(ατακα από την ταινια του Ν.Κουνδουρου –Δρακος)
Ποτε δεν ειμαι αχαριστος σε ότι μου εχει προσφερει απλοχερα η Ζωη…
Υπηρξα από μικρο παιδι πολύ εκφραστικος στην εκδηλωση των συναισθηματων μου και το χειροτερο που μπορουσα να εισπραξω από τους κακεντρεχεις τυπους γι αυτό, ηταν η λεξη αφελεια..
Μεγαλωνοντας συνειδητοποιησα ότι η αφελεια ηταν η παρενεργεια των εξυπνων ανθρωπων και η πονηρια των ηλιθιων…
Γι αυτό και δεν ασχοληθηκα ποτε σοβαρα με το τι γνωμη ειχαν οι αλλοι για μενα..
ιδιως με τους κουτοπονηρους που παντα ηταν η πλειονοτητα
Όταν γεννηθηκε η κορη μου, η πιο ευτυχισμενη στιγμη της Ζωης μου, ο πατερας μολις ειχε φυγει σε συνταξη, ηρθε από το Πορτο-Ραφτη,αφηνοντας τον κηπο του και τα ποιηματα του, για να καλωσορισει τη Νεα Ζωη…
Αφου της διαβασε ένα ποιημα που εγραψε στο θαλαμο της Αναμονης των νεογεννητων του Μαιευτηριου Μητερα και την ειδε μου ψιθυριζει ενώ κλαιγαμε από χαρα…
γιατι δεν εχω μαθει να κλαιω στη λυπη μου, αλλα και στις χαρες μου δεν μπορω να συγκρατησω τα δακρυα μου….
Την κοιταξε στα ματια και μου ψιθυριζει στο αυτι : Γιωργο η Παγκοσμιοτητα προσωποποιημενη που τοσο τη λαχταρας…
η κορη μου με το που γεννηθηκε ηρθε σε επαφη με την Ποιηση, πως να μην γραφει ποιηματα το παιδι μου μετα...
Ονειρο του Πατερα μου ηταν να δει τα γραπτα μου σε εντυπα conventional, γιατι η αληθεια είναι ότι επαιρνα βραβεια στην Εκθεση από μικρο παιδι,και από την άλλη ειχε ελθει και σε συναυλια των Fall για να περιεργαστει τι ακριβως κανω στις συναυλιες…
Γι αυτό και του εκανα τη χαρη να συμμετεχω στην Πολιτιστικη Εκφραση, ένα περιοδικο του Πολιτιστικου Κεντρου των εργαζομενων του, γιατι διαβαζοταν από πολύ Κοσμο.
Συνταξιουχους και εν ενεργεια προσωπικο του ΟΤΕ…
Ακομα επειδη του αρεσε ο Κινηματογραφος,αρχισα τα αφιερωματα για τις καλυτερες ελληνικες ταινιες, αν και μεταξυ μας σιχαινομουν τα αφιερωματα.
Επειδη παντα αυτά τα θεωρουσα επαναληψη μιας Νοσταλγιας, η οποια όταν λειτουργει σε μαζικο επιπεδο, δημιουργει τη λεγομενη Συλλογικη Μελαγχολια, που συμφωνα με αυτή, κανενας δεν Ζει το παρον της χρονικης στιγμης, ολοι στενοχωριουνται γι αυτά που εχασαν, τωρα τι χασανε είναι ένα άλλο θεμα, κανενας δεν συμμετεχει, αλλα ΕΝΑΣ κανει το προγραμμα…
Ο προεδρος του Πολιτιστικου τοτε Antonis Lyrantonakis ….
μου εδωσε το βημα και συνεχισα για χρονια να γραφω, μεχρι που πηρε τη θεση μου η κορη μου στα 00s, που τους εστελνε διηγηματα και ποιηματα για δημοσιευση…
(Αντωνη μου ζωγραφιζες εκεινα τα χρονια στο Πολιτιστικο Κεντρο)...
By the way τα κειμενα της κορης μου είναι μια μαγεια και αρνειται να τα δημοσιευσει…
Μονο στα απιθανα σκιτσα της εκτιθεται….
Το 2018 δεν μου πηρε από κοντα μου τον Πατερα μου, αλλα μου εδωσε μια τεραστια Ευτυχισμενη Στιγμη.
Την ημερα της γιορτης της, και των γενεθλιων της η κορη μου της ορκιστηκε Γιατρος…Και ανοιγει τα φτερα της να πεταξει….
That’s life και Θυμάμαι τη γιαγιά μου, τη μητερα του πατερα μου που ήταν "μοιρολογίστρα", περνώντας μια ζωή στις στάχτες του Εμφύλιου, κλαίγοντας για όλα της τα αδέλφια που χάθηκαν, κατόρθωσε να επιβιώσει κάνοντας τα παραπάνω με έναν τρόπο μοναδικό, χωρίς να αφήνει τα δημιουργήματα της, τα παιδιά της, και όχι μόνο αυτό αλλά και στα εγγόνια της, και κυρίως σε μένα που είχε ιδιαίτερη αδυναμία, να με εκπαιδεύει ασυνείδητα και με το ένστικτο πάνω στα θέματα της απώλειας και στο χάσιμο.
Εκεί καταλήγει κάποιος να αναρωτηθεί, ποιό είναι το κεντρικό νόημα της Ζωής προσωπικά, και ποιός σοβαρός λόγος υπάρχει για να ζεί, ακόμα και όταν χαθούν όλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Ακόμα και τότε υπάρχει σοβαρός λόγος για να ζήσουμε.Αλλά απαιτεί κάτι απλό :
να μην ζούμε μέσα απ τους άλλους, αλλά απ το κέντρο μας, που δεν είναι τίποτε άλλο , παρά η καρδιά μας, ο Ήλιος μας...
Μέσα απ το μοιρολόγι, που σου σπάραζε τη ψυχή, όταν το άκουγες, η γιαγιά μου, άφηνε τη κατάθλιψη και τη μαυρίλα στο Θεό Απόλλωνα και τις Μούσες του, και αυτές τη συνέδεαν για λίγο, με την αιώνια χαρά και τη συνέχεια της ζωής,τόσο όσο της επέτρεπε να παίρνει ενέργεια και να συνεχίζει.
Απ αυτό προκύπτει τελικά, και πρέπει να σημειωθεί ότι η διαδικασία πένθους δεν είναι γραμμική, αλλά πιο συχνά δοκιμάζεται με τη διαδικασία των κύκλων. Το πένθος μερικές φορές μπορεί να συγκρίνεται με την ανάβαση σε μια spiral σκάλα, όπου μπορείς να κοιτάς τα πράγματα, και να αισθάνεσαι σαν να είσαι στους κύκλους του, κάνοντας σιγά- σιγά μια αληθινή πρόοδο.
Διαθέτοντας υπομονή με την διαδικασία μπορεί να επιτρέψεις στον εαυτό σου να έχεις όποια συναισθήματα γύρω απο το χάσιμο και την απώλεια που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
Ένα σημαντικό επίσης είναι η ομαδοποίηση, με ανθρώπους που έχουν πάθει την ίδια απώλεια.Εκεί μοιράζονται πιο εύκολα τα συναισθήματα.Βέβαια υπάρχει και το παρατεταμένο κόλλημα.Και αυτό είναι μέσα στη Ζωή.Το χειρότερο είναι να πας σε ειδικό, για να σου κάνει διάγνωση στις αντιδράσεις σου.Γιατί απο εκεί κάνουν διάγνωση, οι πιο πολλοί.
Και αυτό γιατί στη ψυχιατρική υπάρχει ένας κανόνας :
Η πιο γενναία ψυχή μπορεί να καταρρεύσει κάτω απ το βάρος των πιο σκληρών συνθηκών.
Δηλ.Η Δήμητρα χάνοντας την Περσεφόνη της έπρεπε να πάει σε ψυχίατρο ? Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, πως ξεπερνούσαν τις απώλειες και τη θλίψη που τη συνόδευε ?
Αλλά είπαμε ότι ο James Hillman ιδρυτής της αρχετυπικής ψυχολογίας το είχε θέσει σωστά :
The power of myth, its reality, resides precisely in its power to seize and influence psychic life. The Greeks knew this so well, and so they had no depth psychology and psychopathology such as we have. They had myths. And we have no myths as such—instead, depth psychology and psychopathology. Therefore…psychology shows myths in modern dress and myths show our depth psychology in ancient dress....
Πρωτη φορα μετα από χρονια μετα την κηδεια του πατερα μου, ειδα ένα ονειρο :
Ειδα τους Γονεις μου να μου χαμογελανε.
Παντα στα ονειρα μου τους εβλεπα τραγικους οσο ζουσαν..και φοβομουν παντα όταν ξυπναγα τι τρεξιμο μπορει να ειχα…Ολο το εργο τωρα φαινεται να αντιστρεφεται..
Να τα γραφετε τα ονειρα σας, είναι η βασιλικη οδος προς το ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ και τη γνωση του ελεγε ο Carl Jung…
να ασχολειστε σοβαρα με αυτά γιατι είναι τα μηνυματα των προγονων σας και ακομα τοτε θα διαπιστωσετε ότι το Μελλον είναι στο Ασυνειδητο σας, και υπαρχει εκει σαν μια Μεταμφιεση του Παρελθοντος…
Το μελλον είναι μια μεταμφιεση του παρελθοντος…
Όταν μπορεις να το διακρινεις αυτό, τοτε αρχιζει η αληθινη πορεια στην Εξατομικευση σου, τοτε μπαινεις σε πιο individual πορεια σου δημιουργωντας το δικο σου Μυθο,αφου εχεις ξεφυγει την παγιδα να ξαναζησεις με αλλα ρουχα και σε άλλο περιβαλλον τα σεναρια ζωης των προγονων σου…
Αυτή είναι η Μοιρα και η καταρα του οικου του Ατρεα που εχουν ολες οι οικογενειες….
Και καθηκον σου είναι να σπασεις αυτή την οικογενειακη καταρα…
Και ακομα ο Πατερας μου εστειλε message στο inbox of my own unconscious,με κάτι απλό :
Για τη θλίψη και το πένθος όχι μόνο υπάρχει χρόνος κυκλικός σαν τις Εποχές, αλλά μπορούμε να γράφουμε και να συνδεόμαστε με αυτο που ειναι πανω απο εμας, το οποίο θα μας κανει να νιωθουμε ανάλαφροι και μοναδικοί.
Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό είναι και το κεντρικό νόημα της θλίψης και πένθους....
Προτελευταια μερα του χρονου και αρχισετε να κανετε και εσεις του απολογισμους σας, γιατι η γλωσσα σας θα βγει εξω με το που αρχιζει η νεα χρονια ιδιως με τις εκλειψεις της 6/1..αν δεν εχει ηδη αρχισει
" Ενας ουρανος μ αστερια ειναι η αγαπη η δικη μας, που δεν εχει στη ζωη, ουτε τελος ουτε αρχη...
Ενας ουρανος παντα φωτεινος, ενας ουρανος μ αστερια που χει χιλια καλοκαιρια, φυλαγμενα στη ψυχη...."
Καλημερα ολη μερα
Υγ : για την ιστορια το 1995 στο Περιοδικο του Πολιτιστικου Κεντρου ειχα επιλεξει τις εξης 10 καλυτερες ελληνικες ταινιες …
1.Γλυκια Συμμορια 1983.2.Ευδοκια –το κοριτσι του Στρατιωτη 1971 -3.Μερικοι το προτιμουν κρυο…1963 .-4.Ρεμπετικο 1983 -5.Το κοριτσι με τα Μαυρα 1956 -6.Ποτε την Κυριακη 1960 -7.Λουφα και Παραλλαγη 1984.-8 Βαβυλωνια 1970 -9.Τα κοκκινα φαναρια 1963.
Και φυσικα
10.Η καλυτερη ελληνικη ταινια ολων των Εποχων : Ο Δρακος του 1956 του Κουνδουρου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου