Aftermath of full moon : memories from my family roots….
Είχα μια θάλασσα στο νου
κι ένα περβόλι, περιβόλι τ’ ουρανού.
Την ώρα π’ άνοιγα πανιά
για την απάνω γειτονιά.
Στα παραθύρια τα πλατιά
χαμογελούσε μια μυρτιά.
Κουράστηκα να περπατώ
και τη ρωτώ και τη ρωτώ.
Πες μου, μυρτιά, να σε χαρώ:
Πού θα βρω χώμα, θα βρω χώμα και νερό
να ξαναχτίσω μια φωλιά
για της αγάπης τα πουλιά;
Στα παραθύρια τα πλατιά
είδα και δάκρυσε η μυρτιά.
Την ώρα π’ άνοιγα πανιά
για την απάνω γειτονιά.
Tα μεσημερια της Κυριακης, ιδιως Φθινοπωρο, οσο ζουσε η μητερα μου, μας ετοιμαζε τραπεζι με ψητο αρνι ή με κοτοπουλο…αναλογα τα χαμογελα της και τις αντοχες της γιατι μεγαλωσε τρεις αντρες, και τον πατερα μου που εκανε για αλλους τρεις ή δεκατρεις..…
καποιες φορες ηταν η προσωποποιηση του μυθικου Αρη στη ζωη του, παρολο Ζυγος....
ενα συναισθηματικο κραμα ευαισθησιας και σκληρου ανταρτη..
ποτε δεν μπορεσε να ξεπερασει την παιδικη του ηλικια που ελαβε μερος στη διαρκεια του σκληρου Εμφυλιου στη Χωρα μας...
Ταυτισμενος παντα με την εννοια της πολωσης, και επανω σ αυτο εκανε και χιουμορ πλησιαζοντας την κυνικοτητα καποιες φορες...
Σε μικροτερες ακομα ηλικιες, ζουσε και η γιαγια μου, η οποια με ακολουθουσε οσο χρειαζοταν η ενσωματωση μου στην οικογενεια των ριζων μου…
Ακομα δεν μπορω να ξεκαθαρισω γιατι δεν την μπορουσα την οικογενεια μου….
στην τελευταια αναλυση υπαρχουν πολύ χειροτερες απο αυτή…
Και ακομα με καποιο τροπο “εκλεψα” ότι αξιες ειχε στο ρεζερβουαρ της οικογενειακης μνημης…
Μια οικογενεια με πολλα ενδεχομενα ταλεντων…
Η γιαγια μου η Αμαλια, ειχε μια σπανια φωνη όταν τραγουδουσε…
την ειχαν καλεσει την εποχη της Ροζα Εσκεναζυ για να τραγουδησει διπλα της…ενω σταματησαν οι εχθροπραξιες στη διαρκεια της Κατοχης, οταν την ακουσαν να τραγουδαει οι Ιταλοι στο γαμο του αδελφου του αντρα της στον ομορφο Αστακο...
Το ιδιο και ο πατερας μου με τη φωνη του…
Τον ειχαν καλεσει στη μπαντα του Χαλκια….
O παππους μου ειχε το περισσοτερο χιουμορ από ολους τους, και τον θυμαμαι μια ζωη στα παιδικα μου χρονια να κανει ολο αστεια και πλακες σε εκεινα τα δυσκολα χρονια επιβιωσης…
Τραγουδουσε και αυτος στο mood του αειμνηστου Νικου Ξυλουρη...
Ακομα η κηδεια του εγινε όπως την επιθυμουσε…
Ειχαμε σκασει στα γελια απο τις ιστοριες των φιλων του, την ιδια ωρα που οι γυναικες τον εκλαιγαν…
Κάθε παραμονη Καθαρης Δευτερας, τον θυμαμαι να τον επιανε ο οιστρος να διηγειται ιστοριες με πολυ χιουμορ και να τον διορθωνει η γυναικα του και γιαγια μου, που ειχε απιστευτο Λογο…
Θεωρω ότι τιμησα με το παραπανω την πνευματικη και ψυχικη κληρονομια μου…
Δεν μπορουσα την πραγματικοτητα τους την καθημερινη γιατι αυτή με εκανε να νιωθω : uprooted constructively…
Πολυ δυσκολο να εισαι individual μεσα σε τετοιες ομαδες οικογενειακες...
Όταν γεννηθηκε η κορη μου, ενιωθα ότι ηταν η μετενσαρκωση της γιαγιας μου, κατι που μου το ενισχυε η μητερα μου…
Όταν την κοιτουσα όμως στα ματια της, ένα βλεμμα με απεραντοσυνη και εντονο το υγρο στοιχειο, ενιωθα το παραπονο της που δεν μπορουσε να εχει σχεσεις μαζι μου όπως με τα αδελφια μου…
Όμως η ιδια μου καλλιεργησε ολη αυτή την Ελευθερια που εψαχνα σε ολη μου τη ζωη…
ισως γιατι εκτιμουσε πολύ την εννοια της Ελευθεριας και την εβλεπε επανω μου…
Σημερα καθως πλησιαζει η δευτερη περιστροφη του Κρονου μου, που ειμαι συνεχεια σε ψυχικους απολογισμους, θυμαμαι τα λογια της δασκαλας μου στη ψυχολογικη Αστρολογια, ότι ειχα μια σχεση Κρονια μαζι της…
Δυσκολη σχεση όταν μπαινει ο Κρονος στα πατρογονικα υποδειγματα…Δουλευεις συνεχως τη Σκια σου με τους γονεις σου, ποσο μαλλον με την ιδια τη μητερα σου… και αυτό δεν είναι ότι καλυτερο…
Αποστασιοποιημενος οσο μπορω περισσοτερο από αυτά, ξερω όμως ότι δουλευουν μεσα στη Ψυχη μου, προσπαθω να βρω ξανα το δρομο της πιο εξατομικευμενης πορειας μου, μακρια από τις unlived προσδοκιες τους…
Αφιερωμενο στα ξαδελφια μου, ιδιως τα μικροτερα σε ηλικια που δεν εχουν παραστασεις από αυτά τα οικογενειακα υποδειγματα…
Να εχετε ολοι σας μια πανεμορφη εβδομαδα…♥
Είχα μια θάλασσα στο νου
κι ένα περβόλι, περιβόλι τ’ ουρανού.
Την ώρα π’ άνοιγα πανιά
για την απάνω γειτονιά.
Στα παραθύρια τα πλατιά
χαμογελούσε μια μυρτιά.
Κουράστηκα να περπατώ
και τη ρωτώ και τη ρωτώ.
Πες μου, μυρτιά, να σε χαρώ:
Πού θα βρω χώμα, θα βρω χώμα και νερό
να ξαναχτίσω μια φωλιά
για της αγάπης τα πουλιά;
Στα παραθύρια τα πλατιά
είδα και δάκρυσε η μυρτιά.
Την ώρα π’ άνοιγα πανιά
για την απάνω γειτονιά.
Tα μεσημερια της Κυριακης, ιδιως Φθινοπωρο, οσο ζουσε η μητερα μου, μας ετοιμαζε τραπεζι με ψητο αρνι ή με κοτοπουλο…αναλογα τα χαμογελα της και τις αντοχες της γιατι μεγαλωσε τρεις αντρες, και τον πατερα μου που εκανε για αλλους τρεις ή δεκατρεις..…
καποιες φορες ηταν η προσωποποιηση του μυθικου Αρη στη ζωη του, παρολο Ζυγος....
ενα συναισθηματικο κραμα ευαισθησιας και σκληρου ανταρτη..
ποτε δεν μπορεσε να ξεπερασει την παιδικη του ηλικια που ελαβε μερος στη διαρκεια του σκληρου Εμφυλιου στη Χωρα μας...
Ταυτισμενος παντα με την εννοια της πολωσης, και επανω σ αυτο εκανε και χιουμορ πλησιαζοντας την κυνικοτητα καποιες φορες...
Σε μικροτερες ακομα ηλικιες, ζουσε και η γιαγια μου, η οποια με ακολουθουσε οσο χρειαζοταν η ενσωματωση μου στην οικογενεια των ριζων μου…
Ακομα δεν μπορω να ξεκαθαρισω γιατι δεν την μπορουσα την οικογενεια μου….
στην τελευταια αναλυση υπαρχουν πολύ χειροτερες απο αυτή…
Και ακομα με καποιο τροπο “εκλεψα” ότι αξιες ειχε στο ρεζερβουαρ της οικογενειακης μνημης…
Μια οικογενεια με πολλα ενδεχομενα ταλεντων…
Η γιαγια μου η Αμαλια, ειχε μια σπανια φωνη όταν τραγουδουσε…
την ειχαν καλεσει την εποχη της Ροζα Εσκεναζυ για να τραγουδησει διπλα της…ενω σταματησαν οι εχθροπραξιες στη διαρκεια της Κατοχης, οταν την ακουσαν να τραγουδαει οι Ιταλοι στο γαμο του αδελφου του αντρα της στον ομορφο Αστακο...
Το ιδιο και ο πατερας μου με τη φωνη του…
Τον ειχαν καλεσει στη μπαντα του Χαλκια….
O παππους μου ειχε το περισσοτερο χιουμορ από ολους τους, και τον θυμαμαι μια ζωη στα παιδικα μου χρονια να κανει ολο αστεια και πλακες σε εκεινα τα δυσκολα χρονια επιβιωσης…
Τραγουδουσε και αυτος στο mood του αειμνηστου Νικου Ξυλουρη...
Ακομα η κηδεια του εγινε όπως την επιθυμουσε…
Ειχαμε σκασει στα γελια απο τις ιστοριες των φιλων του, την ιδια ωρα που οι γυναικες τον εκλαιγαν…
Κάθε παραμονη Καθαρης Δευτερας, τον θυμαμαι να τον επιανε ο οιστρος να διηγειται ιστοριες με πολυ χιουμορ και να τον διορθωνει η γυναικα του και γιαγια μου, που ειχε απιστευτο Λογο…
Θεωρω ότι τιμησα με το παραπανω την πνευματικη και ψυχικη κληρονομια μου…
Δεν μπορουσα την πραγματικοτητα τους την καθημερινη γιατι αυτή με εκανε να νιωθω : uprooted constructively…
Πολυ δυσκολο να εισαι individual μεσα σε τετοιες ομαδες οικογενειακες...
Όταν γεννηθηκε η κορη μου, ενιωθα ότι ηταν η μετενσαρκωση της γιαγιας μου, κατι που μου το ενισχυε η μητερα μου…
Όταν την κοιτουσα όμως στα ματια της, ένα βλεμμα με απεραντοσυνη και εντονο το υγρο στοιχειο, ενιωθα το παραπονο της που δεν μπορουσε να εχει σχεσεις μαζι μου όπως με τα αδελφια μου…
Όμως η ιδια μου καλλιεργησε ολη αυτή την Ελευθερια που εψαχνα σε ολη μου τη ζωη…
ισως γιατι εκτιμουσε πολύ την εννοια της Ελευθεριας και την εβλεπε επανω μου…
Σημερα καθως πλησιαζει η δευτερη περιστροφη του Κρονου μου, που ειμαι συνεχεια σε ψυχικους απολογισμους, θυμαμαι τα λογια της δασκαλας μου στη ψυχολογικη Αστρολογια, ότι ειχα μια σχεση Κρονια μαζι της…
Δυσκολη σχεση όταν μπαινει ο Κρονος στα πατρογονικα υποδειγματα…Δουλευεις συνεχως τη Σκια σου με τους γονεις σου, ποσο μαλλον με την ιδια τη μητερα σου… και αυτό δεν είναι ότι καλυτερο…
Αποστασιοποιημενος οσο μπορω περισσοτερο από αυτά, ξερω όμως ότι δουλευουν μεσα στη Ψυχη μου, προσπαθω να βρω ξανα το δρομο της πιο εξατομικευμενης πορειας μου, μακρια από τις unlived προσδοκιες τους…
Αφιερωμενο στα ξαδελφια μου, ιδιως τα μικροτερα σε ηλικια που δεν εχουν παραστασεις από αυτά τα οικογενειακα υποδειγματα…
Να εχετε ολοι σας μια πανεμορφη εβδομαδα…♥
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου