H Μοίρα στη Ζωή μας : αποτέλεσμα του Θυμού και της ανησυχίας που μας διακρίνει ...

H Μοίρα στη Ζωή μας : αποτέλεσμα του Θυμού και της ανησυχίας που μας διακρίνει ...

Μοίρα είναι κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν και δεν μπορεί να αλλάξει, συνεπώς ερχόμαστε με τα συνεπακόλουθα των πράξεων και των λόγων μας, όταν σ αυτό το παρελθόν συμμετέχουμε και εμείς...
γιατί υπάρχει και παρελθόν που μας έχει καθορίσει αλλά δεν συμμετείχαμε
"φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα...."
αλλά στην ουσία αυτό που υπάρχει είναι : φοβάμαι όλα αυτά που έγιναν χωρίς εμένα γιατί καθορίζουν αυτά που θα γίνουν...

Όταν ερχόσαστε σε επαφή με γεγονότα που μοιάζουν με αόρατα, ότι έρχονται απ το πουθενά, τότε το μυαλό "πάει" στο μύθο του Πλούτωνα και της Περσεφόνης, και κάθε φορά που έκανε την εμφάνιση του ή "άνοιγε" η Γη στην κυριολεξία για να "καταπιεί" την ανυποψίαστη και αθώα Περσεφόνη ή "σόκαρε" με διάφορα γεγονότα προκειμένου να αρχίσει η διαδρομή στον Κάτω Κόσμο.

Και αυτά τα γεγονότα συνήθως τα εισπράττουμε σαν μοίρα.
Και η μοίρα είναι αμφότερα οριστική και τελεσίδικη και ακόμα πιο παράδοξα στηρίζεται επάνω σε ανθρώπινες επιλογές για την καρποφορία της.

Σαν έννοια συχνά είναι απεχθής για τη συνειδητότητα του Δυτικού Νού, υποδηλώνοντας στους πιο πολλούς,ένα συναίσθημα αδυναμίας,ανικανότητας και ταπείνωσης, αναφέρει η Liz Greene.
Μοίρα σημαίνει "αυτό που έχει γραφτεί".

Αν και μπορούμε να βρίσκουμε επιστημονικούς η θρησκευτικούς λόγους
να κάνουμε τους φυσικούς ρυθμούς της ζωής και του θανάτου πιο "εύγεστους'',
δεν έχουμε χάσει το φόβο μας σ αυτό που εμφανίζεται γραμμένο, πριν πούμε το οτιδήποτε γι αυτό το θέμα.

Έτσι το θέμα της μοίρας ανάγεται σε θέμα ανησυχίας και θυμού, αποτελέσματα συνήθως της ανυπομονησίας μας, γιατί το ίδιο το θέμα της μοίρας τα προκαλεί.

Σαν ανθρωπιστής αστρολόγος, πάντα τονίζω ότι στην individual ανάπτυξη,
δεν υπάρχει μοίρα, συνεπώς μια ιδιαιτερότητα έχει την ελευθερία και την ευχέρεια, να εργαστεί επάνω σε ένα δύσκολο χαρακτηριστικό ή περιστατικό, και να αποφύγει τη διεργασία της μοίρας…

Αλλά με το συλλογικό τι γίνεται ? Εκεί τα πράγματα είναι πιο ανελαστικά, και συνεπώς η μοίρα είναι δύσκολο να αποφευχθεί…Και συλλογικό εννοώ κράτη, ομάδες, οικογένειες..
Συνήθως αυτή την ευθύνη την αναλαμβάνουν οι ηγεσίες των κοινωνιών, οι οποίοι στην παρούσα φάση όχι μόνο είναι μικρότεροι των περιστάσεων, αλλά τελείως ασυνειδητοποίητοι.

Αλλά δεν είναι μόνο οι ηγεσίες των κοινωνιών, είναι οι γονείς μας που έχουν πάρει παρελθοντικές αποφάσεις που μας έχουν επηρεάσει και καθορίσει, δίνοντας μας την ψευδαίσθηση της επιλογής μας...
και φυσικά υπήρξαν ασυνειδητοποίητοι...

είμαστε εμείς οι ίδιοι σε τελευταία ανάλυση που αποφασίζουμε απο ένα σημείο και μετά προβάλλοντας στους άλλους τις παρενέργειες των επιλογών μας...
στις συναισθηματικές μας σχέσεις...
στα επαγγελματικά μας...
είμαστε εμείς σαν γονείς που νομίζουμε ότι έχουμε τόσο υψηλό και σπουδαίο ρόλο
και σαν καταλύτες ταυτιζόμαστε με τον αόρατο Θεό, που κυριαρχούσε επάνω στις ψυχές των ανθρώπων, και "χαράσσουμε" πορεία για τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας...
και είναι η ίδια φρικτή πορεία της οικογενειακής μας κατάρας...
που νομίζουμε ότι είναι επιλογή και individual σκέψη...

Και φυσικά πάνω απόλα έχουμε καθήκον να γίνουμε συνειδητοί, όχι μόνο για να εξουδετερώσουμε τις παρενέργειες της μοίρας, αλλά να "σπάσουμε την οικογενειακή μας κατάρα" γιατί κάθε σπίτι έχει ένα μύθο που επαναλαμβάνει, έχει το δικό του Μύθο του Ατρέα....
Και αυτό ήταν δουλειά του Απόλλωνα, στη Μυθολογία, είναι δουλειά της Ηλιακής Συνειδητότητας μας, είναι δουλειά του πως θα γίνουμε όλο και πιο κοντά ένα με τον αληθινό μας Εαυτό....
άλλη λύση δεν υπάρχει....
διαφορετικά θα "σέρνεσαι" έτσι συνεχώς απ τα Τάρταρα στον Κάτω Κόσμο και αντίθετα..αναπαράγοντας θυμό και ανησυχία,
οργή και κακία γι αυτά που σου "τύχανε" τη στιγμή που τα επικαλείσαι και τα προκαλείς συνεχώς...