοι στην παρούσα φάση όχι μόνο είναι μικρότεροι των περιστάσεων, αλλά τελείως ασυνειδητοποίητοι.
Αλλά δεν είναι μόνο οι ηγεσίες των κοινωνιών, είναι οι γονείς μας που έχουν πάρει παρελθοντικές αποφάσεις που μας έχουν επηρεάσει και καθορίσει, δίνοντας μας την ψευδαίσθηση της επιλογής μας...
και φυσικά υπήρξαν ασυνειδητοποίητοι...
είμαστε εμείς οι ίδιοι σε τελευταία ανάλυση που αποφασίζουμε απο ένα σημείο και μετά προβάλλοντας στους άλλους τις παρενέργειες των επιλογών μας...
στις συναισθηματικές μας σχέσεις...
στα επαγγελματικά μας...
είμαστε εμείς σαν γονείς που νομίζουμε ότι έχουμε τόσο υψηλό και σπουδαίο ρόλο
και σαν καταλύτες ταυτιζόμαστε με τον αόρατο Θεό, που κυριαρχούσε επάνω στις ψυχές των ανθρώπων, και "χαράσσουμε" πορεία για τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας...
και είναι η ίδια φρικτή πορεία της οικογενειακής μας κατάρας...
που νομίζουμε ότι είναι επιλογή και individual σκέψη...
Και φυσικά πάνω απόλα έχουμε καθήκον να γίνουμε συνειδητοί, όχι μόνο για να εξουδετερώσουμε τις παρενέργειες της μοίρας, αλλά να "σπάσουμε την οικογενειακή μας κατάρα" γιατί κάθε σπίτι έχει ένα μύθο που επαναλαμβάνει, έχει το δικό του Μύθο του Ατρέα....
Και αυτό ήταν δουλειά του Απόλλωνα, στη Μυθολογία, είναι δουλειά της Ηλιακής Συνειδητότητας μας, είναι δουλειά του πως θα γίνουμε όλο και πιο κοντά ένα με τον αληθινό μας Εαυτό....
άλλη λύση δεν υπάρχει....
διαφορετικά θα "σέρνεσαι" έτσι συνεχώς απ τα Τάρταρα στον Κάτω Κόσμο και αντίθετα..αναπαράγοντας θυμό και ανησυχία,
οργή και κακία γι αυτά που σου "τύχανε" τη στιγμή που τα επικαλείσαι και τα προκαλείς συνεχώς...
Και ο Απολλωνας ειχε ενα Αρμα που το οδηγουσαν δυο αλογα και που επανω σ αυτο..τοποθετουσε το δισκο του Ηλιου...
Ετσι και ο δικος σου Ηλιος σε ζωδιο, οικο και οψεις ειναι το δικο σου Αρμα που μεταφερεις το χρυσαφι του Αληθινου σου Εαυτου, που ειναι ο κυβερνητης του Ηλιου σου....
Αυτη ειναι η πυξιδα σου για το Μελλον...μην μπερδευεστε...
Γιατι το Παρελθον σου ειναι η Μοιρα...
Το Μελλον το δημιουργεις εσυ μεσα απ το Παρον σου,...
στο εδω και τωρα...
Ποσο μοιαζουμε και σ αυτο αγαπη μου, που εισαι μια Απολλωνεια Ηλιαχτιδα μεσα στα φιδια που εζησες...
Οπως ακριβως και εμεις...
Ειναι οι δικοι σου Πυθωνες....
Και αυτους δεν τους νικας....
Τους κοιμιζεις, αυτο ειναι το Μυστκο....
γι αυτο
Oh sweet sorrow
lets write the book tomorrow
for I caught a glimpse
been obsessed with it ever since
Coming home
Coming home
I am happily indifferent to the ones who have consistantly been wrong
and all that once confined us like minutiae at its finest
now is gone
won, you have won
my illumination has begun
my illumination has begun
Coming home
Να εχετε ενα υπεροχα ευτυχισμενο Μοιραια Σαββατοκυριακο....
:)
το σπασιμο της Οικογενειακης Καταρας...
H Μοίρα στη Ζωή μας : αποτέλεσμα του Θυμού και της ανησυχίας που μας διακρίνει
Παντα φοβομουνα τις διεργασιες της Μοιρας, οσο “μαυρος σκυλος” και να ημουνα, που ποτε δεν το εβαζα κατω…Και που παντα γινοταν αυτό για το οποιο παυλευα σκληρα στη ζωη μου, κατω απ την επιφανεια ζουσα σε μια διαρκη αγωνια ότι δεν ειχα τιποτε απ τον Ελεγχο της Ζωης…Εσεις φοβαστε τη Μοιρα…?
Και αν ναι, τι ακριβως φοβαστε ότι θα παθετε…?
Ακομα πιο σπουδαιο, όταν την εγραφα κανονικα τη Μοιρα και τις αγωνιες της και πηγαινα βαρκαδα με τις επιταγες της δικης μου ψυχης, η Ζωη μου εφερνε ότι ηθελα Αληθινα…
Η οικογενεια μου και δη ο πατερας μου με θεωρουσαν Τυχερο…Καποια φορα προσπαθησαν να συζητησω μαζι τους τι ακριβως είναι η Τυχη, και ειδα τις κολλημενες απαντησεις τους και το εγκατελειψα οριστικα το θεμα…
Τα γραφω σε σας όμως, με την ευκαιρια του επερχομενου μεγαλυτερου Ανατρεπτικου και Αποκαλυπτικου καλοκαιριου , για να διερευνησετε τις διεργασιες της επερχομενης Μοιρας…
Εαν τα συνειδητοποιησετε ισως να σας χαμογελασει πολυ καλυτερα και να αφησει τα “ντορτια” της μονο στους Ασυνειδητους και τους “Φουσκωμενους” …
Μοίρα είναι κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν και δεν μπορεί να αλλάξει, συνεπώς ερχόμαστε με τα συνεπακόλουθα των πράξεων
και των λόγων μας, όταν σ αυτό το παρελθόν συμμετέχουμε και εμείς...
γιατί υπάρχει και παρελθόν που μας έχει καθορίσει αλλά δεν συμμετείχαμε
"φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα...."
αλλά στην ουσία αυτό που υπάρχει είναι : φοβάμαι όλα αυτά που έγιναν χωρίς εμένα γιατί καθορίζουν αυτά που θα γίνουν...
Όταν ερχόσαστε σε επαφή με γεγονότα που μοιάζουν με αόρατα, ότι έρχονται απ το πουθενά, τότε το μυαλό "πάει" στο μύθο του Πλούτωνα και της Περσεφόνης, και κάθε φορά που έκανε την εμφάνιση του ή "άνοιγε" η Γη στην κυριολεξία για να "καταπιεί" την ανυποψίαστη και αθώα Περσεφόνη ή "σόκαρε" με διάφορα γεγονότα προκειμένου να αρχίσει η διαδρομή στον Κάτω Κόσμο.
Και αυτά τα γεγονότα συνήθως τα εισπράττουμε σαν μοίρα.
Και η μοίρα είναι αμφότερα οριστική και τελεσίδικη και ακόμα πιο παράδοξα στηρίζεται επάνω σε ανθρώπινες επιλογές για την καρποφορία της.
Σαν έννοια συχνά είναι απεχθής για τη συνειδητότητα του Δυτικού Νού, υποδηλώνοντας στους πιο πολλούς,ένα συναίσθημα αδυναμίας,ανικανότητας και ταπείνωσης, αναφέρει η Liz Greene.
Μοίρα σημαίνει "αυτό που έχει γραφτεί".
Αν και μπορούμε να βρίσκουμε επιστημονικούς η θρησκευτικούς λόγους
να κάνουμε τους φυσικούς ρυθμούς της ζωής και του θανάτου πιο "εύγεστους'',
δεν έχουμε χάσει το φόβο μας σ αυτό που εμφανίζεται γραμμένο, πριν πούμε το οτιδήποτε γι αυτό το θέμα.
Έτσι το θέμα της μοίρας ανάγεται σε θέμα ανησυχίας και θυμού, αποτελέσματα συνήθως της ανυπομονησίας μας, γιατί το ίδιο το θέμα της μοίρας τα προκαλεί.
Σαν ανθρωπιστής αστρολόγος, πάντα τονίζω ότι στην individual ανάπτυξη,
δεν υπάρχει μοίρα, συνεπώς μια ιδιαιτερότητα έχει την ελευθερία και την ευχέρεια, να εργαστεί επάνω σε ένα δύσκολο χαρακτηριστικό ή περιστατικό, και να αποφύγει τη διεργασία της μοίρας…
Αλλά με το συλλογικό τι γίνεται ? Εκεί τα πράγματα είναι πιο ανελαστικά, και συνεπώς η μοίρα είναι δύσκολο να αποφευχθεί…
Και συλλογικό εννοώ κράτη, ομάδες, οικογένειες..
Συνήθως αυτή την ευθύνη την αναλαμβάνουν οι ηγεσίες των κοινωνιών, οι οποίοι στην παρούσα φάση όχι μόνο είναι μικρότεροι των περιστάσεων, αλλά τελείως ασυνειδητοποίητοι.
Αλλά δεν είναι μόνο οι ηγεσίες των κοινωνιών, είναι οι γονείς μας που έχουν πάρει παρελθοντικές αποφάσεις που μας έχουν επηρεάσει και καθορίσει, δίνοντας μας την ψευδαίσθηση της επιλογής μας...
και φυσικά υπήρξαν ασυνειδητοποίητοι...
είμαστε εμείς οι ίδιοι σε τελευταία ανάλυση που αποφασίζουμε απο ένα σημείο και μετά προβάλλοντας στους άλλους τις παρενέργειες των επιλογών μας...
στις συναισθηματικές μας σχέσεις...
στα επαγγελματικά μας...
είμαστε εμείς σαν γονείς που νομίζουμε ότι έχουμε τόσο υψηλό και σπουδαίο ρόλο
και σαν καταλύτες ταυτιζόμαστε με τον αόρατο Θεό, που κυριαρχούσε επάνω στις ψυχές των ανθρώπων, και "χαράσσουμε" πορεία για τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας...
και είναι η ίδια φρικτή πορεία της οικογενειακής μας κατάρας...
που νομίζουμε ότι είναι επιλογή και individual σκέψη...
Και φυσικά πάνω απόλα έχουμε καθήκον να γίνουμε συνειδητοί, όχι μόνο για να εξουδετερώσουμε τις παρενέργειες της μοίρας, αλλά να "σπάσουμε την οικογενειακή μας κατάρα" γιατί κάθε σπίτι έχει ένα μύθο που επαναλαμβάνει, έχει το δικό του Μύθο του Ατρέα....
Και αυτό ήταν δουλειά του Απόλλωνα, στη Μυθολογία, είναι δουλειά της Ηλιακής Συνειδητότητας μας, είναι δουλειά του πως θα γίνουμε όλο και πιο κοντά ένα με τον αληθινό μας Εαυτό....
άλλη λύση δεν υπάρχει....
διαφορετικά θα "σέρνεσαι" έτσι συνεχώς απ τα Τάρταρα στον Κάτω Κόσμο και αντίθετα..αναπαράγοντας θυμό και ανησυχία,
οργή και κακία γι αυτά που σου "τύχανε" τη στιγμή που τα επικαλείσαι και τα προκαλείς συνεχώς...
Και ο Απολλωνας ειχε ενα Αρμα που το οδηγουσαν δυο αλογα και που επανω σ αυτο..τοποθετουσε το δισκο του Ηλιου...
Ετσι και ο δικος σου Ηλιος σε ζωδιο, οικο και οψεις ειναι το δικο σου Αρμα που μεταφερεις το χρυσαφι του Αληθινου σου Εαυτου, που ειναι ο κυβερνητης του Ηλιου σου....
Αυτη ειναι η πυξιδα σου για το Μελλον...μην μπερδευεστε...
Γιατι το Παρελθον σου ειναι η Μοιρα...
Το Μελλον το δημιουργεις εσυ μεσα απ το Παρον σου,...
στο εδω και τωρα...
Ποσο μοιαζουμε και σ αυτο αγαπη μου, που εισαι μια Απολλωνεια Ηλιαχτιδα μεσα στα φιδια που εζησες...
Οπως ακριβως και εμεις...
Ειναι οι δικοι σου Πυθωνες....
Και αυτους δεν τους νικας....
Τους κοιμιζεις, αυτο ειναι το Μυστκο....
γι αυτο
Oh sweet sorrow
lets write the book tomorrow
for I caught a glimpse
been obsessed with it ever since
Coming home
Coming home
I am happily indifferent to the ones who have consistantly been wrong
and all that once confined us like minutiae at its finest
now is gone
won, you have won
my illumination has begun
my illumination has begun
Coming home
Να εχετε ενα υπεροχα ευτυχισμενο Μοιραια Σαββατοκυριακο....
:)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου