... Νοσταλγία είναι να αναπολείς την ευχαρίστηση χωρίς να ξαναζείς τον πόνο : του δικού μας backward-looking dream.
...Νοσταλγώντας κάτι παρελθοντικό,βρίσκεσαι πίσω στη δεκαετία των ονείρων σου, στα 1920,και ερωτεύεσαι τη γυναίκα των ονείρων σου, η οποία όμως θέλει να ζεί στην belle epoque ακόμα πιο πίσω, και εκεί η παρέα των ονείρων της ήθελε να ζεί στην Αναγέννηση...
Μόνο που αυτό είναι ένα είδος "Χρυσής Εποχής" σε ένα ψυχικό επίπεδο που είναι όμως τελείως διαφορετική εποχή για τον καθένα μας...
όλο αυτό προέρχεται απ την άρνηση,για την αλλαγή του παρόντος στη ζωή μας...
...και καταλήγουμε στην πιο υπέροχη ταινία που έχω δει τα τελευταία χρόνια, που μόνο ένας Woody Allen θα μπορούσε να σκηνοθετήσει,το midnight in paris…
Ο Arnold Toynbee στη Μελέτη της Ιστορίας προτείνει ότι υπάρχει ένας τύπος ενός κοινωνικού αμυντικού συστήματος, το οποίο το ονομάζει αρχαϊκή ουτοπία, η οποία ανακατεύει μια φαντασία η οποία σε πάει πίσω σε πιο αγνή και φυσική..
Αυτό επίσης δεν έχει καμία διαφορά με την Κοσμογονία του Ησίοδου και τη Χρυσή Εποχή, όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε αρμονία με τους φυσικούς κύκλους...
Μόνο που η Χρυσή Εποχή σε ψυχικό επίπεδο είναι τελείως διαφορετική εποχή για τον καθένα μας....
Η Αρχαϊκή ουτοπία απ την οποία πάσχουμε οι πολλοί μας, και ιδίως αυτοί που είναι γονείς, που by the way, όσο πιο full συναισθηματικοί είμαστε τόσο σ αυτό το κίνδυνο της ψευδαίσθησης είμαστε επιρρεπείς...
H Αρχαϊκή ουτοπία είναι μια διαφυγή απ τις πραγματικότητες του κόσμου στον οποίο ζούμε, ο οποίος είναι με πολλούς τρόπους ατελής, ο οποίος όμως έχει πολλά να προσφέρει εαν κάποιος ή κάποια μπορέσει να συναντήσει τις προκλήσεις του ρεαλιστικά...
Του Ησίοδου η Χρυσή Εποχή έχει γίνει ένας μύθος διαφυγής για πολλές κουλτούρες. Οπουδήποτε τα πράγματα πάνε λάθος,εμείς τείνουμε να κοιτάμε πίσω, χωρίς στην ουσία να πολυκαταλαβαίνουμε για το τι αληθινά μιλάμε...
Και φτάνουμε σε ένα σημείο να λέμε σαν γονείς : Κοίτα πόσο δίκιο είχε ο πατέρας μου ή μητέρα μου...τώρα που έγινε γονιός το κατάλαβα...Αν τα έκαναν και πόσο καλά τα έκαναν, οι γονείς μας, δεν θα είμασταν σ αυτό το χάλι σήμερα, και "εν πάσει περιπτώσει" δεν με ενδιαφέρει τι έκαναν αυτοί : "με ενδιαφέρει τι κάνω εγώ και τι προσφέρω..."
Και για να αρχίσει να εργάζεται δημιουργικά αυτό, θα πρέπει να είμαι ο εαυτός μου, την ίδια ώρα που έχω κάποιες υποχρεώσεις επάνω σ αυτό και στην ομάδα που ανήκω....
Και αυτό είναι πολύ Κρόνιο, και με τον ήλιο στον Αικόγερω, πρέπει να μάθουμε να κάνουμε μια synthesis of opposites, και όσο μεγαλώνουμε σε ηλικία, μπαίνουμε σ αυτό το trip χωρίς να το καταλαβαίνουμε ότι εναντιοδρομούμε, με τη φαντασία να βρίσκεται ότι σ αυτές τις καλές χρυσές ημέρες, ο καθένας είχε μια σειρά και μια υποταγή σε έναν νόμο, που του υπαγορεύει η δική του ψυχή.
Αυτός είναι ο αληθινός πυρήνας του δικού μας backward-looking dream.
sorry αλλά δεν θα πάρω...με ενδιαφέρει το ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...
Εμείς αντιμετωπίζουμε το χάος, και είμαστε φοβισμένοι, και αρχίζουμε να μιλάμε για έναν χρόνο που το οτιδήποτε ήταν σε σειρά.
Τώρα εαν κατά πόσο υπήρχε αληθινά ένας τέτοιος χρόνος είναι φυσικά αμφισβητήσιμο, εκτός και εαν απόλυτα πιστεύεις στην ΕΔΕΜ....
-Ποιός ξέρει μπορεί οι ήρωες μας, οι πρόγονοι μας να μας περιγράφουν το ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑς με απόλυτη ρεαλιστική ακρίβεια ΖΏΝΤΑΣ αυτοί αντι για εμας......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου