Real love or scapegoat ?
Διαβάζοντας το editorial του αγαπημένου μας Στάθη απ τη lifo, με τίτλο :
To βασίλειό μου για μια ζεστή σούπα , τελειώνει το άρθρο του,
«Όπως και να το πάρεις, τα γηρατειά είναι μια συντριβή.
Σφαγείο, τα έλεγε η Μποβουάρ.
Έρημο, άλλοι….
Πώς να μη γίνεις αρχοντορεμπέτης…»
Αυτό είναι μια αφορμή πάντα για κάποιες σκέψεις…
η ηλικία πάντα αλλάζει το οπτικό πεδίο, στους ανθρώπους που έχουν μάθει να σκέφτονται και παράλληλα να νιώθουν, καθώς μεγαλώνουν…
Πάντα υπάρχει ένας λόγος που σου ξεφεύγει καθώς μεγαλώνεις,
όταν δεν σε θέλουν ούτε τα παιδιά σου…
Πιθανόν να τους εμποδίζεις την ανάπτυξη τους περαιτέρω….
πιθανόν να μην αγαπάς τόσο τον εαυτό σου, και να «κρέμεσαι» απ αυτά…
Πιθανόν να είσαι και λίγο μάγος στα μάτια τους, στο ενδεχόμενο το δικό σου,
που μπορεί να τα τρομάζει.....
Μου πήρε πολλά χρόνια για να νιώσω τι ακριβώς σημαίνει να σε κάνει το σπίτι σου, μάγο..
ή ακόμα να σε λένε μάγο οι άλλοι και οι άλλες...
πρώτιστα σε κάνει αποδιοπομπαίο τράγο, (scapegoat) και η ερμηνεία της λέξης παραπέμπει στην έννοια υπονόμευση…
Γίνεσαι υπονομευτικός, στην υπομόνευση που σου έχουν κάνει στην παιδική ηλικία.
Και θέλεις να τη ξαναζήσεις..δεν γίνεται όμως.
Για να επιβιώσεις μέσα στο οικογενειακό πεδίο μάχης θωρακίζεσαι με μια λύση που αποβλέπει στην ασφάλεια.Αλλά ασφάλεια δεν σημαίνει ότι τα μοτίβα που έχεις ζήσει υποχωρούν, αλλά έχουν εσωτερικοποιηθεί, και εκείνοι που σε μέμφονται και σε κατηγορούν σαν παιδί, τα μοτίβα τους γίνονται πιο ολοφάνερα αργότερα στη ζωή…
Γίνοντας scapegoat αυτό μπορεί να εκδηλώνεται με πολλές αλληλένδετες φάσεις :
Εαυτο-ενοχοποίηση, μίσος για τον εαυτό σου, ανεπιθύμητο συναίσθημα για το δικό σου σώμα, αναζητώντας υποκατάστατα δικαιοσύνης, σε οριακές περιπτώσεις φτάνει και σε υπέρασπιση σου από ποινικούς δικηγόρους, και ακόχα χειρότερα συναισθανόμενος υπεύθυνος για πράγματα που συνέβησαν σ αυτούς που τα ήξεραν…
Ο Jeff Brown σε μια αναφορά του για τον scapegoat, συνεχίζει τα παραπάνω πιο κάτω, και αναφέρει : όταν αισθάνεσαι υπεύθυνος ακόμα και για πράγματα που δεν συμμετείχες,ακόμα και σε αγνώστους, με τη σκέψη, « θεέ μου μπορούσα να τους σώσω», στην ουσία ανοίγεις το δρόμο να κατηγορείς τον εαυτό σου για τη δύσκολη ζωή των άλλων.
Και αυτό είναι ένα τρομακτικό βάρος, δύσκολο να το αποχωριστείς…
Και αν μεταφέρεις ένα τέτοιο βάρος, αφιέρωσε αληθινά έναν χρόνο για να κοιτάξεις πως και τι παρεμβαίνει στην καθημερινή σου ζωή, την πίστη στον εαυτό σου και τις επιλογές που κάνεις....
Γι αυτό κάλεσε όλους αυτούς που σε έχουν κατηγορήσει στο παρελθόν-κανένα παιδί δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο για την όποια δυστυχία ενός ενήλικα-και να σταθείς ιδιαίτερα σ αυτούς που συνεχίζουν να σε υπονομεύουν, να σε κάνουν scapegoat…
Αυτό το τελευταίο θέλει ιδιαίτερη προσοχή, γιατί καθώς μπορεί να μην βρίσκεις τους γονείς που στο έκαναν, μπορεί να αντλήσεις χρήσιμα συμπεράσματα απ αυτούς που συνεχίζουν να σε υπονομεύουν…
Και όπως είπαμε στην αρχή επειδή είναι ένα εσωτερικοποιημένο μοτίβο, πρέπει μεγαλώνοντας σε ηλικία να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου…
Και τότε μόνο μπορεί να σε αγαπήσουν σωστά και οι άλλοι…
Γιατί όσες δάφνες και να έχεις πάρει στα πεδία των μαχών, στο τέλος δεν θα σε θέλουν ούτε τα ίδια τα παιδιά σου, αφού δεν θα έχεις μπορέσει να αγαπήσεις τον εαυτό σου…
Όχι δεν είναι συντριβή τα γηρατειά…έτσι όπως περιγράφεται φαίνεται η τραγωδία του δράματος της «αιώνιας εφηβείας».Είναι στη φύση του ανθρώπου να ωριμάζει σύμφωνα με τους κύκλους του χρόνου, μαθαίνοντας την αγάπη για τον ίδιο του τον Εαυτό…
Άσε που οι αρχοντορεμπέτες ήταν σαν ufo στα μάτια των ρεμπετών..
γιατί είχαν πάρει μια φόρμα εναλλακτική, και την είχαν στολίσει με τον πλούτο τους και την επίδειξη της κατανάλωσης του χρήματος….
Δηλ.ότι βλέπεις σήμερα ανθρώπους, διανύοντας τη δεκαετία των 50s, να γελοιοποιούνται-όχι στους άλλους μόνο, αλλά κυρίως στον εαυτό τους, συνεχίζοντας με εμμονή το όποιο βίτσιο τους…εξαγοράζοντας το με τα χρήματα τους..καμιά αγάπη για τον εαυτό τους….
πρέπει να «κρύψουν» το πρόβλημα, γιατί τους ακουμπάει μόνο η κορυφή του παγόβουνου δηλ. η χαμένη νεότητα…
Και ένας τέτοιος άνθρωπος όσο ηλικία και να έχει γίνεται scapegoat, και τα γηρατειά γίνοται σφαγείο και έρημος..
Αλλά εάν έχει μάθει ή προσπαθεί να μάθει να αγαπάει τον εαυτό του γίνεται «μαγνήτης» για όλες και όλους…
Καλημέρααααα
Διαβάζοντας το editorial του αγαπημένου μας Στάθη απ τη lifo, με τίτλο :
To βασίλειό μου για μια ζεστή σούπα , τελειώνει το άρθρο του,
«Όπως και να το πάρεις, τα γηρατειά είναι μια συντριβή.
Σφαγείο, τα έλεγε η Μποβουάρ.
Έρημο, άλλοι….
Πώς να μη γίνεις αρχοντορεμπέτης…»
Αυτό είναι μια αφορμή πάντα για κάποιες σκέψεις…
η ηλικία πάντα αλλάζει το οπτικό πεδίο, στους ανθρώπους που έχουν μάθει να σκέφτονται και παράλληλα να νιώθουν, καθώς μεγαλώνουν…
Πάντα υπάρχει ένας λόγος που σου ξεφεύγει καθώς μεγαλώνεις,
όταν δεν σε θέλουν ούτε τα παιδιά σου…
Πιθανόν να τους εμποδίζεις την ανάπτυξη τους περαιτέρω….
πιθανόν να μην αγαπάς τόσο τον εαυτό σου, και να «κρέμεσαι» απ αυτά…
Πιθανόν να είσαι και λίγο μάγος στα μάτια τους, στο ενδεχόμενο το δικό σου,
που μπορεί να τα τρομάζει.....
Μου πήρε πολλά χρόνια για να νιώσω τι ακριβώς σημαίνει να σε κάνει το σπίτι σου, μάγο..
ή ακόμα να σε λένε μάγο οι άλλοι και οι άλλες...
πρώτιστα σε κάνει αποδιοπομπαίο τράγο, (scapegoat) και η ερμηνεία της λέξης παραπέμπει στην έννοια υπονόμευση…
Γίνεσαι υπονομευτικός, στην υπομόνευση που σου έχουν κάνει στην παιδική ηλικία.
Και θέλεις να τη ξαναζήσεις..δεν γίνεται όμως.
Για να επιβιώσεις μέσα στο οικογενειακό πεδίο μάχης θωρακίζεσαι με μια λύση που αποβλέπει στην ασφάλεια.Αλλά ασφάλεια δεν σημαίνει ότι τα μοτίβα που έχεις ζήσει υποχωρούν, αλλά έχουν εσωτερικοποιηθεί, και εκείνοι που σε μέμφονται και σε κατηγορούν σαν παιδί, τα μοτίβα τους γίνονται πιο ολοφάνερα αργότερα στη ζωή…
Γίνοντας scapegoat αυτό μπορεί να εκδηλώνεται με πολλές αλληλένδετες φάσεις :
Εαυτο-ενοχοποίηση, μίσος για τον εαυτό σου, ανεπιθύμητο συναίσθημα για το δικό σου σώμα, αναζητώντας υποκατάστατα δικαιοσύνης, σε οριακές περιπτώσεις φτάνει και σε υπέρασπιση σου από ποινικούς δικηγόρους, και ακόχα χειρότερα συναισθανόμενος υπεύθυνος για πράγματα που συνέβησαν σ αυτούς που τα ήξεραν…
Ο Jeff Brown σε μια αναφορά του για τον scapegoat, συνεχίζει τα παραπάνω πιο κάτω, και αναφέρει : όταν αισθάνεσαι υπεύθυνος ακόμα και για πράγματα που δεν συμμετείχες,ακόμα και σε αγνώστους, με τη σκέψη, « θεέ μου μπορούσα να τους σώσω», στην ουσία ανοίγεις το δρόμο να κατηγορείς τον εαυτό σου για τη δύσκολη ζωή των άλλων.
Και αυτό είναι ένα τρομακτικό βάρος, δύσκολο να το αποχωριστείς…
Και αν μεταφέρεις ένα τέτοιο βάρος, αφιέρωσε αληθινά έναν χρόνο για να κοιτάξεις πως και τι παρεμβαίνει στην καθημερινή σου ζωή, την πίστη στον εαυτό σου και τις επιλογές που κάνεις....
Γι αυτό κάλεσε όλους αυτούς που σε έχουν κατηγορήσει στο παρελθόν-κανένα παιδί δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο για την όποια δυστυχία ενός ενήλικα-και να σταθείς ιδιαίτερα σ αυτούς που συνεχίζουν να σε υπονομεύουν, να σε κάνουν scapegoat…
Αυτό το τελευταίο θέλει ιδιαίτερη προσοχή, γιατί καθώς μπορεί να μην βρίσκεις τους γονείς που στο έκαναν, μπορεί να αντλήσεις χρήσιμα συμπεράσματα απ αυτούς που συνεχίζουν να σε υπονομεύουν…
Και όπως είπαμε στην αρχή επειδή είναι ένα εσωτερικοποιημένο μοτίβο, πρέπει μεγαλώνοντας σε ηλικία να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου…
Και τότε μόνο μπορεί να σε αγαπήσουν σωστά και οι άλλοι…
Γιατί όσες δάφνες και να έχεις πάρει στα πεδία των μαχών, στο τέλος δεν θα σε θέλουν ούτε τα ίδια τα παιδιά σου, αφού δεν θα έχεις μπορέσει να αγαπήσεις τον εαυτό σου…
Όχι δεν είναι συντριβή τα γηρατειά…έτσι όπως περιγράφεται φαίνεται η τραγωδία του δράματος της «αιώνιας εφηβείας».Είναι στη φύση του ανθρώπου να ωριμάζει σύμφωνα με τους κύκλους του χρόνου, μαθαίνοντας την αγάπη για τον ίδιο του τον Εαυτό…
Άσε που οι αρχοντορεμπέτες ήταν σαν ufo στα μάτια των ρεμπετών..
γιατί είχαν πάρει μια φόρμα εναλλακτική, και την είχαν στολίσει με τον πλούτο τους και την επίδειξη της κατανάλωσης του χρήματος….
Δηλ.ότι βλέπεις σήμερα ανθρώπους, διανύοντας τη δεκαετία των 50s, να γελοιοποιούνται-όχι στους άλλους μόνο, αλλά κυρίως στον εαυτό τους, συνεχίζοντας με εμμονή το όποιο βίτσιο τους…εξαγοράζοντας το με τα χρήματα τους..καμιά αγάπη για τον εαυτό τους….
πρέπει να «κρύψουν» το πρόβλημα, γιατί τους ακουμπάει μόνο η κορυφή του παγόβουνου δηλ. η χαμένη νεότητα…
Και ένας τέτοιος άνθρωπος όσο ηλικία και να έχει γίνεται scapegoat, και τα γηρατειά γίνοται σφαγείο και έρημος..
Αλλά εάν έχει μάθει ή προσπαθεί να μάθει να αγαπάει τον εαυτό του γίνεται «μαγνήτης» για όλες και όλους…
Καλημέρααααα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου