solaris

"Αρμονία αφανής φανερής κρείτων εστί" (Ηράκλειτος) Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι (4 Απριλίου 1932 Ζαβράγιε, Ρωσία – 29 Δεκεμβρίου 1986, Γαλλία) αναφορά σε ένα βιβλίο-ταινία σταθμό. Σολάρις (1972), σκηνοθεσία Α. Ταρκόφσκι, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στάνισλαβ Λεμ (12 Σεπτεμβρίου 1921, Λβιβ Πολωνία – Κρακοβία 26 Σεπτεμβρίου 2006). Στην ταινία παρουσιάζονται τα μέλη μιας διαστημικής αποστολής που παρακολουθούν τον εξω-ηλιακό πλανήτη Solaris από ένα διαστημικό σταθμό. Ο πλανήτης αποτελείται μόνο από νερό, ένας απέραντος ωκεανός που διαθέτει νοημοσύνη –ένα γιγαντιαίων διαστάσεων «πλάσμα», μια εξελιγμένη οργανική οντότητα αγνώστων προθέσεων απέναντι στο ανθρώπινο είδος. Για χρόνια όλες οι προσπάθειες επαφής μαζί του έχουν αποτύχει. Ο ωκεανός μοιάζει να μας αγνοεί. Ο αστροναύτης Κρις Κέλβιν καταφθάνει στον διαστημικό σταθμό όπου βρίσκει τον επιστήμονα μέντορα του νεκρό και τους άλλους δύο μισοτρελαμένους. Ξαφνικά ο ωκεανός έχει αποφασίζει να ασχοληθεί πειραματιζόμενος μαζί μας. Εισχωρεί στο μυαλό μας, αντλεί υλικό από τα όνειρά μας, τις φοβίες και τις ενοχές μας. Τις μορφοποιεί και μας τις … ξανασερβίρει. «Ανασταίνει» τη νεαρή γυναίκα του Κέλβιν τη Χάρει, που είχε αυτοκτονήσει 10 χρόνια πριν. Σε κάθε απόπειρα του Κέλβιν να απαλλαγεί από το αντίγραφο, αυτό επιστρέφει πιο ενδυναμωμένο και βελτιωμένο από πριν. Ο ωκεανός δεν χρησιμοποιεί μόνο το 2% των συνειδητών αναμνήσεων του ανθρώπινου εγκεφάλου αλλά και το υπόλοιπο 98% του ασυνείδητου. Μακριά από τη Γη και τους υπόλοιπους ανθρώπους, έχοντας μια δεύτερη ευκαιρία, πόσο μπορούμε να συζήσουμε με παρόμοιους επισκέπτες; Μήπως τελικά ο Σολάρις δεν είναι παρά ένας ατελής θεός, ένας θεός σε φάση ανάπτυξης που μαθαίνει από τα λάθη του πειραματιζόμενος πάνω μας; Κι ο Κέλβιν που αποφασίζει να παραμείνει τελικά στον πλανήτη, με την ελπίδα της επιστροφής της Χάρει, επιμένοντας να πιστεύει ότι δεν έχει παρέλθει η εποχή των αμείλικτων θαυμάτων; (Finis vitae sed non amoris – Το τέλος της ζωής αλλά όχι της αγάπης) Για τον Λεμ το ίδιο κάνουμε κι εμείς σαν μαθητευόμενοι μάγοι του Διαστήματος «Ξεκινάμε για το Διάστημα έτοιμοι για όλα: για τη μοναξιά, για τις κακουχίες, για την εξάντληση και τον θάνατο. Αν και η ταπεινοφροσύνη δεν μας επιτρέπει να το δηλώσουμε, κατά κανόνα έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Κι όμως, αν το εξετάσουμε πιο προσεχτικά, όλος αυτός ο ενθουσιασμός μας είναι κάλπικος και υποκριτικός. Δεν θέλουμε να κατακτήσουμε το Σύμπαν, θέλουμε να επεκτείνουμε τα σύνορα της Γης μέχρι τα όρια του Σύμπαντος(…) Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους. Καθρέφτες χρειαζόμαστε. Πρέπει πρώτα να εξερευνήσουμε το δικό μας λαβύρινθο, με τους σκοτεινούς διαδρόμους και τα μυστικά δωμάτια, να ανοίξουμε πόρτες που οι ίδιοι έχουμε κλειδαμπαρώσει. Με λίγα λόγια, ο δικός μας κόσμος είναι αρκετός, δεν μπορούμε όμως να τον δεχθούμε ως έχει.» (απ το wall του φίλου μου Ηλία Λυμπερόπουλου) .... Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους. Καθρέφτες χρειαζόμαστε...... Γι αυτό είναι μαγεία ο καθρέφτης....... Γι αυτό ο Κρόνος δοκιμάζει την ικανότητα μας συνειδητά να καταλάβουμε ποιές ασυνείδητες πεποιθήσεις γύρω απ την πραγματικότητα δημιουργούνται... ( Edmond Wollmann) Γι αυτό, υπάρχει η αναγνώριση ότι τα όρια είναι απλά ορθολογιστικές εξηγήσεις, ένας αμυντικός μηχανισμός στην απειλή των αγαπημένων σου παραισθήσεων ή υποθέσεων που ταρακουνούνται συγκλονιστικά απ τους άνετους σου εφησυχασμούς ....... It’s a Reflektor It’s just a Reflektor Just a Reflektor Will I see you on the other side? It’s just a Reflektor Will I see you on the other side? We all got things to hide It’s just a Reflektor Will I see you on the other side? :) ♥