Θρησκεία ή Ψυχολογία : η Μυθολογία είναι ο πνευματικός σκληρός δίσκος της Ανθρωπότητας

"Γνώθι σ εαυτόν"

Πολύ παλιά οι άνθρωποι φαντάστηκαν τους θεούς σαν ολοκληρωμένους χαρακτήρες με ανθρώπινα πάθη και θεϊκές ικανότητες.Έπλεξαν ιστορίες με αρκετή υπερβολή και φαντασία (μύθους) αλλά η ουσία των μύθων ήταν απλή και δυναμική : σχέσεις, εκδικήσεις, πάθη αλλά και δημιουργία, τέχνη, οράματα.

Η υπερβολή αυτών των ιστοριών τις έκανε να αντέξουν στο χρόνο, να μεταφέρονται από αιώνα σε αιώνα χωρίς να χάνουν τίποτα απ`τη βαθιά τους σημασία και τελικά να γίνονται σύμβολα.

Έτσι θεωρούμε συμβολική τη σχέση της Δήμητρας με την Περσεφόνη και μας φέρνει κάτι απ`τη δυναμική της σχέσης μητέρας-κόρης.Η Αστρολογία εκφράζει αυτούς τους θεούς και αφήνει στο Δία για παράδειγμα την ικανότητα του ίδιου του ανθρώπου στο τμήμα εκείνο της ψυχής του που επεκτείνεται και ανταμοίβεται χρησιμοποιώντας έτσι στην περιγραφή ιδιότητες απ`το χαρακτήρα του μυθικού θεού.       

Έτσι μια από τις συνηθισμένες συμβουλές που παίρνουμε από τους Αστρολόγους είναι η προσπάθεια να ανακαλύψουμε την Αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια θεωρείται σαν η αποκάλυψη του Ασυνείδητου. Πρώτο στοιχείο της αποκάλυψης του ασυνείδητου είναι ο Μύθος, ο οποίος αποκαλύπτει στη συνειδητότητα, το συλλογικό ασυνείδητο.

Διότι το συλλογικό ασυνείδητο είναι έμφυτα ασυνείδητο, αυτό μπορεί να επικοινωνεί με το συνειδητό μόνο έμμεσα, διαμέσου ενός μεσάζοντα όπως ο Μύθος.

Κατά τον Carl Yung αυτός ο μύθος επιτυγχάνει σαν ένας μεσάζοντας όταν το συνειδητό, πιστό στη σημασία του μύθου, προτείνει μια άλλη συμβολική σημασία η οποία είναι και ψυχολογική που εν τέλει είναι φυσική διαδικασία.Και το θέμα δεν είναι ο εξωτερικός κόσμος αλλά το ανθρώπινο μυαλό.Οι Μύθοι όμως συμπεριλαμβάνουν και φαινόμενα που αυτά είναι αμφισβητούμενα μέσα στην κανονική ψυχολογία  και ονομάζονται πολλές φορές ανώμαλα, αλλόκοτα, παράλογα, αυτοκαταστροφικά και άρρωστα. Εάν κυνηγήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στη συνήθη ψυχολογία και τη μυθολογία θα δούμε καθαρά πως η μυθολογία σώζει τα φαινόμενα της ψυχοπαθολογίας. 

Η Ψυχολογία βρίσκει μέρος γιαυτά τα φαινόμενα της ψυχής μόνο διαμέσου της αμφισβήτησης αυτών, η μυθολογία πιστώνει αυτά όπως ακριβώς είναι, βρίσκοντας τα σαν αναγκαία μέσα στην έκθεση της. Αυτό δεν δημιουργεί δικαιολογία, γιατί δεν αντιπροσωπεύει τίποτε λάθος. Δεν είναι ο μύθος που είναι λάθος, αλλά η δική μας άγνοια για το πως εργάζεται μέσα μας.

Έτσι ο Μύθος δημιουργείται και λειτουργεί για να ικαναποιεί τη ψυχολογική ανάγκη για επαφή με το Ασυνείδητο. Ή διαφορετικά ο άνθρωπος έχει ανάγκη να βιώσει την εικόνα του θεού μέσα του και να νιώσει την αντιστοιχία της με τις μορφές που δίνει σ`αυτήν η θρησκεία του.Αν αυτό δε συμβεί δημιουργείται ένας διχασμός στη φύση του.Εξωτερικά μπορεί να είναι πολιτισμένος αλλά εσωτερικά είναι ένας βάρβαρος που τον κυβερνά ένας αρχαϊκός θεός.

Την αλήθεια αυτής της διαπίστωσης την αποδεικνεύει όχι το μεμονωμένο άτομο, αλλά το σύνολο των ατομικών ζωών σ`ένα λαό.Τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου μας, όπως προγραμματίζονται και εκτελούνται από τον άνθρωπο, δεν μοιάζουν να εμπνέονται από το πνεύμα του Χριστιανισμού αλλά μάλλον από έναν ωμό παγανισμό.Τα πράγματα αυτά πηγάζουν από μια ψυχική κατάσταση που έχει μείνει αρχαϊκή και που δεν έχει ούτε στο ελάχιστο αγγιχτεί από το Χριστιανισμό.Έτσι η ψυχή των περισσότερων ανθρώπων δεν συντονίζεται με τα εξωτερικά τους πιστεύω.

Δεν μιλάμε για το Ισλάμ που είναι ακόμα χειρότερα.

Ναι όλα βρίσκονται απ`έξω –στην εικόνα και στο λόγο, και ποτέ μέσα στην ψυχή.Μέσα βασιλεύουν οι αρχαϊκοί θεοί, παντοδύναμοι όσο και παλιά.Γι`αυτό κι εκεί μέσα βασιλεύει ακόμα ο σκοτεινός παγανισμός, ένας παγανισμός που με μια μορφή ολοφάνερη τώρα και κάτω από μια μεταμφίεση που δεν ξεγελά κανέναν πια και  καταποντίζει τον ονομαζόμενο χριστιανικό πολιτισμό.

Ο Πλούταρχος και ο Πλάτωνας όταν αναφέρονται στους μύθους μας τονίζουν  ότι πρέπει να εχουμε κατά νού ότι όλοι αυτοί δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα.

Δεν κυριολεκτούν όταν οι Μύθοι για παράδειγμα αναφέρουν τον Ερμή σκύλο, απλώς συσχετίζουν τον σοφώτερο των θεών με την ικανότητα του ζώου να είναι άγρυπνος φύλακας και την οξυδέρκεια του να ξεχωρίζει τον φίλο από τον εχθρό, αναγνωρίζοντας τον ένα και αγνοώντας τον άλλο.Έτσι όταν ακούμε περί θεών και  μύθων και μπορούμε να δεχτούμε τον μύθο από όσους τον ερμηνεύουν με ευλάβεια και γνώση, πράττουμε πάντα ανάλογα, διαφυλάττουμε τις παραδεδομένες ιερές αλήθειες και θεωρείς ότι τίποτε δεν ευχαριστεί τους θεούς περισσότερο από την πίστη στην αληθινή τους φύση, και πολύ καλύτερα αποφεύγουμε τα δεινά της αθεϊας αλλά και της δεισιαιμονίας.

Ο Pierro Ferruci γράφει ότι «ο καθένας από μας είναι ένα πλήθος» και ένας από τους ανθρωπιστές ψυχολόγους ο John Rowan κάνει λόγο για μια εσωτερική κοινωνία η οποία απαρτίζεται από διαφορετικούς ανθρώπους μέσα μας.  Η ανθρωπιστική ψυχολογία στο πρόσωπο του Abraam Maslow κάνει λόγο στη θεωρία για τις υπο-προσωπικότητες ότι  υπάρχει ένα σημαντικό σώμα εμπειρίας στο οποίο προτείνει ότι οι ανθρώπινες υπάρξεις δεν είναι τόσο ολοκληρωμένοι ή ότι λειτουργούν σαν ενότητα ακόμα και επάνω στο προσωπικό επίπεδο της συνειδητότητας, όπως εμείς μας άρεσε να σκεφτόμαστε.Έτσι όλοι έχουμε έναν σημαντικό αριθμό υπο-εαυτών οι οποίοι λειτουργούν ημι-αυτόνομα  και οι οποίοι  ομαδοποιούνται γύρω από τον συνειδητό εαυτό ή το προσωπικό εγώ.Εμείς  πρόθυμα ταυτιζόμαστε με αυτούς τους υπο-εαυτούς, πηγαίνοντας από τον ένα στον άλλο, πολύ συχνά μη ενήμεροι απότι ακριβώς κάνουμε.Βέβαια ένα από τα πράγματα που ανεκάλυψαν είναι το πόσο πολύ εσωτερική  διαμάχη  υπάρχουν ανάμεσα σαυτούς τους υπο-αεαυτούς και  που οδηγούν πραγματικά σε έναν άλυτο αγώνα μέσα στη ψυχή μας, παραπέποντας ακριβώς σε όλες τις μυθικές διαμάχες των θεών.

Η μυθολογία τελικά συσχετίζει τους αστρονομικούς, θεολογικούς και ανθρώπινες αγώνες.Στην προσαρμογή των τροχιών και στην κυριαρχία των εθνών και των φυλών.Ο «αγώνας για ύπαρξη και η «επιβίωση του πιο ικανού» βασίλευε κυρίως από την στιγμή που εκδηλώθηκε σε ύπαρξη ο Κόσμος…Από όπου :  ο διαρκής αγώνας των Θεών σε όλες τις Αρχαίες Γραφές και ο πόλεμος των Ουρανών στις αρχαίες μυθολογίες.

Ο Shakespeare κάποτε έγραψε ότι όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή, και όλοι οι άντρες και οι γυναίκες είναι απλά ηθοποιοί. Με το ίδιο αίσθημα, το γενέθλιο ωροσκόπιο είναι μια μεταφορά για ενα ιδιαίτερο  παιγνίδι, με ολοκληρωμένο set σκηνής, μοιρασιά ρόλων και ιστορίας, τα οποία βρίσκονται στον πυρήνα της διαδρομής της ζωής σου. Αυτό θα μπορούσε να είναι χρήσιμο σε σένα και να θυμάσαι τη μεταφορά του θεάτρου καθώς διαβάζεις διαμέσου των διάφορων τομέων του αστρολογικού σου πορτραίτου, διότι αυτό μπορεί να σε βοηθήσει να καταλάβεις την αληθινή σημασία της μοίρας όπως αυτή αντανακλάται απο την αστρολογία.

Η μοίρα δεν βρίσκεται μέσα στη δική σου ύπαρξη υποκείμενη σε απρογραμμάτιστα προκαθορισμένα γεγονότα. Αυτή βρίσκεται μέσα στο cast χαρακτήρων οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τις βαθύτερες ανάγκες, διαμάχες και φιλοδοξίες οι οποίες βρίσκονται μέσα σου. Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να είναι άλλο απότι ο εαυτός του  και κάθε εμπειρία της ζωής  εαν κατά πόσο είναι μικροσκοπική και εφήμερη ή μεγάλης σπουδαιότητας και μεταμορφωτική, αντανακλά με κάποιο τρόπο το χαρακτήρα της ιδιαιτερότητας.

Όταν έχουμε μπροστά μας ένα μύθο διαμορφωμένο και εκφρασμένο με λόγια, καταλήγει ο Yung, πρέπει να παραδεχτούμε πως τη μορφή αυτή του την έδωσε το συνειδητό μας, αλλά το πνεύμα του μύθου-η δημιουργική ορμή που περικλείνει,τα συναισθήματα που εκφράζει και θυμίζει κι ακόμα ένα μεγάλο μέρος από το θέμα του-έρχονται από το συλλογικό ασυνείδητο.

Εμείς καταλήγουμε να συμπληρώσουμε ότι  πίσω από τις πράξεις μας, πίσω απ`τις αποφάσεις και τις επιλογές μας βρίσκονται βαθύτερα κίνητρα και σκοποί τα οποία είναι αντιφαντικά, ασυνείδητα στον συνειδητό νού αλλά όμως τόσο ισχυρά είτε σαν σαν κρυμμένοι χαρακτήρες είτε σαν φανερές εμπειρίες στον κόσμο.Το να γνωρίσουμε αυτά τα κρυμμένα, σκοτεινά, αντιφατικά κομμάτια που συνθέτουν τους εαυτούς μας είναι ένα μακρύ ταξίδι τόσο μέσα στο χρόνο όσο και μέσα στον ίδιο μας τον Εαυτό, γνωρίζοντας όλους τους προσωπικούς του Μύθους.

Όλα αυτά διαμορφώνονται με βάση το ψυχολογικό μας τύπο, που είναι διαφορετικός στον καθένα μας.

Ο καθένας νομίζει ότι η ψυχολογία του είναι ότι αυτός γνωρίζει για τον εαυτό του καλύτερα-η ψυχολογία είναι πάντα η ψυχολογία του, την οποία αυτός μόνο γνωρίζει, αλλά την ίδια ώρα η ψυχολογία του είναι και του καθένα ακόμα η ψυχολογία.

Έτσι ενστικτωδώς υποθέτουμε ότι η δική μας ψυχική σύσταση είναι η μια η καθολική και ότι ο καθένας είναι ουσιαστικά όπως ο καθένας ακόμα, έτσι που λέμε αυτός είναι σαν τον εαυτό μας, σαν η δική μας ψυχή είναι ένα είδος κύριας ψυχής η οποία ταιριάζει σε όλους και σε διάφορους, και μας δίνει το δικαίωμα να υποθέτουμε ότι η κατάσταση μας είναι ο γενικός κανόνας.

Οι άνθρωποι είναι βαθειά κατάπληκτοι ή ακόμα και τρομαγμένοι, όταν αυτός ο κανόνας ο απόλυτα προφανής δεν προσαρμόζεται –όταν ανακαλύπτουν ότι ένα άλλο πρόσωπο αληθινά είναι διαφορετικό από τους εαυτούς τους.

Γενικότερα αυτοί δεν αισθάνονται αυτές τις ψυχικές διαφορές και μέσα σε έναν οποιοδήποτε περιέργο  τρόπο, αφήνουν μόνο τις ελκυστικές διαφορές να φαίνονται αλλά τόσο οι δυσάρεστες αδυναμίες που είναι σκληρές για να μεταφέρονται, ή όσο σαν αφόρητα σφάλματα έχουν τη πεποίθηση ότι έτσι είναι καταδικασμένοι.

Εάν κατανοηθούν οι τελευταίες παράγραφοι θα ανοίξει ο δρόμος προς το "γνώθι σ εαυτόν", για να μπορέσουμε να τελειώνουμε με τα τερατουργήματα θρησκειών της Εποχής του Ιχθύ, και του δαιμονικού τους ιερατείου.

Χριστιανισμός και Ισλάμ, επίσης είναι Μυθολογίες και έτσι πρέπει να παραμείνουν στις ιστορίες των θρησκειών.