Κύμα το κύμα, φιλί το φιλί, στων οριζόντων τη σιωπή...
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εαν εξαιρέσω τα χρόνια που ήμουνα σε σχέση στο γάμο μου, 1986-2000, στα υπόλοιπα καλοκαίρια ήμουνα συνεχώς ερωτευμένος...
δεν υπήρχε καλοκαίρι που να μην ήμουνα κολλημένος με κάποια. σε τέτοιο σημείο που το κάθε μέρος το είχα ταυτίσει με τη συγκεκριμένη κοπέλα.Ρόδος για παράδειγμα Κατερίνα (1984)- με είχε χάσει ο φίλος μου που με φιλοξενούσε, γιατί με είχε "κρύψει" σπίτι της αυτή.
Ή αυτά τα υπέροχα Χανιά, ποτέ δεν πρόλαβα να τα δώ μέρα...απ τα πολλά ξενύχτια που έκανα με τη Χριστίνα, γιατί μπορούσε να βγεί μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, κοιμίζοντας το σόι της πρώτα...έτσι πήγαινα για μπάνιο στη θάλασσα μετά τις 5 το απόγευμα....
Βέβαια "περί ορέξεως κολοκυθόπιττα" για το καλοκαιρινό πρόγραμμα του καθενός ή της καθεμιάς, αλλά εαν τύχει και δεν περνάτε καλά, δεν θα σας πω, κοιτάχτε εμένα που "φυλάω την Αθήνα" για να παρηγοριά ότι είστε καλύτερα εκεί που είστε αλλά βρείτε κάποιον ή κάποια να ερωτευτείτε και θα δείτε για πότε αποκτάει νόημα το καλοκαίρι σας....
Το τραγουδάκι αυτό άκουγα όταν "βγήκα" στην Εθνική, με μετρημένες στα δάχτυλα του χεριού μου η οδήγηση του αυτοκινήτου, πηγαίνοντας να συναντήσω την καψούρα μου των 00s....και άντε να πιστέψει αυτή οτι εγώ στην ουσία δεν οδηγούσα....
Σ' έναν αόρατο ωκεανό,
μέσα στα ρεύματα σ' ακολουθώ...
Κύμα το κύμα, φιλί το φιλί,
στων οριζόντων τη σιωπή...
Κι ύστερα χάνεσαι στους Τροπικούς,
λύνεις ανέμους, του Αιόλου τους ασκούς...
Κι όταν στο σώμα ξυπνά η αφή,
πια δεν υπάρχει επιστροφή...
Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς,
κανείς δεν ξέρει που γυρνάς...
Κι απ' τους ανέμους της καρδιάς
κανένας δε σου μοιάζει...
Γιατί είσαι κύμα που κυλά,
Μοίρα μποέμισσα καρδιά...
Μ' απ' όσα μου 'δωσες κλειδιά
κανένα δεν ταιριάζει...
Έρχεσαι, φεύγεις, πέφτεις στο φως,
σαν τη βαρκούλα που τη σέρνει ο καιρός...
Ίσια στο μάτι του κατακλυσμού,
στις Συμπληγάδες τ' ουρανού...
Σώμα απ' το σώμα σου είμαι και 'γώ,
μια πεταλούδα μέσα στον ωκεανό...
Κάτω απ' τον ίλιγγο των αστεριών,
μέσα στους κήπους των βυθών...
Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς,
κανείς δεν ξέρει που γυρνάς...
Κι απ' τους ανέμους της καρδιάς
κανένας δε σου μοιάζει...
Γιατί είσαι κύμα που κυλά,
Μοίρα μποέμισσα καρδιά...
Μ' απ' όσα μου 'δωσες κλειδιά
κανένα δεν ταιριάζει...
Πάει με espresso, καρπούζι, κεράσια,
κόκκινο κρασί
και με πολλά φιλιά στο στόμα
στην/στον αγαπημένο σας....
όνειρα γλυκά...
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εαν εξαιρέσω τα χρόνια που ήμουνα σε σχέση στο γάμο μου, 1986-2000, στα υπόλοιπα καλοκαίρια ήμουνα συνεχώς ερωτευμένος...
δεν υπήρχε καλοκαίρι που να μην ήμουνα κολλημένος με κάποια. σε τέτοιο σημείο που το κάθε μέρος το είχα ταυτίσει με τη συγκεκριμένη κοπέλα.Ρόδος για παράδειγμα Κατερίνα (1984)- με είχε χάσει ο φίλος μου που με φιλοξενούσε, γιατί με είχε "κρύψει" σπίτι της αυτή.
Ή αυτά τα υπέροχα Χανιά, ποτέ δεν πρόλαβα να τα δώ μέρα...απ τα πολλά ξενύχτια που έκανα με τη Χριστίνα, γιατί μπορούσε να βγεί μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, κοιμίζοντας το σόι της πρώτα...έτσι πήγαινα για μπάνιο στη θάλασσα μετά τις 5 το απόγευμα....
Βέβαια "περί ορέξεως κολοκυθόπιττα" για το καλοκαιρινό πρόγραμμα του καθενός ή της καθεμιάς, αλλά εαν τύχει και δεν περνάτε καλά, δεν θα σας πω, κοιτάχτε εμένα που "φυλάω την Αθήνα" για να παρηγοριά ότι είστε καλύτερα εκεί που είστε αλλά βρείτε κάποιον ή κάποια να ερωτευτείτε και θα δείτε για πότε αποκτάει νόημα το καλοκαίρι σας....
Το τραγουδάκι αυτό άκουγα όταν "βγήκα" στην Εθνική, με μετρημένες στα δάχτυλα του χεριού μου η οδήγηση του αυτοκινήτου, πηγαίνοντας να συναντήσω την καψούρα μου των 00s....και άντε να πιστέψει αυτή οτι εγώ στην ουσία δεν οδηγούσα....
Σ' έναν αόρατο ωκεανό,
μέσα στα ρεύματα σ' ακολουθώ...
Κύμα το κύμα, φιλί το φιλί,
στων οριζόντων τη σιωπή...
Κι ύστερα χάνεσαι στους Τροπικούς,
λύνεις ανέμους, του Αιόλου τους ασκούς...
Κι όταν στο σώμα ξυπνά η αφή,
πια δεν υπάρχει επιστροφή...
Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς,
κανείς δεν ξέρει που γυρνάς...
Κι απ' τους ανέμους της καρδιάς
κανένας δε σου μοιάζει...
Γιατί είσαι κύμα που κυλά,
Μοίρα μποέμισσα καρδιά...
Μ' απ' όσα μου 'δωσες κλειδιά
κανένα δεν ταιριάζει...
Έρχεσαι, φεύγεις, πέφτεις στο φως,
σαν τη βαρκούλα που τη σέρνει ο καιρός...
Ίσια στο μάτι του κατακλυσμού,
στις Συμπληγάδες τ' ουρανού...
Σώμα απ' το σώμα σου είμαι και 'γώ,
μια πεταλούδα μέσα στον ωκεανό...
Κάτω απ' τον ίλιγγο των αστεριών,
μέσα στους κήπους των βυθών...
Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς,
κανείς δεν ξέρει που γυρνάς...
Κι απ' τους ανέμους της καρδιάς
κανένας δε σου μοιάζει...
Γιατί είσαι κύμα που κυλά,
Μοίρα μποέμισσα καρδιά...
Μ' απ' όσα μου 'δωσες κλειδιά
κανένα δεν ταιριάζει...
Πάει με espresso, καρπούζι, κεράσια,
κόκκινο κρασί
και με πολλά φιλιά στο στόμα
στην/στον αγαπημένο σας....
όνειρα γλυκά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου