6/6/2017
το ετήσιο ραντεβού των συμμαθητών του Α'Γυμνασίου Καλλιθέας.../
ρόδα δεν είχαμε τότε,τσάντα και κοπάνα είχαμε,μαθήματα είχαμε,ωραίους καθηγητές που τους μνημονεύσαμε είχαμε,συμμαθητές που έφυγαν νωρίς,φιλίες που γεννήθηκαν,εκδρομές,αγωνίες και όνειρα,άλλους δρόμους στην ζωή του καθενός,και τι δεν είχαμε!!Σμίξαμε μετά από 40 χρόνια,πόσο θα θέλαμε να είμαστε ακόμα σε εκείνα τα θρανία...
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΟΜΑΖΟ ΩΣ ΤΟΝ ΜΑΡΞ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΔΡΟΜΟΣ...
Ξεθωριασμένες φωτογραφίες ανασύρουν μνήμες που σε πείσμα των φωτογραφιών δεν λένε να ξεθωριάσουν,μόνο σε μπερδεύουν γιά λίγο γιατί νομίζεις πως ήταν χτες και όχι 20,30,40 χρόνια πριν,
τα κάνει ο χρόνος αυτά με τις φευγαλέες αιωνιότητες,στιγμές πού πέρασαν και έφυγαν που γίνονται αιώνιες όμως γιατί έχουν συμβεί και δεν αλλάζουν..
Με αφορμή ένα άρθρο [My generation with Uranus in Leo- (1955-62) : riders on the storm] του συμμαθητή μου George Taprantzis γιά την γενιά μας έψαξα να βρώ φωτογραφίες από την σχολική εκδρομή μας.
Η πενθήμερη που έγινε τριήμερη και πάλι καλά γιατί παρ'ολίγον να μην γίνει καθόλου,την προηγούμενη χρονιά είχε συμβεί ένα θανατηφόρο ατύχημα με μαθητές,νομίζω στην Ρόδο[?] και υπήρχε δυσκολία από πλευράς καθηγητών λόγω της ευθύνης που αναλάμβαναν..τελικά όμως έγινε έστω και γιά τρείς μέρες στην Χαλκιδική.
Τα ευτράπελα χιλιάδες όπως ήταν φυσικό,τι να πρωτογράψω,οι φάρσες,τα καλαμπούρια,ο χαβαλές.
Η γενιά μας,πάντα μεταξύ σοβαρού και αστείου,βγαίναμε από τον γύψο και την αυστηρότητα της χούντας που μας πρόλαβε στο σχολείο,ήρθαμε 'αντιμέτωποι' με αυτό που αποκαλούμε δημοκρατία και έπρεπε σε σύντομο διάστημα να καλύψουμε τα κενά,έπρεπε να ξαναμορφωθούμε,να αναζητήσουμε άλλες γνώσεις γιά τα γεγονότα που μας είχαν διδαχθεί,άλλα βιβλία,άλλες μουσικές,άλλο σινεμά..
ταυτόχρονα έμπαινε δυναμικά στην ζωή μας κάτι που απουσίαζε εντελώς ως τότε,η πολιτική,κάτι που απαιτούσε μία σοβαρότητα από την εφηβεία μας,κι άλλη μόρφωση που έπρεπε να αποκτηθεί και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα..
Κάπως έτσι έπρεπε γρήγορα να συνδιάσουμε τον Δομάζο και τον Καφάση της εποχής με τους Μαρξ και Ενγκελς,με τον Μπορίς Βιάν και τον Ασίμωφ,τον Λουντέμη,τον Σκαρίμπα,τον Κομφούκιο,
τον Θεοδωράκη και τον Σαββόπουλο με τούς Rolling Stones τους Led Zeppelin τους Steppenwolf,flower power,Woodstock,φράουλες και αίμα,John Mayall και Coltrane,Πάνος Τζαβέλας,Socrates
τον Ταρκόφσκι και τον Αιζενστάιν με τον Μίλος Φόρμαν τον Νόρμαν Τζούισον,τον Φελλίνι,τον Νικολαίδη και τον Γούντυ Αλλεν,με την άλγεβρα και την τριγωνομετρία,τον Μπλεκ την Δράση και το Ορίμπιλε,το λούνα πάρκ και τα μπιλιάρδα με τις ντισκοτέκ και τις μπουάτ,τα αρχαία Ελληνικά και την Χημεία κι'όλα αυτά με τις ορμές της εφηβείας που έψαχναν ταυτόχρονα τον έρωτα και την αλήθεια και κάπως έτσι φτιάξαμε την δικιά μας αυθεντικότητα στα χρόνια της αθωότητας,νομίζω πως οι περισσότεροι συμμαθητές της γενιάς εκείνης κράτησαν το καθαρό βλέμα και την αθωότητα στην ψυχή τους,ήμασταν αρκετοί οι ρομαντικοί από τότε πού ονειρευόμασταν έναν καλύτερο κόσμο.Κι'αυτό ατενίζαμε,ένα θαυμαστό καινούργιο κόσμο γεμάτο υποσχέσεις..
Η διασκέδαση και ο χαβαλές ήταν το αντίβαρο σε όλα αυτά,όχι στην πλήξη,40 ώρες να είχε η μέρα εμείς δεν θα βαριόμασταν,ο χαβαλές ήταν η παιδικότητα μας που πολλοί την διατηρήσαμε γιά πολλά χρόνια η την διατηρούμε ακόμα..
Οπως έλεγα στον φίλο τον Γιώργο εμείς γίναμε άντρες από νωρίς λόγω των συνθηκών οπότε είχαμε κάθε δικαίωμα να κρατήσουμε το παιδί στην ψυχή μας.
Και μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε παραμένοντας παιδιά..
Αυτή η γενιά πήγε λοιπόν στην Χαλκιδική ωιμέ!!Κακόμοιροι συνοδοί δάσκαλοι,χρειάστηκαν ψυχοθεραπεία μετά,Αρκτούρεεεεεε,το παρατσούκλι ενός εξ'αυτών που άκουγε αυτήν την κραυγή όλο το βράδυ κάθε βράδυ έξω από το δωμάτιο του. Κυνηγητά,χαβαλές,μπουγέλα,τραγούδια,όπως στην γαλαρία,έτσι λέγαμε το πίσω μέρος του πούλμαν που μας πήγε,η τα τελευταία θρανία της τάξης στα οποία καθόντουσαν οι εξόριστοι του συστήματος,οι φασαριόζοι...,κρυφτό με τους φύλακες του ξενοδοχείου και τα περίπολα των καθηγητών,σπρωξίδια στην πισίνα.
Και μετά οι ορμόνες χτύπησαν κόκκινο,εμφανίστηκε θηλέων στο ίδιο ξενοδοχείο..Τότε το σχολείο μας ήταν αρρένων και για να γνωρίσουμε κοπέλλα γραφόμασταν σε φροντιστήρια αγγλικών η κάναμε κοπάνα και βολοδέρναμε στο άλσος της Νέας Σμύρνης η στον Γαλαξία την καφετέρια στην πλατεία μπας και μας χαμογελάσει καμμιά κοπέλα,Καλλιθιώτες εμείς αλλά οι Νεοσμυρνιώτισσες είχαν άλλη αίγλη πως να το κάνουμε,αργότερα είχαμε και ένα άλλο φυτώριο,τις πολιτικές νεολαίες που ευτυχώς ήταν μεικτές και όχι αρρένων και θηλέων,γνωστό από τότε το σύνθημα Ρήγας Φερραίος ο κάθε σέξυ νέος..[με το μπαρδόν],οι γνωριμίες και οι επαφές με το άλλο φύλο είχαν δυσκολίες 5ου επιπέδου σημερινού βιντεογκαίημ..
Κάπως έτσι άρχισε η φιγούρα,αντράκια βλέπεις απαίδευτα,και να οι διαγωνισμοί στην πισίνα,καταδύσεις,καλλιστεία,φεστιβάλ τραγουδιού,ναι αυτό της Θεσσαλονίκης υπήρχε ακόμα..πήρα τίτλους,αλλά με αυτούς έμεινα γιατί 'γκόμενα' με τίποτα,that's life,ένας δυό αν στάθηκαν τυχεροί είναι ζήτημα...βγήκα λοιπον Miss Young στα καλλιστεία γιατι ήμουνα ο μεγαλύτερος στην τάξη,αυτό ήταν το χιούμορ μας,και με το 'συγκρότημα' βγήκαμε στην δεύτερη η τρίτη θέση στο φεστιβάλ τραγουδιού προσποιούμενοι τους Rolling Stones και εκτελώντας εικονικά [κασσετόφωνο έπαιζε] το Sympathy for the devil..
Στις κιθάρες και φιγούρες εγώ και ο συγχωρεμένος ο Κουλούρης με την εξωφρενική κελεμπία του,τον Τζάγκερ έκανε ο Γιώργος που έδωσε και την αφορμή γιά αυτήν την ανάρτηση,στα ντράμς μου διαφεύγει το όνομα ας με συγχωρεί..η εφήμερη ματαιοδοξία του σταρ σε όλη της την αίγλη.
Πρωτιά πήρε ο Γιάννης που έκανε τον μουγγό κι έβγαζε άναρθρες κραυγές..Χιούμορ είπαμε,τι άλλο?Τρείς μέρες γέλιο,ξεκούραση και ύπνος δεν υπήρχαν.Μόνο γέλιο...έτσι θυμάμαι την φουρνιά αυτή που σφυρηλάτησε φιλίες και χαρακτήρες και καμαρώνω,χαίρομαι που ανήκα εκεί,τότε,με αυτούς τους ανθρώπους,με όσα ζήσαμε,
με όσα μάθαμε,με όσα κάναμε και γίναμε αυτό που είμαστε σήμερα,αφανείς ρομαντικοί επαναστάτες,παιδιά ονειροπόλοι,η έντιμοι κυρ Παντελήδες,διάσημοι η άσημοι όλοι κάπου φτάσαμε.
Αυτή η εκδρομή ήταν το τελευταίο δέσιμο πριν τις εξετάσεις,μετά άλλοι θα βγαίναν στην παραγωγή,άλλοι για σπουδές,άλλοι γιά στρατό,άλλοι στα ξένα.
Την κατάληξη και την παρακμή των ημερών μας δεν την είχαμε φανταστεί,διαβάσαμε Οργουελ και Χάξλευ γιά να ξέρουμε τι να αποφύγουμε,τι δεν θέλουμε να γίνουμε,δεν τα καταφέραμε,χάσαμε σαν κοινωνία και ίσως κάποιοι από μας να νοιώθουν κουρασμένοι η απογοητευμένοι όμως έχουμε τις στιγμές που γράψαμε και ζωντανό το παιδικό όραμα.
Υ.Γ και φυσικά το μυαλό πάει πάντα στούς φίλους που 'βιάστηκαν' να φύγουν τον Κουλούρη τον Τσάκα τον Σπυράκο που τρέχαμε και στο γήπεδο παρέα..that's life.
(ολα τα κειμενα ειναι γραμμενα απο το Σπυρο τον Παπαγιαννοπουλο)
ρόδα δεν είχαμε τότε,τσάντα και κοπάνα είχαμε,μαθήματα είχαμε,ωραίους καθηγητές που τους μνημονεύσαμε είχαμε,συμμαθητές που έφυγαν νωρίς,φιλίες που γεννήθηκαν,εκδρομές,αγωνίες και όνειρα,άλλους δρόμους στην ζωή του καθενός,και τι δεν είχαμε!!Σμίξαμε μετά από 40 χρόνια,πόσο θα θέλαμε να είμαστε ακόμα σε εκείνα τα θρανία...
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΟΜΑΖΟ ΩΣ ΤΟΝ ΜΑΡΞ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΔΡΟΜΟΣ...
Ξεθωριασμένες φωτογραφίες ανασύρουν μνήμες που σε πείσμα των φωτογραφιών δεν λένε να ξεθωριάσουν,μόνο σε μπερδεύουν γιά λίγο γιατί νομίζεις πως ήταν χτες και όχι 20,30,40 χρόνια πριν,
τα κάνει ο χρόνος αυτά με τις φευγαλέες αιωνιότητες,στιγμές πού πέρασαν και έφυγαν που γίνονται αιώνιες όμως γιατί έχουν συμβεί και δεν αλλάζουν..
Με αφορμή ένα άρθρο [My generation with Uranus in Leo- (1955-62) : riders on the storm] του συμμαθητή μου George Taprantzis γιά την γενιά μας έψαξα να βρώ φωτογραφίες από την σχολική εκδρομή μας.
Η πενθήμερη που έγινε τριήμερη και πάλι καλά γιατί παρ'ολίγον να μην γίνει καθόλου,την προηγούμενη χρονιά είχε συμβεί ένα θανατηφόρο ατύχημα με μαθητές,νομίζω στην Ρόδο[?] και υπήρχε δυσκολία από πλευράς καθηγητών λόγω της ευθύνης που αναλάμβαναν..τελικά όμως έγινε έστω και γιά τρείς μέρες στην Χαλκιδική.
Τα ευτράπελα χιλιάδες όπως ήταν φυσικό,τι να πρωτογράψω,οι φάρσες,τα καλαμπούρια,ο χαβαλές.
Η γενιά μας,πάντα μεταξύ σοβαρού και αστείου,βγαίναμε από τον γύψο και την αυστηρότητα της χούντας που μας πρόλαβε στο σχολείο,ήρθαμε 'αντιμέτωποι' με αυτό που αποκαλούμε δημοκρατία και έπρεπε σε σύντομο διάστημα να καλύψουμε τα κενά,έπρεπε να ξαναμορφωθούμε,να αναζητήσουμε άλλες γνώσεις γιά τα γεγονότα που μας είχαν διδαχθεί,άλλα βιβλία,άλλες μουσικές,άλλο σινεμά..
ταυτόχρονα έμπαινε δυναμικά στην ζωή μας κάτι που απουσίαζε εντελώς ως τότε,η πολιτική,κάτι που απαιτούσε μία σοβαρότητα από την εφηβεία μας,κι άλλη μόρφωση που έπρεπε να αποκτηθεί και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα..
Κάπως έτσι έπρεπε γρήγορα να συνδιάσουμε τον Δομάζο και τον Καφάση της εποχής με τους Μαρξ και Ενγκελς,με τον Μπορίς Βιάν και τον Ασίμωφ,τον Λουντέμη,τον Σκαρίμπα,τον Κομφούκιο,
τον Θεοδωράκη και τον Σαββόπουλο με τούς Rolling Stones τους Led Zeppelin τους Steppenwolf,flower power,Woodstock,φράουλες και αίμα,John Mayall και Coltrane,Πάνος Τζαβέλας,Socrates
τον Ταρκόφσκι και τον Αιζενστάιν με τον Μίλος Φόρμαν τον Νόρμαν Τζούισον,τον Φελλίνι,τον Νικολαίδη και τον Γούντυ Αλλεν,με την άλγεβρα και την τριγωνομετρία,τον Μπλεκ την Δράση και το Ορίμπιλε,το λούνα πάρκ και τα μπιλιάρδα με τις ντισκοτέκ και τις μπουάτ,τα αρχαία Ελληνικά και την Χημεία κι'όλα αυτά με τις ορμές της εφηβείας που έψαχναν ταυτόχρονα τον έρωτα και την αλήθεια και κάπως έτσι φτιάξαμε την δικιά μας αυθεντικότητα στα χρόνια της αθωότητας,νομίζω πως οι περισσότεροι συμμαθητές της γενιάς εκείνης κράτησαν το καθαρό βλέμα και την αθωότητα στην ψυχή τους,ήμασταν αρκετοί οι ρομαντικοί από τότε πού ονειρευόμασταν έναν καλύτερο κόσμο.Κι'αυτό ατενίζαμε,ένα θαυμαστό καινούργιο κόσμο γεμάτο υποσχέσεις..
Η διασκέδαση και ο χαβαλές ήταν το αντίβαρο σε όλα αυτά,όχι στην πλήξη,40 ώρες να είχε η μέρα εμείς δεν θα βαριόμασταν,ο χαβαλές ήταν η παιδικότητα μας που πολλοί την διατηρήσαμε γιά πολλά χρόνια η την διατηρούμε ακόμα..
Οπως έλεγα στον φίλο τον Γιώργο εμείς γίναμε άντρες από νωρίς λόγω των συνθηκών οπότε είχαμε κάθε δικαίωμα να κρατήσουμε το παιδί στην ψυχή μας.
Και μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε παραμένοντας παιδιά..
Αυτή η γενιά πήγε λοιπόν στην Χαλκιδική ωιμέ!!Κακόμοιροι συνοδοί δάσκαλοι,χρειάστηκαν ψυχοθεραπεία μετά,Αρκτούρεεεεεε,το παρατσούκλι ενός εξ'αυτών που άκουγε αυτήν την κραυγή όλο το βράδυ κάθε βράδυ έξω από το δωμάτιο του. Κυνηγητά,χαβαλές,μπουγέλα,τραγούδια,όπως στην γαλαρία,έτσι λέγαμε το πίσω μέρος του πούλμαν που μας πήγε,η τα τελευταία θρανία της τάξης στα οποία καθόντουσαν οι εξόριστοι του συστήματος,οι φασαριόζοι...,κρυφτό με τους φύλακες του ξενοδοχείου και τα περίπολα των καθηγητών,σπρωξίδια στην πισίνα.
Και μετά οι ορμόνες χτύπησαν κόκκινο,εμφανίστηκε θηλέων στο ίδιο ξενοδοχείο..Τότε το σχολείο μας ήταν αρρένων και για να γνωρίσουμε κοπέλλα γραφόμασταν σε φροντιστήρια αγγλικών η κάναμε κοπάνα και βολοδέρναμε στο άλσος της Νέας Σμύρνης η στον Γαλαξία την καφετέρια στην πλατεία μπας και μας χαμογελάσει καμμιά κοπέλα,Καλλιθιώτες εμείς αλλά οι Νεοσμυρνιώτισσες είχαν άλλη αίγλη πως να το κάνουμε,αργότερα είχαμε και ένα άλλο φυτώριο,τις πολιτικές νεολαίες που ευτυχώς ήταν μεικτές και όχι αρρένων και θηλέων,γνωστό από τότε το σύνθημα Ρήγας Φερραίος ο κάθε σέξυ νέος..[με το μπαρδόν],οι γνωριμίες και οι επαφές με το άλλο φύλο είχαν δυσκολίες 5ου επιπέδου σημερινού βιντεογκαίημ..
Κάπως έτσι άρχισε η φιγούρα,αντράκια βλέπεις απαίδευτα,και να οι διαγωνισμοί στην πισίνα,καταδύσεις,καλλιστεία,φεστιβάλ τραγουδιού,ναι αυτό της Θεσσαλονίκης υπήρχε ακόμα..πήρα τίτλους,αλλά με αυτούς έμεινα γιατί 'γκόμενα' με τίποτα,that's life,ένας δυό αν στάθηκαν τυχεροί είναι ζήτημα...βγήκα λοιπον Miss Young στα καλλιστεία γιατι ήμουνα ο μεγαλύτερος στην τάξη,αυτό ήταν το χιούμορ μας,και με το 'συγκρότημα' βγήκαμε στην δεύτερη η τρίτη θέση στο φεστιβάλ τραγουδιού προσποιούμενοι τους Rolling Stones και εκτελώντας εικονικά [κασσετόφωνο έπαιζε] το Sympathy for the devil..
Στις κιθάρες και φιγούρες εγώ και ο συγχωρεμένος ο Κουλούρης με την εξωφρενική κελεμπία του,τον Τζάγκερ έκανε ο Γιώργος που έδωσε και την αφορμή γιά αυτήν την ανάρτηση,στα ντράμς μου διαφεύγει το όνομα ας με συγχωρεί..η εφήμερη ματαιοδοξία του σταρ σε όλη της την αίγλη.
Πρωτιά πήρε ο Γιάννης που έκανε τον μουγγό κι έβγαζε άναρθρες κραυγές..Χιούμορ είπαμε,τι άλλο?Τρείς μέρες γέλιο,ξεκούραση και ύπνος δεν υπήρχαν.Μόνο γέλιο...έτσι θυμάμαι την φουρνιά αυτή που σφυρηλάτησε φιλίες και χαρακτήρες και καμαρώνω,χαίρομαι που ανήκα εκεί,τότε,με αυτούς τους ανθρώπους,με όσα ζήσαμε,
με όσα μάθαμε,με όσα κάναμε και γίναμε αυτό που είμαστε σήμερα,αφανείς ρομαντικοί επαναστάτες,παιδιά ονειροπόλοι,η έντιμοι κυρ Παντελήδες,διάσημοι η άσημοι όλοι κάπου φτάσαμε.
Αυτή η εκδρομή ήταν το τελευταίο δέσιμο πριν τις εξετάσεις,μετά άλλοι θα βγαίναν στην παραγωγή,άλλοι για σπουδές,άλλοι γιά στρατό,άλλοι στα ξένα.
Την κατάληξη και την παρακμή των ημερών μας δεν την είχαμε φανταστεί,διαβάσαμε Οργουελ και Χάξλευ γιά να ξέρουμε τι να αποφύγουμε,τι δεν θέλουμε να γίνουμε,δεν τα καταφέραμε,χάσαμε σαν κοινωνία και ίσως κάποιοι από μας να νοιώθουν κουρασμένοι η απογοητευμένοι όμως έχουμε τις στιγμές που γράψαμε και ζωντανό το παιδικό όραμα.
Υ.Γ και φυσικά το μυαλό πάει πάντα στούς φίλους που 'βιάστηκαν' να φύγουν τον Κουλούρη τον Τσάκα τον Σπυράκο που τρέχαμε και στο γήπεδο παρέα..that's life.
(ολα τα κειμενα ειναι γραμμενα απο το Σπυρο τον Παπαγιαννοπουλο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου