brilliant days, wake up on brilliant days...

brilliant days, wake up on brilliant days ....

διαβάζοντας το editorial της lifο,το πρωί που περίμενα την κόρη μου, έξω απ την Ιατρική Σχολή στο Γουδί...
by the way, τα μαγαζιά εκεί τα coffee shop,έχουν όμορφες σερβιτότες, ενεργειακά κορίτσια...

..έπεσα στο εξής κείμενο, το οποίο θυμήθηκα ότι ήταν το άγνωστο κείμενο στα Αρχαία Ελληνικά, που είχε πέσει σαν θέμα, τότε που ακόμα ήμουνα μαθητής
στη Γ Λυκείου....
αν και για να είμαι ειλικρινής, ένα κείμενο είχα διαβάσει, και αυτό επεσε, αφού μου το είχε διαλέξει ο πατέρας μου....
ο οποίος δεν λέω, του είχα βγάλει τη ψυχή σαν μαθητής...
σιγά μην με ενδιέφεραν και πολύ τα αρχαία τότε...
με τη βίβλο του Andy Warhol και την ποίηση του Jim Morrison, ξημεροβραδιαζόμουνα....

Λέει ο Περικλής πάνω από τους νεκρούς του αθηναϊκού λοιμού:

«Έχουμε πολίτευμα που δεν χρειάζεται να αντιγράφει τους θεσμούς των άλλων∙ μάλλον οι ίδιοι αποτελούμε υπόδειγμα για άλλους παρά μιμούμαστε άλλους.
Και ονομάζεται το πολίτευμα αυτό, επειδή δεν αποβλέπει στο συμφέρον των λίγων αλλά των πολλών, δημοκρατία.
Σχετικά με τις ιδιωτικές διαφορές, οι νόμοι τις αντιμετωπίζουν όλες με βάση την ισότητα, σχετικά πάλι με την προσωπική ανάδειξη στα δημόσια αξιώματα, καθένας προτιμάται ανάλογα με την εκτίμηση που έχει με βάση όχι την κοινωνική τάξη, αλλά την αξία του∙ ούτε πάλι η φτώχεια με την ασημότητα που τη συνοδεύει έχει αποτελέσει εμπόδιο για κάποιον ο οποίος μπορεί να πράξει κάτι καλό για την πόλη.
Ως ελεύθεροι άνθρωποι συμπεριφερόμαστε στη δημόσια ζωή και στις μεταξύ μας καθημερινές σχέσεις χωρίς καχυποψία, χωρίς να οργιζόμαστε με τον γείτονα, εάν κάνει κάτι επειδή έτσι του αρέσει, ούτε του κατεβάζουμε τα μούτρα, πράγμα που, αν δεν τον βλάπτει, πάντως τον στενοχωρεί.
Και ενώ στην ιδιωτική μας ζωή συμπεριφερόμαστε χωρίς να ενοχλούμε ο ένας τον άλλο, στη δημόσια δεν παραβαίνουμε τον νόμο, από σεβασμό προπάντων, πειθαρχώντας και στους άρχοντες που έχουμε κάθε φορά και στους νόμους, και μάλιστα σε αυτούς που έχουν θεσπιστεί για την προστασία των αδικουμένων, όπως επίσης σε εκείνους που, αν και άγραφοι, φέρνουν κατά κοινή ομολογία ντροπή σε όποιον τους παραβαίνει».
(Θουκυδίδη Ιστορία, Εκδόσεις Πόλις)

Δεν ξέρω τι βρίσκεται σ αυτό το κείμενο σε σχέση με τη σημερινή Εποχή...
απλά σε όλο αυτό το κείμενο ίσως βρείτε όλη την πεμπτουσία του Χρυσού Αιώνα του Περικλή, και όλο αυτό το θαυμάσιο οικοδόμημα που χτίστηκε στην Αρχαία Αθήνα...

Μόλις κοιμήθηκα το μεσημέρι είδα ένα όνειρο, προφανώς αρκετά επηρεασμένος απ την ανάγνωση του κειμένου...
Είδα την Αθήνα με τη μορφή των Αρχαίων Θεοτήτων να έρχονται να με φιλάνε στο στόμα, πότε η Αθηνά, πότε η Δήμητρα, πότε η Αρτεμις, ακόμα και η Εστία...

το φιλί μου έκανε εντύπωση δεν ήταν υγρό, ούτε ακριβώς ερωτικό...
και εκεί ακριβώς μου άφησε ένα συναίσθημα...
της έλλειψης του υγρού...
και εκεί ακριβώς υπάρχει ένα νόημα απ αυτό το όνειρο...
Στην Αθήνα επικράτησε η πιο άγρια ασέλγεια απ την εποχή που θάφτηκε ο Ιλισσός...
τα ποτάμια στις πόλεις, είναι ένα πνευματικό σύμβολο της ταυτότητας αυτής της πόλης...
προσπαθείστε να φανταστείτε το Παρίσι, χωρίς το Σηκουάνα..
τα ποτάμια είναι η κεντρική αρτηρία της πόλης προς το πνεύμα...
με ένα συμβολικό τρόπο μιλώντας....
Έτσι η διαφθορά και η χαμέρπεια έγιναν πιο διάχυτα απο τότε...
και εκεί ακριβώς μπορεί να βρίσκεται η Αναγέννηση της Αθήνας...
στην ανακάλυψη αυτής της ομορφιάς και της προστασίας που είχαν οι αρχαίες θεότητες γι αυτή την πόλη και οι οποίες κατοικούν στη ψυχή μας...

Αλλώστε είμαι ένας αστρολόγος που δεν έχω κανένα σκοπό να περιγράφω το μέλλον κανενός, όχι ότι η Αστρολογία δεν μπορεί να το κάνει...
με ενδιαφέρει το παρόν και η φιλοσοφία του εδώ και τώρα...
Γιατί οτιδήποτε είναι περισσότερο όμορφο, είναι καταδικασμένο
να είναι περισσότερο αγαπητό, όπως ακριβώς είναι τώρα,
γιατί ποτέ δεν θα είναι έτσι ξανά, όπως είναι τώρα..
λέει ο μεγαλύτερος ποιητής των αιώνων ο Ομηρος...

και με μια αστρολογία που μπορεί να αναβιώσει όλους αρχαίους Θεούς με τη λάμψη τους για να δώσουν ένα χρώμα στη ζωή μας...
μπορεί να γίνει με την αναβίωση των Παναθηναίων...
για παράδειγμα...

αλλά πείτε μου σε ποιόν υποψήφιο είναι μέσα στο πρόγραμμα του αυτο,
πλην του Μάριου Στρόφαλη, όχι γιατί είναι ρομαντικός, αλλά επειδή έχει ανεπτυγμένη αισθητική σαν καλλιτέχνης και μουσικοσυνθέτης...

Και έχουμε ξαναπεί απο εδώ πολλές φορές...
αισθητική δεν είναι απλά ένα γούστο, μια δοκιμή...
είναι ένα άνοιγμα του μυαλού σε άλλες διαστάσεις...
και αυτό μόνο με γιορτές και φεστιβάλ μπορεί να γίνει τιμώντας θεότητες και αναβιώνοντας την ποιητική τους έκφραση...
ραφινάροντας τη Ψυχή μας...

Γιατί φαίνεται όπως έλεγε και ο φανταστικός James Hillman μαθητής του Yung,
...όσο ασχολούμαστε με τη Ψυχή, τόσο επιστρέφουμε σε ένα είδος πολυθεισμού για να κατανοήσουμε τη λειτουργικότητα της...
και όσο ασχολούμαστε με αυτό το είδος πολυθεισμού της Ψυχής, τόσο γυρίζουμε στην Αρχαία Ελλάδα...
γιατί φαίνεται Αρχαία Ελλάδα και Ψυχή έχουν μια στενή συγγένεια που μπορεί να γίνονται και να γίνουν ταυτόσημες έννοιες...
και γιατί Αρχαία Ελλάδα και Αθήνα, πολλές φορές έχουν το ίδιο νόημα...

και επειδή οτιδήποτε για να εκφραστεί θέλει χώρο και χρόνο...
οι Αρχαίοι Θεοί και οι Θεές όταν κατεβαίνουν απ τον Όλυμπο, και μπερδεύονται με τους ανθρώπους κάνοντας τους να νιώθουν θεοί, ενώ οι ίδιοι ζηλεύουν τη θνητότητα τους...
και τη μαγεία της στιγμής, μπρος στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας τους....

στο χώρο της Αθήνας κυρίως βρίσκουν έκφραση....
κάθε ασέλγεια στην Αθήνα, είναι ασέλγεια στους ίδιους τους Θεούς...

ο υπαινιγμός ότι το "εδώ, και πέρα απο εδώ", που ζούμε συνεχώς απο τότε που γεννιόμαστε, δεν αντιτίθεται αμετάκλητα το ένα το άλλο,έτσι ώστε αυτά σχηματίζουν ένα κόσμο,που όταν κάποιος είναι προικισμένος με κάτι περισσότερο απ την ανθρώπινη δύναμη της ενόρασης,
( εκφρασμένος μέσα στο σχήμα της προφητείας, οιονεί θείου τραγουδιού) ή

προικισμένος με κάτι περισσότερο απότι η ανθρώπινη δύναμη της αγάπης, μπορεί να ξέρει αυτή τη μεγαλύτερη ολότητα, μπορεί να περνάει απο εδώ, και πέρα απο εδώ, και πίσω ξανά, μπορεί να "λυτρώνει" τους άλλους, δίνοντας σ αυτούς την ίδια δύναμη, δίνοντας σ αυτούς μια "νέα ζωή" λέει ο Charles Segal στον Ορφέα στο "μύθο του ποιητή"...
και τελικά να θεραπεύει την απελπισία....

Συνεπώς δεν είναι πολυτέλεια η αισθητική και η ποίηση...
θεραπεύει τους απελπισμένους....

Stay, I'm burning slow
With me in the rain, walking in the soft rain
Calling out my name
See me burning slow

Brilliant days, wake up on brilliant days
Shadows of brilliant ways will change all the time
Memories, burning gold memories
Gold of day memories change me in these times

Somewhere there is some place, that one million eyes can't see
And somewhere there is someone, who can see what I can see

Someone, Somewhere In Summertime
Someone, Somewhere In Summertime
Someone, Somewhere In Summertime

Moments burn, slow burning golden nights
Once more see city lights, holding candles to the flame
Brilliant days, wake up on brilliant days
Shadows of brilliant ways will change me all the time

Somewhere there is some place, that one million eyes can't see
And somewhere there is someone, who can see what I can see

Someone, Somewhere In Summertime
Someone, Somewhere In Summertime
Someone, Somewhere In Summertime
Someone, Somewhere In Summertime
Someone, Somewhere In Summertime