Eclipses period in axis Leo-Aquarius : The Moon and the Melodies

Be able to feel <3 because i wear your ring <3 You don't feel damned between the sunrise and sunset You're damned well panicky, I know the rainy days Please them or run on the turf... You could be raising money with your momma You might be showing you're round And dressed up with kid.. Take a toast to that, imbibe, you're alone... "Men are so nice (Lays can be) Roses may fly Men are so useful He's a flirt (Men are so useful) Reflection beauty Men are so nice He pleases me fine (Reflection beauty) Men are so useful" (Be able to feel) Don't feel damned between the sunrise and sunset You're damned well panicky, I know the rainy days Please them or run on the turf (You could be) You could be raising money with your momma (You could be) You might be showing you're round And dressed up with kid Take a toast to that, imbibe, you're alone Men are so nice (Lays can be) He pleases me fine Men are so useful He's a flirt (Men are so useful) Reflection beauty Men are so nice He pleases me fine (Reflection beauty) Men are so useful Beautiful hands us no way lies a means of love On sounds and guard the stone, and bed had a law Answers written and I reason In the reign of sex, blown more than it's pleased to be He's a beauty affection, oh Beautiful hands us no way lies a means of love (Men are so nice) On sounds and guard the stone, and bed had a law (He pleases me fine) (Fine, fine, fine, fine) (Fine, fine, fine, fine) Answers written and I reason (He pleases me fine) (Fine, fine, fine, fine) (Fine, fine, fine, fine) In the reign of sex, blown more than it's pleased to be He's a beauty affection, oh..... καλημερααα και blessings για την πανεμορφη full moon <3 υγ1 : cocteau twins : the beauty της γλωσσολαλιάς.... δεν τους έχω δεί ποτέ μου live....και είναι απ τα μεγαλύτερα παράπονα μου.. απ την άλλη τους μάθαινα στην tutor μου, την Fiona, που ήταν απ τη Σκωτία... η γλωσσολαλιά της Elizabeth Frazer δημιουργεί μια φαντασμαγορία ενός παραμυθιού που ανοίγει τη ψυχή μιας αισθητικής μέχρις τα πέρατα της οικουμένης.... το μπάσο του Robin σκάβει να βγάλει προς τα έξω και τα υπόλοιπα φαντάσματα να λάβουν μέρος στο party... δεν ξέρω τι σας αρέσει απ τους Cocteau Twins ... ειλικρινά απ την πρώτη φορά που τους άκουσα στα 1981, δεν μπόρεσα να ξεπεράσω και να απομυθοποιήσω όλη αυτή την αισθητική... γιατί η γλώσσα του τραγουδιού εδώ σε επαναπροσανατολίζει για άλλες διαστάσεις. Και γιατί η Γλωσσολαλιά ή γλωσσολαλιάς είναι το ρευστό vocalizing, και πολλές φορές ο τρόπος που γράφω, ασύντακτος, χωρίς να φαίνεται καμιά συνοχή, επίτηδες για να νιώθετε περισσότερο, παρά να σκέφτεστε αυτά που διαβάζετε. η γλωσσολαλιά το ρευστό vocalizing, είναι μια ομιλία με συλλαβές που εύκολα στερούνται κάθε νοούμενης έννοιας, και σε κάποιες ορισμένες περιπτώσεις είναι μέρος μιας θρησκευτικής πρακτικής. Η σημασία της γλωσσολαλιάς ποικίλει σε πλαίσιο, με μερικούς υποστηρικτές να τη θεωρούν ως ένα κομμάτι μιας ιερής γλώσσας, και πιο περίοπτη θέση έχει μέσα στους Πεντηκοστιανούς,χριστιανική αίρεση, αφού θεωρούν αυτή την κατάσταση σαν μια κατάληψη του πνεύματος. Και σαν αιρετικός γνήσιος που είμαι, έχω ψάξει όλες τις αιρέσεις για να μπορέσω να βρώ και να δώσω σχήμα στις αλχημείες μου.... και μια απ αυτές είναι της γλωσσολαλιάς..... Και στη γλωσσολαλιά, το πιο περίεργο είναι ότι στον κάθε ακροατή φαίνεται όλο αυτό τόσο οικείο, που δεν αντιδράει.... Θυμάμαι ενα απ τα μαγικά που μου είχε πει η Θοδώρα η Ντάκου, ήταν να πάρω ένα λεξικό και να προφέρω μ αυτό τον τρόπο, όσο μπορούσα λέξεις όσο το δυνατόν πιο άγνωστες.... και κατάφερα να είμαι για πάντα ασύνταχτος.... αλλά οι δονήσεις των λέξεων μου να δημιουργούν περισσότερο συναίσθημα..... συνεπώς η γλωσσολαλιά είναι μια μορφή μαγείας, που έχει σαν σκοπό να περάσει το πνεύμα των θεών μέσα σου, με σκοπό να σου κάνει ένα delete στα παλιά σου αρχεία..... αντίθετα με τα Σανσκριτικά που σκοπό έχουν να σε κάνουν να υποταχθείς στις επιθυμίες της άλλης πλευράς..... αλλά αυτά είναι για τη Madonna ...και τους χορούς της...<3 υγ2: Midpoint of winter : Carolyn`s finger.... πάντα σας έχω εξομολογηθεί απο εδώ, ότι η Elizabeth Frazer υπήρξε η έκφραση της ξωτικής μου anima, όχι γιατί μόνο η "γλωσσολαλιά της" μου θύμιζε, τις ροζ αναγεννησιακές ανταύγειες απ τα μοιρολόγια της γιαγιάς μου,αλλά κυρίως γιατί έδινε έκφραση στον έρωτα της φθινοπωρινής και χειμερινης σονάτας... γιατί η φωνή αυτή κόλλαγε και κολλάει κυλώντας με το δάκρυ του αιώνα Στο σώμα μιας σπαταλημένης γης, Ανύμφευτης, γεμάτη απ τα όμορφα χρώματα των φύλλων των δέντρων που έχουν πέσει στη γή... Θα ξυπνάει ο πρώτος έρωτας Με κλάματα μωρού που βγάζει Τα πρώτα του φτερά Κι από την άκρη του χρόνου Θα σηκώνεται αργά Ένας....Καινούργιος όμορφος κόσμος…. δεν έχεις παρά να πιάσεις τα μικρά δακτυλάκια του μικρού αυτού έρωτα, ντυμένος με τα αιθέρια φωνητικά της Liz..... Μεσοδιαστημα του Χειμωνα : και μπορούμε να αγαπάμε ακόμα τόσο θερμά.... <3

Edit