staying alive....

staying alive....  

αν και οι άνθρωποι καθώς ενηλικιώνονται, λένε ακόμα πιο πολλά ψέματα στη ζωή τους...πόσο με φρικάρει η κουλτούρα των πιο πολλών συνομήλικων μου...
ένα απ αυτά είναι ότι ψάχνουν να βρούν έννοια και σημασία στη ζωή τους...
ακόμα και να το εννούν δεν ψάχνουν γι αυτό τελικά αληθινά...

ψάχνουν να βρούν μια εμπειρία εκείνη την εμπειρία που θα τους κρατάει ζωντανούς..ακόμα και στις ερωτικές και συναισθηματικές τους σχέσεις...
ακόμα και ο έρωτας κατά δεκαετίες έχει άλλα κριτήρια...
η εμπειρία που θα τους κρατάει ζωντανούς , έτσι ώστε οι εμπειρίες μας επάνω στο αγνό φυσικό πλάνο θα είναι οι αντηχήσεις της εσωτερικής μας πραγματικότητας, έτσι ώστε να αισθανθούμε την έκσταση του ότι είσαι ζωντανός και με ενέργεια...

τι έρωτας είναι αυτός που δεν μπορεί κάποιος ή κάποια να πάρει τα πόδια του...
τι έκσταση είναι αυτή που υπηρετεί την αδράνεια ?

απ την άλλη το μυαλό έχει να κάνει με την έννοια και τη σημασία στη ζωή..?...
Και ποιά έννοια έχει στη ζωή του ένα λουλούδι ή ένα μυρμήγκι...
Δεν υπάρχει καμιά έννοια...Τι σημαίνει έννοια ?
Τα λουλούδια και ζώα είναι ακριβώς εδώ...και το χαίρονται...
Αυτό είναι όλο...Και η δική μας έννοια και σημασία είναι ότι είμαστε εδώ...
και πρέπει να το χαιρόμαστε όπως και να έχει....

ακόμα για να μπορείς να χαίρεσαι θα πρέπει να έχεις μια στοιχειώδη
άποψη για το εδώ και τώρα...δηλ. το παρόν
συνεπώς το χρόνο...και ένα είναι το μάθημα σε όλη τη διάρκεια της
κρίσης της μέσης ηλικίας...απο 36-56 περίπου...
ότι η ουσία του χρόνου είναι : Tempus Fugit, Carpe Diem....
ο χρόνος φτερουγίζει και πετάει απ τα μάτια σου
και αν έχεις κατορθώσει να το βλέπεις αυτό με τα μάτια σου
στο τέλος της κρίσης της μέσης ηλικίας
βλέπεις τα πάντα...
γι αυτό μου βιάζονται οι μικρούλες των 36 -37
να πάρουν το πνευματικό νέκταρ απ τους 55 something
είναι τα άκρα της ψυχολογίας της ενηλικίωσης...
και αν περιμένεις ακόμα να μάθεις πως να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου
και την άδεια που πρέπει να πάρεις απ τους άλλους γι αυτό
δεν σε σώνει καμιά ψυχοθεραπεία...

Να δώ πότε θα γίνει κατανοητό αυτό...
απ τους παρανοϊκούς της εξουσίας,
τους παρανοϊκούς που κάνουν παιγνίδια δύναμης...
και όλους αυτούς που σου ζητάνε το χρόνο σου...
γιατί μόνο ο άνθρωπος που σου αφιερώνει χρόνο
απ το δικό του
σ αγαπάει αληθινά και νοιάζεται για σένα...

Λοιπόν δεν με νοιάζει κανένα μυαλό τι σκέφτεται,
ούτως ή άλλως τα πιο πολλά είναι διαστροφικά :
το δικό μου είναι στην υπηεσία του σώματος μου...
το δικό μου αυτά αφομοίωσε απ το ταξίδι της crisis of middle age

να με ενδιαφέρει η μικρή μου αγάπη, πως θα της δώσω στο μυαλό της
την έννοια του χρόνου το μυαλό της,
και δεν έχω βρεί άλλο τρόπο απ το να θαυμάζω την ομορφιά της, γιατί πίσω απ αυτή κρύβεται δύναμη...γιατί ο άντρας λατρεύει τη γυναίκα
και η γυναίκα τον κάνει δυνατό...
μην τα μπερδεύουμε άλλο αυτά...
δεν έχω βρεί άλλο τρόπο, να ποθώ και τα φιλιά της...
τώρα αν αυτό γίνεται επάνω σε βιβλία
με μουσικούς ρυθμούς ακόμα καλύτερα...

Αυτό σημαίνει για μένα η εμπειρία εκείνη που
θα με κρατάζει ζωντανό...
εσάς...?

καλή σας εβδομάδα και καλημέρααααα