mercury retrograde-chiron stationary : generations of love
...είναι περίεργο μερικές φορές το συναίσθημα που σου "βγάζει" κάποια περιοχή στην οποία έχεις μείνει για πολλά χρόνια...
χθες το βράδυ βρέθηκα στο Παγκράτι, εκεί που "σύχναζα" για πολύ καιρό, ιδίως early 80s...
Λέντζος σήμερα δεν υπάρχει, αλλά ΑΤΤΙΚΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ και Eurobank....
Μετά τα επαγγελματικά μου ραντεβού, άφησα κάπου το αυτοκίνητο, και άρχισα να κάνω βόλτες στους δρόμους, που κάποτε τα κορίτσια αυτής της περιοχής με έκαναν να νιώθω σαν rock star....
Και η πλάκα ήταν ότι απ τη Ν.Σμύρνη και την Καλλιθέα που είχα έλθει, ήμουνα με επιδόσεις επιτυχίας πολύ κάτω του μετρίου....
άρχισα απο πολύ νωρίς να υποψιάζομαι κάτι απ την ψυχολογία του χώρου και τα wipes του....
η Θ.Ντάκου μου είχε πεί ότι εκεί κοντά στο Mets, ήμουνα κάποιος Ιεροφάντης και ξεκινούσα τα Ελευσίνια Μυστήρια....
αλλά αυτές τις εξηγήσεις όσο αγάπη και να μου είχε, κάπου έχανα τη συνέχεια....
γιατί όσο και περίεργα συναισθήματα, ξωτικές αύρες να βλέπουν επάνω μου, οι άνθρωποι, εγώ στην ουσία είμαι ένα τόσο πειθαρχημένο άτομο μέσα μου, που δεν ξεκολλάω καθόλου όσο και αν η σαγήνη των εξωτερικών ερεθισμάτων με προκαλεί.....
καλόγερος λέω εγώ, γκουρού με λέει η φιλενάδα μου
ήταν το παράπονο και της μητέρας μου...
έφευγα απο κοντά της ...
το παράπονο με όσες ήμουνα μαζί τους....
δεν μπορούσα για πολύ....
ακολουθούσα την εσωτερική μου φωνή...
και ναι με οδηγούσε σε μοναχικές καταστάσεις....
ένας καλόγερος που κυνηγούσε ένα όραμα....
είναι θαύμα πως έκανα οικογένεια....
όσο την έκανα....
όμως βυθισμένος σε σκέψεις και συναισθήματα διεπίστωσα ότι εκείνη η πορεία μου στην εξατομίκευση, να είμαι μόνο εγώ .....
πάντα είχε διακοπές...
με έκοψε ο ΟΤΕ, με την μετάθεση μου στην Αμοργό.....
αφού πριν την είχα κοπανήσει απ το πατρικό μου σπίτι....
και εκει έκανα οικογένεια μαζί με ένα απ τα πιο όμορφα κορίτσια της εποχής...
γιατί δεν έψαχνα συναισθήματα, αλλά μόνο ομορφιά....
τα συναισθήματα τα είχα εγώ...
αλλά η ομορφιά είναι το πιο τρομακτικό πράγμα....
να το ξέρετε ...
και όποιος κυνηγάει να την κατακτήσει
έχει ανοίξει την πόρτα να βγεί όλος ο Δαίμονος έξω ...
όποιος θέλει τέτοιου είδους ομορφιά
ο ερωτας του είναι μόνο παιγνίδια δύναμης
ο ρομαντισμός μένει για τα arlekin.....
και αφού ξαναγύρισα απ τις Κυκλάδες με οικογένεια και παιδί....
ξανάρχισα την πορεία προς την εξατομίκευση...
πάλι στο Παγκράτι ....
αλλά στα τέλη των 90s και early 00s, πάλι με σταμάτησαν ....
το διαζύγιο, η δουλειά...ό
λοι και όλες ήθελαν να ζήσουν το μαγικό κόσμο του να είναι οι εαυτοί τους...
σκέψου πόσο παρακολουθούσαν τον τρόπο ζωής μου....
σκέψου πόσο ζούσαν μέσα απο μένα...
Και έτσι βρέθηκα στο Γαλάτσι, με την κόρη μου αντι στη Μύκονο που λογάριαζα...
Και τότε το Γαλάτσι ήταν χωριό....
και εγώ τα έχασα με τον μικροαστισμό του...
και ένιωθα σαν την Μ.Κοντού σε ελληνικές ταινίες που ήθελαν να τη φάνε όλοι οι άντρες σαν ζωντοχήρα που ήταν, και οι γυναίκες να τη ξεμαλλιάσουν....
μόνο που άλλαζαν οι ρόλοι στα φύλα....
Το Γαλάτσι με βοήθησε κοινωνικά,
αλλά σταμάτησε τελείως τη συναισθηματική μου ζωή....
είμαι για πάντα μόνος μου...
ίσως αυτό να ήθελα,
κατά βάθος και να μην τολμούσα να το παραδεχτώ....
τώρα δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα είμαι με κάποια....
Και τώρα κλείνοντας οι κύκλοι μιας ζωής, στο τέλος του χρόνου θα είμαι συνταξιούχος ...
δεν ξέρω που θα μείνω...
που θα πάω...
το Παγκράτι δεν έχει καμιά σχέση με τις αναμνήσεις μου-
πως έμενα Θεέ μου εκεί....
πως με φρικάρει τόσο πολύ το παρελθόν...
νομίζω ότι έζησα τη ζωή κάποιου άλλου και τώρα μπήκα στην εφηβεία...
τι ζωή και αυτή σκεφτόμουν, όταν ήμουνα ελεύθερος να νοσταλώ την πιο κλειστή αγκαλιά σου,
και όταν ήμουνα στην αγκαλιά σου να νοσταλγώ την πιο τέλεια ελευθερία μου...
αλλά καθώς περπάταγα στους ερημικούς του δρόμους και ήμουνα κομμάτια,
αλλά ελεύθερος και ανάλαφρος
συνειδητοποίησα τα λόγια του πιο αγαπημένου μου συγγραφέα Albert Camus....: Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας που αντιμετώπισα στην ζωή μου απ τους ανθρώπους που συναναστράφηκα,
και μέσα εκεί βρίσκεται και η οικογένεια μου,
ήταν η λύσσα και η ποταπή τους επιθυμία να με δούνε να υποκύπτω,
γιατί ήμουνα αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που τους συνέθλιβε......
αυτό ακριβώς : όλη η ζωή μου στάθηκε σ αυτό....
οι ματιές τους ήταν μπροστά μου και μου το επιβεβαίωναν ....
Υπομονή George μου....τέσσερις μήνες έμειναν....
θα είμαι τέλειος ελεύθερος απόλες,
απόλους και απόλα ...
τι σημασία έχει που θα μένω.....
και τι θα κάνω....
άλλωστε η τέχνη μου είναι να μιλάω με τη Ψυχή..... :
και αυτή δεν έχει ούτε μέρος ούτε χρόνο.....
και μ αυτές τις σκέψεις άρχισα να "μιλάω" με τον εαυτό μου
σαν γνήσιος αλχημιστής αλλά η δική μου αφέλεια είναι ότι είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος, η χύτρα του Οβελίξ.... : μην αφήσετε την ευκαιρία να "πάει χαμένη" για τη θεραπεία...οι άνθρωποι που μπαίνουν τέτοιες μέρες στη ζωή σας,
είναι πονεμένοι άνθρωποι,
άνθρωποι που θέλουν να μιλήσουν οι πληγές τους με τις δικές σας...
και αυτό τέτοιες μέρες είναι πολύ ερωτικό,
πολύ σεξουαλικό κάποιες άλλες φορές...
η θεραπεία της ψυχής μας περνάει απ τον πόνο, και αν δεν έχουμε πονέσει
κοινά με κάποιον/α δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθείς στο κρεβάτι στην αγκαλιά της/του....
εκτός και αν είσαι glamorous,
αλλά οι πραγματικά όμορφοι άνθρωποι δεν είναι glamorous ...
μια γνωριμία, μια βόλτα με τέτοιους ανθρώπους ανοίγει το δρόμο για πολύ ανθρώπινες επαφές, που μπορεί να στηριχτούν στην αγάπη, αφού η αγάπη προυποθέτει αληθινή compassion...
απ την άλλη η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Χείρωνας που είναι stationary, δεν έχει να κάνει με τη "χυλόπιτα" που νιώσατε ότι έχετε "φάει"...
αλλά έχει να κάνει με new age movement.
δηλ.Εμφανίζεται για να φανερώσει ένα κρίσιμο σημείο στην προσωπική μας ιστορία, απ την οποία άτυχα δεν υπάρχει επιστροφή σε κάτι...
συνεπώς ότι γίνεται τέτοιες μέρες είναι βαθιά ειλικρινές...
κάτι τελειώνει για πάντα, αλλά κάτι ακόμα παίρνει συμμετοχή στο κατάλληλο μέρος στη ζωή σας.
Γιατί ο Χείρωνας είναι αμφότερα το κλειδί και η πόρτα στο μέλλον αλλά και το κλείδωμα του παρελθόντος,
όπως ακριβώς τελειώνει η παιδική ηλικία με την εμφάνιση της εφηβείας.
Ουσιαστικά οι έννοιες του θα βρίσκονται σε σύνθεση μέσα σε ένα συνεκτικό σύνολο.
μην τα ξεχάσετε, όμως γιατί το αναισθητικό της πλάνης σε λίγες μέρες θα "χαιδεύει" πάλι την πληγή, για να χάσετε τον προσανατολισμό.
Μια πόρτα θα ανοίξει και μια άλλη θα κλείσει οριστικά...
δεν γίνονται όλα μαζί...
γι αυτό ότι σας πικράνει δεν πρόκειται να εμφανιστεί ποτέ και να σας "χαιδέψει" ...
εσείς δεν θα το αντέχετε...
Τώρα οφείλετε να δείτε ποιές είναι εκείνες οι πόρτες που θα παραμείνουν ανοιχτές στη ζωή σας, για να την κάνουν πιο αποτελεσματική, πετώντας απο επάνω σας τα βαρύδια της αφέλειας σας....
και ακόμα χειρότερα των φαντασιώσεων σας....και των δικών μας επίσης....
κάθε συνέχεια επάνω σ αυτές σημαίνει ή οτι θέλετε το κακό των εαυτών σας ή των άλλων ή και τα δύο μαζί....
όμως αυτοί που είναι δίπλα σας ...
σας αγαπάνε, και σας πονάνε ειλικρινά....
ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΥΤΌ.....
ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑΑΑΑΑ
...είναι περίεργο μερικές φορές το συναίσθημα που σου "βγάζει" κάποια περιοχή στην οποία έχεις μείνει για πολλά χρόνια...
χθες το βράδυ βρέθηκα στο Παγκράτι, εκεί που "σύχναζα" για πολύ καιρό, ιδίως early 80s...
Λέντζος σήμερα δεν υπάρχει, αλλά ΑΤΤΙΚΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ και Eurobank....
Μετά τα επαγγελματικά μου ραντεβού, άφησα κάπου το αυτοκίνητο, και άρχισα να κάνω βόλτες στους δρόμους, που κάποτε τα κορίτσια αυτής της περιοχής με έκαναν να νιώθω σαν rock star....
Και η πλάκα ήταν ότι απ τη Ν.Σμύρνη και την Καλλιθέα που είχα έλθει, ήμουνα με επιδόσεις επιτυχίας πολύ κάτω του μετρίου....
άρχισα απο πολύ νωρίς να υποψιάζομαι κάτι απ την ψυχολογία του χώρου και τα wipes του....
η Θ.Ντάκου μου είχε πεί ότι εκεί κοντά στο Mets, ήμουνα κάποιος Ιεροφάντης και ξεκινούσα τα Ελευσίνια Μυστήρια....
αλλά αυτές τις εξηγήσεις όσο αγάπη και να μου είχε, κάπου έχανα τη συνέχεια....
γιατί όσο και περίεργα συναισθήματα, ξωτικές αύρες να βλέπουν επάνω μου, οι άνθρωποι, εγώ στην ουσία είμαι ένα τόσο πειθαρχημένο άτομο μέσα μου, που δεν ξεκολλάω καθόλου όσο και αν η σαγήνη των εξωτερικών ερεθισμάτων με προκαλεί.....
καλόγερος λέω εγώ, γκουρού με λέει η φιλενάδα μου
ήταν το παράπονο και της μητέρας μου...
έφευγα απο κοντά της ...
το παράπονο με όσες ήμουνα μαζί τους....
δεν μπορούσα για πολύ....
ακολουθούσα την εσωτερική μου φωνή...
και ναι με οδηγούσε σε μοναχικές καταστάσεις....
ένας καλόγερος που κυνηγούσε ένα όραμα....
είναι θαύμα πως έκανα οικογένεια....
όσο την έκανα....
όμως βυθισμένος σε σκέψεις και συναισθήματα διεπίστωσα ότι εκείνη η πορεία μου στην εξατομίκευση, να είμαι μόνο εγώ .....
πάντα είχε διακοπές...
με έκοψε ο ΟΤΕ, με την μετάθεση μου στην Αμοργό.....
αφού πριν την είχα κοπανήσει απ το πατρικό μου σπίτι....
και εκει έκανα οικογένεια μαζί με ένα απ τα πιο όμορφα κορίτσια της εποχής...
γιατί δεν έψαχνα συναισθήματα, αλλά μόνο ομορφιά....
τα συναισθήματα τα είχα εγώ...
αλλά η ομορφιά είναι το πιο τρομακτικό πράγμα....
να το ξέρετε ...
και όποιος κυνηγάει να την κατακτήσει
έχει ανοίξει την πόρτα να βγεί όλος ο Δαίμονος έξω ...
όποιος θέλει τέτοιου είδους ομορφιά
ο ερωτας του είναι μόνο παιγνίδια δύναμης
ο ρομαντισμός μένει για τα arlekin.....
και αφού ξαναγύρισα απ τις Κυκλάδες με οικογένεια και παιδί....
ξανάρχισα την πορεία προς την εξατομίκευση...
πάλι στο Παγκράτι ....
αλλά στα τέλη των 90s και early 00s, πάλι με σταμάτησαν ....
το διαζύγιο, η δουλειά...ό
λοι και όλες ήθελαν να ζήσουν το μαγικό κόσμο του να είναι οι εαυτοί τους...
σκέψου πόσο παρακολουθούσαν τον τρόπο ζωής μου....
σκέψου πόσο ζούσαν μέσα απο μένα...
Και έτσι βρέθηκα στο Γαλάτσι, με την κόρη μου αντι στη Μύκονο που λογάριαζα...
Και τότε το Γαλάτσι ήταν χωριό....
και εγώ τα έχασα με τον μικροαστισμό του...
και ένιωθα σαν την Μ.Κοντού σε ελληνικές ταινίες που ήθελαν να τη φάνε όλοι οι άντρες σαν ζωντοχήρα που ήταν, και οι γυναίκες να τη ξεμαλλιάσουν....
μόνο που άλλαζαν οι ρόλοι στα φύλα....
Το Γαλάτσι με βοήθησε κοινωνικά,
αλλά σταμάτησε τελείως τη συναισθηματική μου ζωή....
είμαι για πάντα μόνος μου...
ίσως αυτό να ήθελα,
κατά βάθος και να μην τολμούσα να το παραδεχτώ....
τώρα δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα είμαι με κάποια....
Και τώρα κλείνοντας οι κύκλοι μιας ζωής, στο τέλος του χρόνου θα είμαι συνταξιούχος ...
δεν ξέρω που θα μείνω...
που θα πάω...
το Παγκράτι δεν έχει καμιά σχέση με τις αναμνήσεις μου-
πως έμενα Θεέ μου εκεί....
πως με φρικάρει τόσο πολύ το παρελθόν...
νομίζω ότι έζησα τη ζωή κάποιου άλλου και τώρα μπήκα στην εφηβεία...
τι ζωή και αυτή σκεφτόμουν, όταν ήμουνα ελεύθερος να νοσταλώ την πιο κλειστή αγκαλιά σου,
και όταν ήμουνα στην αγκαλιά σου να νοσταλγώ την πιο τέλεια ελευθερία μου...
αλλά καθώς περπάταγα στους ερημικούς του δρόμους και ήμουνα κομμάτια,
αλλά ελεύθερος και ανάλαφρος
συνειδητοποίησα τα λόγια του πιο αγαπημένου μου συγγραφέα Albert Camus....: Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας που αντιμετώπισα στην ζωή μου απ τους ανθρώπους που συναναστράφηκα,
και μέσα εκεί βρίσκεται και η οικογένεια μου,
ήταν η λύσσα και η ποταπή τους επιθυμία να με δούνε να υποκύπτω,
γιατί ήμουνα αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που τους συνέθλιβε......
αυτό ακριβώς : όλη η ζωή μου στάθηκε σ αυτό....
οι ματιές τους ήταν μπροστά μου και μου το επιβεβαίωναν ....
Υπομονή George μου....τέσσερις μήνες έμειναν....
θα είμαι τέλειος ελεύθερος απόλες,
απόλους και απόλα ...
τι σημασία έχει που θα μένω.....
και τι θα κάνω....
άλλωστε η τέχνη μου είναι να μιλάω με τη Ψυχή..... :
και αυτή δεν έχει ούτε μέρος ούτε χρόνο.....
και μ αυτές τις σκέψεις άρχισα να "μιλάω" με τον εαυτό μου
σαν γνήσιος αλχημιστής αλλά η δική μου αφέλεια είναι ότι είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος, η χύτρα του Οβελίξ.... : μην αφήσετε την ευκαιρία να "πάει χαμένη" για τη θεραπεία...οι άνθρωποι που μπαίνουν τέτοιες μέρες στη ζωή σας,
είναι πονεμένοι άνθρωποι,
άνθρωποι που θέλουν να μιλήσουν οι πληγές τους με τις δικές σας...
και αυτό τέτοιες μέρες είναι πολύ ερωτικό,
πολύ σεξουαλικό κάποιες άλλες φορές...
η θεραπεία της ψυχής μας περνάει απ τον πόνο, και αν δεν έχουμε πονέσει
κοινά με κάποιον/α δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθείς στο κρεβάτι στην αγκαλιά της/του....
εκτός και αν είσαι glamorous,
αλλά οι πραγματικά όμορφοι άνθρωποι δεν είναι glamorous ...
μια γνωριμία, μια βόλτα με τέτοιους ανθρώπους ανοίγει το δρόμο για πολύ ανθρώπινες επαφές, που μπορεί να στηριχτούν στην αγάπη, αφού η αγάπη προυποθέτει αληθινή compassion...
απ την άλλη η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Χείρωνας που είναι stationary, δεν έχει να κάνει με τη "χυλόπιτα" που νιώσατε ότι έχετε "φάει"...
αλλά έχει να κάνει με new age movement.
δηλ.Εμφανίζεται για να φανερώσει ένα κρίσιμο σημείο στην προσωπική μας ιστορία, απ την οποία άτυχα δεν υπάρχει επιστροφή σε κάτι...
συνεπώς ότι γίνεται τέτοιες μέρες είναι βαθιά ειλικρινές...
κάτι τελειώνει για πάντα, αλλά κάτι ακόμα παίρνει συμμετοχή στο κατάλληλο μέρος στη ζωή σας.
Γιατί ο Χείρωνας είναι αμφότερα το κλειδί και η πόρτα στο μέλλον αλλά και το κλείδωμα του παρελθόντος,
όπως ακριβώς τελειώνει η παιδική ηλικία με την εμφάνιση της εφηβείας.
Ουσιαστικά οι έννοιες του θα βρίσκονται σε σύνθεση μέσα σε ένα συνεκτικό σύνολο.
μην τα ξεχάσετε, όμως γιατί το αναισθητικό της πλάνης σε λίγες μέρες θα "χαιδεύει" πάλι την πληγή, για να χάσετε τον προσανατολισμό.
Μια πόρτα θα ανοίξει και μια άλλη θα κλείσει οριστικά...
δεν γίνονται όλα μαζί...
γι αυτό ότι σας πικράνει δεν πρόκειται να εμφανιστεί ποτέ και να σας "χαιδέψει" ...
εσείς δεν θα το αντέχετε...
Τώρα οφείλετε να δείτε ποιές είναι εκείνες οι πόρτες που θα παραμείνουν ανοιχτές στη ζωή σας, για να την κάνουν πιο αποτελεσματική, πετώντας απο επάνω σας τα βαρύδια της αφέλειας σας....
και ακόμα χειρότερα των φαντασιώσεων σας....και των δικών μας επίσης....
κάθε συνέχεια επάνω σ αυτές σημαίνει ή οτι θέλετε το κακό των εαυτών σας ή των άλλων ή και τα δύο μαζί....
όμως αυτοί που είναι δίπλα σας ...
σας αγαπάνε, και σας πονάνε ειλικρινά....
ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΥΤΌ.....
ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑΑΑΑΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου