η γεύση απ το φιλί σου ....

...πάντα μου άρεσαν τα κορίτσια και τα χαμόγελα τους...
εαν θέλεις να διακρίνεις την ίδια την Αφροδίτη, κάνε μια γυναίκα να νιώσει κορίτσι...
κάνε ένα κορίτσι να χαμογελάσει...
και αυτή θα σου χαρίσει το δικό της χαλκό ...
τη γεύση που έχουν τα φιλιά της...
που είναι η βάση του μαγνητισμού της....
που παίρνει μπρος ο δικός σου ηλεκτρισμός...

...αλλά αυτές που μου άρεσαν, δεν άρεσαν σε κανέναν απ τους υπόλοιπους....
και τις ανέβαζα και τις ανέβαζα τόσο ψηλά...
όσο άντεχαν να πετάξουν...
και άλλες έπεφταν επειδή δεν άντεχαν να είναι τόσο ψηλά...
και άλλες επειδή ξαφνικά ανεκάλυπταν ότι αρέσουν τόσο πολυ και στους άλλους...
και μ αφηναν να πάνε με τους άλλους...
και γύρναγαν τόσο γρήγορα πίσω...
γιατί ειχαν τα δικά μου φτερά....

Γιατί του Δαίδαλου είναι η τέχνη που βρέθηκε στου Μίνωα τα παλάτια,
αλλά του Ικαρου είναι η πτώση....
γιατί δεν μπορείς να πας πιο ψηλά, απόσο αντέχεις
εκτός και αν έχεις τα φτερά του Έρωτα....
του γιού της Αφροδίτης....
και τα έχεις φορέσει στης Αριάδνης με φιλιά
για να μπορέσει να πετάξει.....

 

Καλημέρααααααααααα