The Leo game of Love : deep heart

The Leo game of Love : deep heart

Μια κρυφή φουτουριστική λαχτάρα γι αυτό που ζήσαμε στον Καιρό μας ...
Chronos is time at her worst. …
Chronos is the world’s time.
Kairos is time at her best. …
Kairos is Spirit’s time.
We exist in Chronos.
We long for Kairos.
That’s our duality.”
(Sarah Ban Breathnach)

my own anima : ανιμα είναι το θηλυκό που υπάρχει μέσα στη ψυχή του κάθε άντρα...
η δική μου anima είναι η εικόνα της δικής μου beloved, και τότε αυτή η beloved picture σχεδιάζει stroke by stroke, σε κάθε γωνιά και σε κάθε όψη, αλλά και σε κάθε πλάνο....
για να μπορέσω να τη δω....
Αυτή είναι η μοναδική άγια γυναίκα, που γνωρίζω και η οποία μου παραδίδει μια αυθεντική και περιεκτική spiritual πληροφορία, όπως μια μουσική ευαισθησία....
αυτή το κάνει αυστηρά, ποιητικά και αυθόρμητα....
μέχρις να αντιληφθώ τις πράξεις μου, σαν μουσική....

Έτσι ανοίγω σε οτιδήποτε.......
Και όταν επιστρέφω στο chrono of my life
αναπολώ τον Kairo της ζωής μου
και σκέφτομαι ότι υπάρχουν κορίτσια που μας "στοιχειώνουν" ....
υπάρχουν τραγούδια που το αγνοήσαμε επιδεικτικά....
υπάρχουν φιλιά που τα αγνοήσαμε ναρκισσιστικά
ίσως γιατί δεν θέλαμε να μάθουμε τα μυστικά τους
γιατί τα φιλιά είναι μυστικά που λέγονται στο στόμα
ακόμα και αν ο αντίλαλος απ την ηχώ σου
με έστελνε σ άλλες διαστάσεις
ίσως γιατί θέλαμε να "κρύψουμε" ότι φλερτάραμε με τις ροζ ανταύγειες....
όταν δεν παίζαμε ξύλο στη μπάλα και στις πορείες.....

και μεγαλώσαμε ...
μεγαλώσαμε, και ήρθαν τα remix με το κόλλημα στον ήχο τους και αυτή τη space καραμέλα, να μας υπενθυμίσουν ότι όταν τα παίζαμε στα dexx αυτά τα κομμάτια,
δεν κάναμε πλάκα όπως θεωρούσαμε τότε....
γιατί τότε όλο και κοροιδεύαμε αυτούς που ζούσαν το πάθος
επειδή τους ζηλεύαμε κατά βάθος
που δεν ήρθε η σειρά μας
όπως επίσης ζηλεύουμε αυτούς που το ζούνε τώρα
γιατί πέρασε η σειρά μας
γιατί είναι μια στιγμή που θα δείς τον εαυτό σου ολόκληρο
όταν μπορέσεις να ερμηνεύσεις το χαμόγελο της αγαπημένης σου
ζητώντας με απόγνωση άλλη μια ευκαιρία
γιατί υπάρχει μια απελπισία που δεν μοιάζει με τις άλλες

να μην χορταίνεις την ηδονή σ αυτά που έζησες και να ζητάς και άλλη..

ίσως γιατί η τραγωδία των γηρατειών δεν είναι πως σιγά σιγά γίνεσαι γέρος.....
αλλά πως υπήρξες νέος...
και τότε αν θέλεις να λες στους άλλους ποιά είναι η αλήθεια ...

κάνε τους να γελάνε...
κάνε τους να χορεύουν....
γιατί εμείς χορεύουμε για να γελάμε…
χορεύουμε για να κλαίμε…
χορεύουμε για την τρέλα μας,
χορεύουμε για τους φόβους μας
χορεύουμε για τις ελπίδες μας ,
χορεύουμε για τα ουρλιαχτά μας..
και γινόμαστε χορευτές και χορεύτριες
για έτσι δημιουργούμε τα όνειρα μας…
και όλη αυτή η ενέργεια και η δράση
μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί..
γιατί ο χορός είναι το συναίσθημα σε κίνηση…
και καθώς χορεύεις πέφτεις στην αγάπη
με το πνεύμα όλης της Δημιουργίας
και καθώς θα βρείς ένα beat για να συγχρονιστείς
θα χάνεις όλη την αίσθηση της ύπαρξης σου
και καθώς θα κινείσαι με ένα tempo με το δικό σου beat
θα χάνεις όλη την αίσθηση του Εαυτού σου
και καθώς θα ξεχνάς τον Εαυτό σου
θα καταδύεσαι όλο και πιο βαθιά
στους ωκεανούς του πνεύματος…
αναδύοντας με την ύπαρξη σου…
όλο το συναίσθημα του αποχωρισμού θα έχει διαλυθεί
γιατί θα υπάρχεις μέσα σ αυτή τη στιγμή….
Θα έχεις γίνεις δημιουργία…

γι αυτό απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου
είμαι ερωτευμένος μόνιμα με κάποιο κορίτσι....
ακόμα και όταν ήμουνα παντρεμένος ....
(όχι δεν εννοώ ότι την απατούσα),
αλλά ήταν κολλημένο το μυαλό μου κάθε δύο χρόνια με κάποια διαφορετική κοπέλα....
μπορεί να μην άντεχα το τόσο συνέχεια...
face to face ....

Και πάντα θα θυμάμαι μ αυτό το τραγούδι,
και το συναίσθημα του : ότι ο έρωτας είναι η γιορτή της καθημερινότητας....
και ότι ο τόσο ενεργειακός έρωτας
έχει ένα σπουδαίο λόγο να διαδραματίσει στο μέλλον
με το δημιούργημα σας…
κάποια αποστολή του αφήνεις…
γιατί με όσους ακόμα ανθρώπους και αν ερωτευτώ,
το συναίσθημα του έρωτα είναι ένα...
το ίδιο που έχω μικρό παιδί....
απ την Μαρίνα του 70,
στη Δήμητρα του 90
και την Αργυρώ του 2004.......
και δεν πειράζει αν δεν πραγματοποιηθεί....
ή πραγματοποιηθεί για λίγο...
το κρατάς μέσα σου και πορεύεσαι ...
το κρατάς μέσα σου και το συμβολοποιείς....

γιατί τώρα όλα αυτά είναι ένα σύμβολο
που μου έδινε την έμπνευση να γράφω ασταμάτητα
και το χρειάζεσαι απαραίτητα μέσα σου, και όχι έξω σου
για να μπορείς να κάνεις άλλες ανθρώπινες σχέσεις ....
το χρειάζεσαι μέσα σου, μήπως και γίνεις πιο πολύ
ο εαυτός σου...
το χρειάζεσαι απαραίτητα μέσα σου
μήπως και δεν χάνεις τον εαυτό σου στον άλλο...
ή στην άλλη....

το χρειάζεσαι μήπως και σου δώσει την πολυπόθητη έμπνευση και αναστήσεις, κανένα παγανιστικό θεό και σε οδηγήσει στο μεγαλύτερο καρναβάλι της ζωής που τόσο έχεις στερηθεί....
το χρειάζεσαι γιατί μετά το θάνατο του δικού σου χριστιανικού Θεού, έχεις ανάγκη της Λατρείας....
Και μόνο όταν Λατρεύεις κάποια αληθινά, το κεφάλι σου αρχίζει και μετράει τα άστρα και αναρωτιέται σε ποιό μέρος και χώρο ανήκεις....
και τότε συνειδητοποιείς ότι δεν είναι ένα σύμβολο μόνο, δεν είναι ένα όνομα μόνο.....

είναι η ίδια η φλόγα της ζωής....

είναι η ίδια η φλόγα της ζωής που μπορεί να με κάνει να δω
που είναι κρυμένο το νέκταρ του φιλιού σου...
και να μου αποκαλύψει το μυστικό απ το ελιξήριο της αθανασίας που ψάχνω....
γιατί κάποτε ένα υπήρχε Λουλούδι,
μια Πέτρα, ένα Κρύσταλλο,
μια Βασίλισσα, Ένας Βασιλιάς, ένα Παλάτι
ένας Εραστής και η Αγαπημένη του..
και αυτό πολύ παλιά, κάπου στα Νησιά του Ωκεανου, πριν 5000 χρόνια ..
Αυτή είναι η Αγάπη μου,
η Μυστικη μου Αγάπη της ψυχής….
κοντά στο Ταυτό που λέει ο Δάσκαλος
δίπλα μου απ το Κέντρο μου....
Και ένας τέτοιος έρωτας σε βοηθάει να ανακαλύψεις το Κέντρο σου…

υγ : δεν είχα πρόθεση να γράψω τέτοιο άρθρο,
αλλά ένα ξαφνικό αίτημα φιλίας
μου έδωσε την αφορμή για την έμπνευση....