The Symbolic and the Real : γονεις και παιδιά, παιδιά και γονεις…

Chocolate Distance - Mr. Urbs' Hot Chocolate Mix The Symbolic and the Real : γονεις και παιδιά, παιδιά και γονεις… Υπάρχουν τρια είδη γονιών : Αυτοί που προετοιμάζουν τα παιδιά τους, να είναι δυνατά μέσα στην κοινωνική ομάδα που θα μετακινηθούν συνήθως εις βάρος των πιο προσωπικών τους αναγκών.Καρατομίζοντας χωρίς να το καταλαβαίνουν βασικά χαρακτηριστικά των παιδιών τους… Αυτοί που κάνουν τα παιδιά τους αρπακτικά και άγρια θηρία, μανούλες να ικανοποιούν την party τους, με δείγματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς… που τα δικαιούνται όλα χωρίς την καταβολή του ανάλογου μεριδίου στην ομάδα που φλερτάρουν να παρουν τα αγαθά της… Η Τρίτη κατηγορία τα εγκαταλείπει στο έλεος τους…και μεγαλώνουν μόνα τους… Όπως και να έχει και οι τρεις κατηγορίες, όπως έχει αποδείξει η θεραπευτική εμπειρία των τελευταίων ετών, εισέρχονται αργά η γρήγορα στην ενηλικίωση τους, στη θεραπευτική μετακίνηση. (ψυχολογική συμπαράσταση-ψυχανάλυση-αστρολογία και άλλες εναλλακτικές θεραπείες).. Όλοι και όλες ψάχνουν το τραύμα που δημιούργησε την ανεπάρκεια… Ο Θαυμάσιος Jeff Brown : Μας μιλάει απ την εμπειρία του, ότι η Θεραπευτική μετακίνηση απ την άλλη, τοποθετεί πολλή έμφαση στην κατάχρηση, όταν η αναφορά της είναι γύρω από ένα τραύμα που έχει καθορίσει πολλά σε μια συμπεριφορά.... Αυτό όμως που συχνά, λείπει είναι ένας διάλογος σχετικά με τον τραυματική φύση της παραμέλησης. Αλλά και η κατάχρηση και η παραμέληση μπορεί να έχουν μια τραυματική επίπτωση στο δέκτη που θα εμποδίζει τις αναπτυξιακές διεργασίεςτου. Όταν ενός παιδιού αγνοούνται οι ανάγκες, και η παρουσία του αγνοείται συχνά, αυτά θα βιώνουν την παραμέληση σαν ένα τραύμα. Χωρίς εργαλεία, το συναίσθημα του,πως να καταλάβει ότι η παραμέληση απ τον γονέα είναι σε συνάρτηση με τους στόχους και τις προκλήσεις του, έτσι το παιδί έχει την τάση να υποθέτει ότι παραμελείται επειδή είναι ανάξιο της προσοχής και της αγάπης απ το γονέα του : «εάν ο γονέας δεν με προσέξει , αν η μητρική μου φροντίδα, δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες μου, εγώ «πρέπει» να είμαι ανεπιθύμητη/ος σ αυτόν τον πλανήτη.» Και εάν αυτή η εσωτερίκευση διαρκεί μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό μπορεί να παγιωθεί μέσα σε έναν ιστό μίσους για τον εαυτό του που θα είναι δύσκολο να ξεπεραστεί. Και ακόμα πιο δύσκολο να πιστέψει κανείς σε μια εμφυτης μας μεγαλοπρέπεια, αν συνεχίσουμε την πεποίθηση ότι είμαστε ανάξιοι της αγάπης. Και σαν αντίδοτο οι νευρώσεις που έχουν δημιουργηθεί βρίσκουν διέξοδο στο glamorous και τις αυταπάτες του.. Μπορούμε να αρχίσουμε να υφάνουμε μια βαθύτερη κατανόηση της παραμέλησης και στην κατανόηση του τραύματος. Αν θέλουμε παιδιά να πιστεύουν στην αξία τους, πρέπει να τους το υπενθυμίζουμε αυτό, και να το προσαρμόζουμε στις ανάγκες τους. Ακόμη και ένα σχόλιο όπως «Λυπάμαι που δεν ήμουν και τόσο προσεκτικός, τον τελευταίο καιρό σε σένα παιδί μου - είμαι λίγο συγκλονισμένος – σε παρακαλώ μην το πάρεις και τόσο προσωπικά» μπορεί να κάνει τη μεγάλη διαφορά. Και λίγη προσοχή σ αυτό χρειάζεται περισσότερο για να ανοίξει ο δρόμος τους...