the Cure : try to cure yourself because there is no if
έχουμε ξαναμιλήσει γι αυτόν τον ιδιόμορφο
γλυκό και μαύρο ρομαντισμό του Robert...
και των Cure...
αλλά δεν μου αρέσει και πολύ που οι φίλοι μου απ τα 80s
τους λένε gothic rock,post punk,και άλλες συναφη ετικέττες...
αν υπηρχε μια ταμπελα για τη μουσικη των cure αυτη θα ηταν shoegaze, κοντα στους My Bloody Walentine και τους Mazzy Star, οπου shoegaze : A noisy, ethereal form of rock that usually focuses on self-deprecating lyrics and melody-driven distortion guitars. Usually the vocals are slurred and unintelligible.
ο Robert μου εκμυστηρεύτηκε κάποτε, διαβαζοντας του μια συνεντευξη, νομιζω στο new musical express λιγο μετα το millenium,
ότι αν θέλει κάποιος να αποκωδικοποιήσει τη μουσική του
ας ακούσει τρία album τους,
που γι αυτόν ειναι η τριλογία της ουσιας της μουσικής τους...
pornography-disintegration -Bloodflowers...
και είναι αλήθεια, παρόλο που ανεβάζουν αλλα albums
στις λίστες τους οι πιο πολλοι, ότι εκεί μέσα ανακαλύπτεις ότι
ναι είναι πολύ ρομαντικοί...
αλλά η μουσική τους είναι ένα τεντωμένο πεντάγραμμο που
"ξεθάβει" η ροζέττα τους ξεχασμένα συναισθήματα και αναμνήσεις...
κάνοντας τα ένα διαμάντι με κοινά χαρακτηριστικά τον Κρόνο και τον Ερμή...
Σύνθεση και Μυαλό δηλ...παρέα με το ξαφνικό αναδυόμενο συναίσθημα...
για να σε βάλει να ψάξεις τη ψυχή σου και το μυαλό σου...
για αυτό οι στίχοι του έχουν κάτι απο Κάφκα και Καμύ
η Μούσα της φαντασίας σου
που θα ενώσει τα αντίθετα σου...
Η μουσική ως επι το πλείστον του new wave δεν ήταν rock and roll, παρότι ότι είχε και τέτοια συστατικά ανανέωσης του
via punk...
η μουσική του Robert ήταν και είναι μια experimental κατάσταση
που σε έκανε να νιώθεις κάτι ξεχασμένο μέσα σου,
να το περνάς στο μυαλό σου και το σπουδαιότερο
να διαισθανθείς την έμπνευση και να συνθεσεις το όνειρο σου...
η μουσική του Robert είναι η λατρεία του φθινοπώρου
η αγάπη για τη λοχεία, που μοιάζει με κατάθλιψη και μελαγχολία
αλλά δεν είναι ...
γιατί είναι η περίοδος που σε προετοιμάζει
για το σκοτάδι και που με την έμπνευση σου θα βρείς το ονειρο και το φως που ψάχνεις...
ok my friend Robert : το καταλάβαμε καλά αυτό, που μας πέρασες συναισθηματικά...
το φθινόπωρο δεν το αντέχεις και δεν το αντέχουμε...
γιατί δεν έχει ελπίδα...
αλλά έχει ένα μυστικό : επειδή το καλοκαίρι που πέρασε,
γινόμενο ασπρόμαυρο
στις αναμνήσεις σου...
αφήνει πολλά απ τα ενδεχόμενα που δεν έζησες ανοικτά...
και αυτά σε βασανίζουν ...
είναι η τυραννία του if ....
εαν το ζούσα έτσι ...
έαν έκανα αυτό τότε...η τυραννία των ενδεχομένων...
που σε κάνει να μην έχεις προοπτική και στόχο...
και χάνεις το point....
μια είναι η λύση στο πέρασμα αυτό : there is no if...
αυτά ζήσαμε, αυτά μας έφερε η ζωή...
πάμε παρακάτω...
on the next adventure we go....
και εκεί προσηλωμένος στο ονειρο σου
μπορεί να την έχεις και αγκαλιά
πριν τελειώσει ο χειμώνας....
Και προς Θεού....
όχι στο "Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε
Ήλιο και φιλί με κέρασε
Μια μικρή φωλιά θα χτίσω
Χελιδόνι γύρνα πίσω..."
Δεν γυρίζει τίποτε πίσω....
αλλά αυτό είναι μέσα μου
φοβάμαι ότι δεν το έχουν οι άλλοι....
το κυνηγάς να το βρεις μπροστά σου
για να το κατακτήσεις...
και όπως λέει ο Κάφκα της Μουσικής Robert
And we always have to go I realize
We always have to say goodbye
Always have to go back to real lives
But real lives are the reason why
We want to live another life
We want to feel another time
Another time...
Yeah another time
To feel another time...
αγάπη μου αυτό είναι το μήνυμα του Φθινοπώρου...
να προετοιμαστούμε to feel another time....
H Μουσικη των cure και η εγκαταλειψη του κλασικου rock απο μενα για χαρη του new wave, περαν του do it yourself που ενιωθα για να προσεγγισω την τεχνη και τις τεχνες, ηταν grotesque conditions, και ως γνωστον grotesque στη ψυχη σου ειναι η σκια σου και τα φαντασματα που κατοικουν εκει μεσα...
Δεν ξέρω τελικα αν αυτά που άκουγα στη Μουσική
απο μικρός, ήταν Τέχνη ή Κουλτούρα...
δεν με ενδιέφερε ποτέ αυτό....
ήμουνα και είμαι "βουτηγμένος" στο ρυθμό τους, στο τόνο τους
τη μελωδία τους, στην αρμονία και την χροιά...
και όλα αυτά γύρω απο ένα κέντρο που ονομάζετα ρεφραίν...
ήμουνα πάντα σίγουρος ότι αυτή ήταν η καθημερινότητα μου...
με τα περισσότερα τραγούδια
ονειρευόμουν, χόρευα, και σιγά σιγά έγιναν ένα με την προσωπική μου συμπεριφορά..αυτο εννοω do it yourself που το εμαθα απο το new wave ...
Ακόμα περισσότερο συνειδητοποιούσα καθως μεγάλωνα ότι
όχι μόνο ήταν αυτή η ζωή μου , αλλά τη συνέθετα μέσω αυτών
και δημιουργούσα το χαρακτήρα μου...
Γιατί όλα είναι δημιουργία, και χωρίς προσωπικό ρυθμό
δεν κάνεις απολύτως τίποτε...
Ένα πράγμα σε καθορίζει σίγουρα, όταν έχεις βάλει στην καθημερινή σου
Ζωή το Διόνυσο και την κουλτούρα του...
Δεν είσαι ποτέ ενα "τίποτε" , όπως είναι οι περισσότεροι που βλέπω εκεί έξω...
σε μια κατάσταση αιώνιας ύπνωσης, σε κατάσταση στο προθάλαμο της εντατικής...Η μόνιμη νάρκωση είναι ο προθάλαμος του θανάτου...
Γιατι Δεν περάσαμε κανένα πόλεμο, καμιά μεγάλη ύφεση σαν γενιά και οι πιο πολλοί μετατράπηκαν σε μαλάκες που έχουν δεδομένο ότι πρέπει να τα έχουν ολα δικά τους...
όμορφες γυναίκες τις οποίες τις παραμυθιάζουν με ανούσιες επιτυχίες
και αυτές χαιβάνια, ξεπουλάνε όπου νάναι τη δύναμη τους...
Ο μεγάλος μας πόλεμος ήταν και είναι πνευματικός.
Και εκεί αν το δεις έτσι θα τρομάξεις ...
με το τι σούργελο κυκλοφορεί δίπλα του
ο καθένας και η καθεμία...
Και αυτό γιατί Είχαμε "στρογγυλοκαθήσει" όλοι στην τηλεόραση και τα media, και πιστεύαμε, ότι μια μέρα θα γίνουμε όλοι εκατομμυριούχοι, και η ζωή μας θάταν σαν των θεών, και των αστεριών της rock music.
Αλλά δεν μας βγήκε.
Και το «μπαλάκι» το πήραν τα παιδιά μας, η γενιά των 20 και μετα, σήμερα....
Σπείραμε ανέμους θα θερίσουμε θύελλες.
Ερχονται οι Cure μπαμπα το επομενο καλοκαιρι, μου ειπε η κορη μου και το ονειρο μου ειναι να τους δω live....
και περασαν πολλες εικονες απο μπροστα μου, την Ιουλια Ραλλιδη να παιρνει συνεντευξη, (αληθεια που χαθηκε αυτη...)
απο τον Ρομπερτ, και να της λεει οτι η κορυφη ειναι ενα μερος που κανεις δεν θελει να παει, κατι που σφηνωθηκε στο μυαλο μου, καθως θυμηθηκα και τα λογια του Κουντερα οτι η πραγματικοτητα ειναι μια ηπειρος που δεν επισκεφτεται κανεις πια ....
Πολλες εικονες απο μπροστα μου καθως θυμηθηκα το ξυστο μαλλι της μητερας της κορης μου που τρεχαμε στις συναυλιες τους ...
Αλλα μαλλον ημουνα πολυ ετοιμος για τη δονηση των cure πολυ πριν το 1980 που τους πρωτογνωρισα...τη θεα τους και κυριως το ακουσμα τους...
Γιατι οι cure ειναι μια θεραπεια που δεν τελειωνει ποτε...
Γιατι η θεραπεια ειναι συνεχης και περα απο καθε οριο...
φτανει και στους απογονους των απογονων σου....
και αυτο το μυστικο το καταλαβα τωρα που μεγαλωσα σε ηλικια
γιατι υπαρχει ενας wendy time που ειναι βαθια κρυμμενος μεσα στη λοχεια και τη μελαγχολια του φθινοπωρου....
τι ειναι wendy ?
Wendy is the most beautiful girl on the planet, both inside and out. If you're lucky enough to have her in your life, you'll never have a bad day.
Once you meet her ......
παμε τραγουδωντας σε shoegaze ρυθμους
You look like you could do with a friend she said
You look like you could use a hand
Someone to make you smile she said
Someone who can understand
Share your trouble
Comfort you
Hold you close
And I can do all of these
I think you need me here with you
You look like you do with a sister she said
You look like you need a girl to call your own
Like fabulous! fabulous!
Call me fabulous!
And rubbing her hands so slow
You stare at me all strange she said
Are you hungry for more?
I've had enough I said
Please leave me alone
Please go
It doesn't touch me at all
It doesn't touch me at all
You know that you could do with a friend she said
You know that you could use a word
Like feel or follow or fuck she said
And laughing away as she turned
You've everything but no-one
Like the last man on earth
And when I die I said
I'll leave you it all
Door closes
Leaves me cold
It doesn't touch me at all
It doesn't touch me at all
You really do need a sister she said
You really do need a girl to call your own
Like wonderful! wonderful!
Call me wonderful!
And running her hands so slow
You stare at me all strange she said
Are you hungry for more?
I've had enough I said
Please leave me alone
Please go
Please go....
Αγαπη μου δεν θα ειμαστε εκει στην Πλατεια Νερου να χορευουμε ?
έχουμε ξαναμιλήσει γι αυτόν τον ιδιόμορφο
γλυκό και μαύρο ρομαντισμό του Robert...
και των Cure...
αλλά δεν μου αρέσει και πολύ που οι φίλοι μου απ τα 80s
τους λένε gothic rock,post punk,και άλλες συναφη ετικέττες...
αν υπηρχε μια ταμπελα για τη μουσικη των cure αυτη θα ηταν shoegaze, κοντα στους My Bloody Walentine και τους Mazzy Star, οπου shoegaze : A noisy, ethereal form of rock that usually focuses on self-deprecating lyrics and melody-driven distortion guitars. Usually the vocals are slurred and unintelligible.
ο Robert μου εκμυστηρεύτηκε κάποτε, διαβαζοντας του μια συνεντευξη, νομιζω στο new musical express λιγο μετα το millenium,
ότι αν θέλει κάποιος να αποκωδικοποιήσει τη μουσική του
ας ακούσει τρία album τους,
που γι αυτόν ειναι η τριλογία της ουσιας της μουσικής τους...
pornography-disintegration -Bloodflowers...
και είναι αλήθεια, παρόλο που ανεβάζουν αλλα albums
στις λίστες τους οι πιο πολλοι, ότι εκεί μέσα ανακαλύπτεις ότι
ναι είναι πολύ ρομαντικοί...
αλλά η μουσική τους είναι ένα τεντωμένο πεντάγραμμο που
"ξεθάβει" η ροζέττα τους ξεχασμένα συναισθήματα και αναμνήσεις...
κάνοντας τα ένα διαμάντι με κοινά χαρακτηριστικά τον Κρόνο και τον Ερμή...
Σύνθεση και Μυαλό δηλ...παρέα με το ξαφνικό αναδυόμενο συναίσθημα...
για να σε βάλει να ψάξεις τη ψυχή σου και το μυαλό σου...
για αυτό οι στίχοι του έχουν κάτι απο Κάφκα και Καμύ
η Μούσα της φαντασίας σου
που θα ενώσει τα αντίθετα σου...
Η μουσική ως επι το πλείστον του new wave δεν ήταν rock and roll, παρότι ότι είχε και τέτοια συστατικά ανανέωσης του
via punk...
η μουσική του Robert ήταν και είναι μια experimental κατάσταση
που σε έκανε να νιώθεις κάτι ξεχασμένο μέσα σου,
να το περνάς στο μυαλό σου και το σπουδαιότερο
να διαισθανθείς την έμπνευση και να συνθεσεις το όνειρο σου...
η μουσική του Robert είναι η λατρεία του φθινοπώρου
η αγάπη για τη λοχεία, που μοιάζει με κατάθλιψη και μελαγχολία
αλλά δεν είναι ...
γιατί είναι η περίοδος που σε προετοιμάζει
για το σκοτάδι και που με την έμπνευση σου θα βρείς το ονειρο και το φως που ψάχνεις...
ok my friend Robert : το καταλάβαμε καλά αυτό, που μας πέρασες συναισθηματικά...
το φθινόπωρο δεν το αντέχεις και δεν το αντέχουμε...
γιατί δεν έχει ελπίδα...
αλλά έχει ένα μυστικό : επειδή το καλοκαίρι που πέρασε,
γινόμενο ασπρόμαυρο
στις αναμνήσεις σου...
αφήνει πολλά απ τα ενδεχόμενα που δεν έζησες ανοικτά...
και αυτά σε βασανίζουν ...
είναι η τυραννία του if ....
εαν το ζούσα έτσι ...
έαν έκανα αυτό τότε...η τυραννία των ενδεχομένων...
που σε κάνει να μην έχεις προοπτική και στόχο...
και χάνεις το point....
μια είναι η λύση στο πέρασμα αυτό : there is no if...
αυτά ζήσαμε, αυτά μας έφερε η ζωή...
πάμε παρακάτω...
on the next adventure we go....
και εκεί προσηλωμένος στο ονειρο σου
μπορεί να την έχεις και αγκαλιά
πριν τελειώσει ο χειμώνας....
Και προς Θεού....
όχι στο "Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε
Ήλιο και φιλί με κέρασε
Μια μικρή φωλιά θα χτίσω
Χελιδόνι γύρνα πίσω..."
Δεν γυρίζει τίποτε πίσω....
αλλά αυτό είναι μέσα μου
φοβάμαι ότι δεν το έχουν οι άλλοι....
το κυνηγάς να το βρεις μπροστά σου
για να το κατακτήσεις...
και όπως λέει ο Κάφκα της Μουσικής Robert
And we always have to go I realize
We always have to say goodbye
Always have to go back to real lives
But real lives are the reason why
We want to live another life
We want to feel another time
Another time...
Yeah another time
To feel another time...
αγάπη μου αυτό είναι το μήνυμα του Φθινοπώρου...
να προετοιμαστούμε to feel another time....
H Μουσικη των cure και η εγκαταλειψη του κλασικου rock απο μενα για χαρη του new wave, περαν του do it yourself που ενιωθα για να προσεγγισω την τεχνη και τις τεχνες, ηταν grotesque conditions, και ως γνωστον grotesque στη ψυχη σου ειναι η σκια σου και τα φαντασματα που κατοικουν εκει μεσα...
Δεν ξέρω τελικα αν αυτά που άκουγα στη Μουσική
απο μικρός, ήταν Τέχνη ή Κουλτούρα...
δεν με ενδιέφερε ποτέ αυτό....
ήμουνα και είμαι "βουτηγμένος" στο ρυθμό τους, στο τόνο τους
τη μελωδία τους, στην αρμονία και την χροιά...
και όλα αυτά γύρω απο ένα κέντρο που ονομάζετα ρεφραίν...
ήμουνα πάντα σίγουρος ότι αυτή ήταν η καθημερινότητα μου...
με τα περισσότερα τραγούδια
ονειρευόμουν, χόρευα, και σιγά σιγά έγιναν ένα με την προσωπική μου συμπεριφορά..αυτο εννοω do it yourself που το εμαθα απο το new wave ...
Ακόμα περισσότερο συνειδητοποιούσα καθως μεγάλωνα ότι
όχι μόνο ήταν αυτή η ζωή μου , αλλά τη συνέθετα μέσω αυτών
και δημιουργούσα το χαρακτήρα μου...
Γιατί όλα είναι δημιουργία, και χωρίς προσωπικό ρυθμό
δεν κάνεις απολύτως τίποτε...
Ένα πράγμα σε καθορίζει σίγουρα, όταν έχεις βάλει στην καθημερινή σου
Ζωή το Διόνυσο και την κουλτούρα του...
Δεν είσαι ποτέ ενα "τίποτε" , όπως είναι οι περισσότεροι που βλέπω εκεί έξω...
σε μια κατάσταση αιώνιας ύπνωσης, σε κατάσταση στο προθάλαμο της εντατικής...Η μόνιμη νάρκωση είναι ο προθάλαμος του θανάτου...
Γιατι Δεν περάσαμε κανένα πόλεμο, καμιά μεγάλη ύφεση σαν γενιά και οι πιο πολλοί μετατράπηκαν σε μαλάκες που έχουν δεδομένο ότι πρέπει να τα έχουν ολα δικά τους...
όμορφες γυναίκες τις οποίες τις παραμυθιάζουν με ανούσιες επιτυχίες
και αυτές χαιβάνια, ξεπουλάνε όπου νάναι τη δύναμη τους...
Ο μεγάλος μας πόλεμος ήταν και είναι πνευματικός.
Και εκεί αν το δεις έτσι θα τρομάξεις ...
με το τι σούργελο κυκλοφορεί δίπλα του
ο καθένας και η καθεμία...
Και αυτό γιατί Είχαμε "στρογγυλοκαθήσει" όλοι στην τηλεόραση και τα media, και πιστεύαμε, ότι μια μέρα θα γίνουμε όλοι εκατομμυριούχοι, και η ζωή μας θάταν σαν των θεών, και των αστεριών της rock music.
Αλλά δεν μας βγήκε.
Και το «μπαλάκι» το πήραν τα παιδιά μας, η γενιά των 20 και μετα, σήμερα....
Σπείραμε ανέμους θα θερίσουμε θύελλες.
Ερχονται οι Cure μπαμπα το επομενο καλοκαιρι, μου ειπε η κορη μου και το ονειρο μου ειναι να τους δω live....
και περασαν πολλες εικονες απο μπροστα μου, την Ιουλια Ραλλιδη να παιρνει συνεντευξη, (αληθεια που χαθηκε αυτη...)
απο τον Ρομπερτ, και να της λεει οτι η κορυφη ειναι ενα μερος που κανεις δεν θελει να παει, κατι που σφηνωθηκε στο μυαλο μου, καθως θυμηθηκα και τα λογια του Κουντερα οτι η πραγματικοτητα ειναι μια ηπειρος που δεν επισκεφτεται κανεις πια ....
Πολλες εικονες απο μπροστα μου καθως θυμηθηκα το ξυστο μαλλι της μητερας της κορης μου που τρεχαμε στις συναυλιες τους ...
Αλλα μαλλον ημουνα πολυ ετοιμος για τη δονηση των cure πολυ πριν το 1980 που τους πρωτογνωρισα...τη θεα τους και κυριως το ακουσμα τους...
Γιατι οι cure ειναι μια θεραπεια που δεν τελειωνει ποτε...
Γιατι η θεραπεια ειναι συνεχης και περα απο καθε οριο...
φτανει και στους απογονους των απογονων σου....
και αυτο το μυστικο το καταλαβα τωρα που μεγαλωσα σε ηλικια
γιατι υπαρχει ενας wendy time που ειναι βαθια κρυμμενος μεσα στη λοχεια και τη μελαγχολια του φθινοπωρου....
τι ειναι wendy ?
Wendy is the most beautiful girl on the planet, both inside and out. If you're lucky enough to have her in your life, you'll never have a bad day.
Once you meet her ......
παμε τραγουδωντας σε shoegaze ρυθμους
You look like you could do with a friend she said
You look like you could use a hand
Someone to make you smile she said
Someone who can understand
Share your trouble
Comfort you
Hold you close
And I can do all of these
I think you need me here with you
You look like you do with a sister she said
You look like you need a girl to call your own
Like fabulous! fabulous!
Call me fabulous!
And rubbing her hands so slow
You stare at me all strange she said
Are you hungry for more?
I've had enough I said
Please leave me alone
Please go
It doesn't touch me at all
It doesn't touch me at all
You know that you could do with a friend she said
You know that you could use a word
Like feel or follow or fuck she said
And laughing away as she turned
You've everything but no-one
Like the last man on earth
And when I die I said
I'll leave you it all
Door closes
Leaves me cold
It doesn't touch me at all
It doesn't touch me at all
You really do need a sister she said
You really do need a girl to call your own
Like wonderful! wonderful!
Call me wonderful!
And running her hands so slow
You stare at me all strange she said
Are you hungry for more?
I've had enough I said
Please leave me alone
Please go
Please go....
Αγαπη μου δεν θα ειμαστε εκει στην Πλατεια Νερου να χορευουμε ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου